เดือนที่ฉันตกงานในรอบ 13 ปีของชีวิตการทำงาน

เดือนเมษายน ปี 2559 ปีที่ฉันคงต้องจดจำไปตลอดชีวิต ปีที่เพื่อนๆรอบตัวดีใจทีมีวันหยุดแบบมหาศาลแต่สำหรับฉันมันกลายเป็นวันหยุดยาวไม่มีคุณค่าอีกต่อไป ในขณะที่เพื่อนหยุดเพื่อนๆยังมีรายได้ แต่สำหรับฉันมันไม่มีความหมาย ถ้าจะถามกันแบบเปิดใจความอ้างว้างมันคงมี เพื่อนๆไปทำงาน เรานั่งอยู่บ้าน กิน นอน ที่บ้าน ออกไปหาเพือนที่ทำงานเก่าก็แทบจะคุยกันไม่รู้เรื่อง บางคนถามว่าจะทำอะไรต่อไป ประกอบอาชีพอะไร .................คำถามหยุดหายใจเลย ออกทำไม ตำแหน่งผู้จัดการนะโว้ย มีเงินเดือนขนาดนี้ออกทำไม .............บรา บรา บรา ด่ายังกับว่ากลัวกูจะไปขอรับประทานอาหารที่บ้านทุกวัน
ถ้าเจออย่างกู
1. หยุดยาวแต่ไลน์เข้าตลอด ขนาดขับรถอยู่ยังต้องแวะปั้มทำงานให้
2. ไลน์คุยงานตั้งแต่เวลา 0.00-23.59 น.
3. โทรศัพท์ดังบาง บางเวลาเริ่มดังครั้งแรกตอนเวลา 8.00 น. และสิ้นสุดตอน 23.00 น.
4. มีปัญหาที่แก้ไม่ได้ (ปัญหาที่เราแก้ไม่ได้ของมนุษย์เงินเดือนคือนิสัยของเพื่อนร่วมงาน)
5. อ่านหนังสือไม่จบสักเล่ม
แค่นี้ให้ได้เงินเดือนเป็นแสนจะทำต่อไป บางคนคงตอบว่าทำ แต่สำหรับกู กูไม่ไหวว่ะ แม่กูแก่ลงทุกวัน พ่อกูก็แก่กว่าแม่อีก หมากูก็แก่และยังอ้วนอีก ใครจะไปก่อนกันก็ไม่รู้ มีเรื่องอีกมากมายที่กูยังไม่ได้ทำ กูจะจบชีวิตลงบนหน้าจอคอมพิวเตอร์เหรอ สรุปกูลาออกและไม่หางานใหม่