ผมมีแฟนมา 3 คนทั้งชีวิต แต่... แฟนคนที่ 3 ของผม เธอไม่ได้พิเศษอะไร เธอไม่ได้เลิศเลอมากกว่าใครเค้า
เธอเป็นผู้หญิงธรรมดาครับ แต่สิ่งที่เราทำให้กัน มันมากกว่าคำว่าแฟนครับ คือ เราครั้งแรก เราคบกันมา 3 เดือนกว่าๆ
แต่เราก็ต้องห่างกันเพราะผมต้องเรียนมหาลัย แต่เธอยังเรียนในมัธยมอยู่ ช่วงเวลานั้น มันเป็นเวลาที่ต้องรับน้องและเรียนไปด้วย
อะไรหลายๆอย่างทำให้เราต้องห่างกันไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเราต้องห่างหายกันไป แต่เราไม่ได้บอกเลิกกันนะครับ
เราหายกันไปโดยไม่พูดไม่จาอะไร คำสุดท้ายของผมคือ .... เธออ่านแต่เธอไม่ตอบ หลังจากนั้นวันเวลาผ่านไป
ในหัวผมในใจผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเราถึงไม่ลืมเค้าสักที เค้าไม่ใช่แฟนคนแรกของเราสักหน่อย
แต่ทำไมเราถึงนึกแต่เค้าเสมอ ทำไมเราถึงมีแต่เค้าอยู่ตลอด เวลาก็ผ่านไปนาน 2-3 เดือนกว่าๆ
วันหนึ่งผมตัดสินใจทักไปหาเค้า ตอนแรกๆเราก็ไม่คิดว่าจะตอบหรอก แต่ในที่สุดเค้าก็ตอบ
เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ช่วงแรกๆเราก็ยังคงไม่รู้สึกอะไรหรอก
แต่พอเวลามันนานเข้าไป ผมก็ยิ่งรักเค้ามากขึ้น ทั้งๆที่เราก็อยู่ห่างไกลกัน ไม่ได้อยู่ใกล้กัน
แต่ทำไมความรักและความรู้สึกมันมากขึ้นทุกวัน จนถึงทุกวันนี้เราคุยกันเสมอ ว่าเราจะไม่ทิ้งกัน
ต่อให้อะไรจะเกิดขึ้นเราจะไม่ทิ้งกัน ตอนนี้เราคบกันมาจะ 1 ปี แล้วครับ และผมก็จะรักและดูแลเค้าให้ดีที่สุด
#สัญญาลูกผู้ชาย