สวัสดีค่ะ
ตอนนี้เราอายุ21เป็นผู้หญิงค่ะ แฟนอายุ22เป็นผู้ชาย (อาจจะดูอายุน้อยไปหน่อยนะคะ) แต่เราเราคบกันมา3ปี11เดือนแล้วคะ พ่อแม่รับรู้ทั้งสองฝ่าย เราอยู่ต่างประเทศ แฟนอยู่ไทย เจอกันปีละครั้ง ครั้งละ2-6เดือน โดยประมาณ เราเป็นรักแรกของกันและกัน ยังอ่อนประสบการเรื่องรักๆเลิกๆเลยอยากขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คือเรื่องมีอยู่ว่า ระหว่างที่คบกันมาเราก็ทะเลาะกันบ่อยมากตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะทะเลาะกันเเรงแค่ไหนแปปเดียวจิงๆ ก็กลับมาคุยกันต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนอยู่ด้วยกันไม่ค่อยทะเลาะคะ เวลาอยู่ห่างกันจะเปิดกล้องและโทรค้างสายไว้ตลอด เวลานอนก็โทรทิ้งไว้ไม่ได้วาง เป็นแบบนี้มาตลอดไม่เคยนอกใจกันคะ รักกันดีมาตลอดและรักกันมากค่ะ
ญาติพี่น้องของเรารักเขาทุกคนเลยค่ะ ต้อนรับเขาเป็นอย่างดีทุกอย่าง ไม่เคยนินทาว่าร้าย ช่วยเหลือเรื่องเงินทุกอย่าง แต่ฝ่ายเราไม่เคยขอความช่วยเหลือจากเขาค่ะ ย้ำว่าไม่เคยเลย เพราะทางเราไม่ได้เดือนร้อนอะไรไม่ได้เป็นหนี้ธนาคาร แต่ฝ่ายชายเป็นประมาน 6หลัก ญาติฝ่ายผู้ชายไม่ค่อยชอบเราตั้งแต่แรก บวกกับแม่เขาเป็นคนค่อนข้างแปลก ไม่ค่อยพูดไม่ยิ้ม บางทีแฟนเรายังไม่รู้ว่าทำอะไรผิดก็จะโกรธไม่พูดด้วย แทบทุกวัน เรื่องเล็กน้อยจริงๆก็โกรธ เอาเป็นว่าแม่แฟนเราแตกต่างจากแม่ของคนอื่นอย่างสิ้นเชิง พอเวลาเราไปบ้านแฟนทุกคนไม่มีใครคุยกับเรา ตรงข้ามกับที่แฟนมาบ้านเราเลยคะ
แต่เรื่องจริงๆมีอยู่ว่า ตอนเรากลับไทยครั้งล่าสุดเราแอบนอกใจแต่ไม่มีอะไรเกินเลยนะคะ แฟนเราก็รู้แล้วก็ร้องไห้ ทะเลาะกันบ่อย แม่แฟนก็เห็นตอนร้องไห้ เขาเลยเกลียดเราเลยคะ ญาติเขาทุกคนไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ยายพี่ป้าน้าอาเกลียดเรากันหมด และญาติเขาทุกคนก็ยื่นคำขาดว่าให้เลือก ระหว่างแม่กับเรา แต่แฟนเรายังไม่ได้เลือก ซึ่งแน่นอนว่าเลือดต้องข้นกว่าน้ำอยู่แล้ว
เรายอมรับนะคะว่าทำไม่ดีกับแฟนเยอะจริงๆ แต่อดีตมันย้อนกับไปแก้ไข้ไม่ได้แล้ว ครั้งแรกคนเราก็ต้องมีผิดพลาดกันได้
ตอนนี้เราจิตใจบอบซ้ำมากค่ะ คิดอะไรไม่ออกว่าควรทำอย่างไง ร้องไห้อยู้คนเดียวทั้งวันทั้งคืน ตอนพิมพ์อยู่ก็ยังร้องไห้
เราไม่อยากเลิกกับแฟนจิงๆ แฟนเราก็บอกว่าไม่อยากเลิก แต่ก็เหมือนจะให้ห่างกันไปก่อน แฟนเราเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก
ไม่โทรมาโทรไปก็ไม่ได้ ถามอะไรก็บอกไม่รู้ไม่ตอบ เย็นชามากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ตอนนี้เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแฟนเลยขอรหัสเฟสก็ไม่ให้ ไอคลาวก็ปิด ไม่รู้เลยว่าเขาคิดอย่างไง
แฟนจะหมดรักเราแล้วรึเปล่า?
ควรทำอย่างไงดีคะ?
ควรจะพูดกับแฟนอย่างไง?
ควรจะแก้ปัญหาอย่างไง?
ควรคบกันต่อหรือเลิกดีค่ะ?
ห่างกันคือเลิกใช่ไหมค่ะ?
ต้องทำใจอย่างไงดีค่ะ?
เป็นคุณจะเลือกได้ไหม?ระหว่างแม่กับเมีย (คำถามนี้ไม่น่าจะถามเลย เพราะคำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว)
ขอฟังความคิดเห็นส่วนตัวของเพื่อนหน่อยนะคะ ช่วยแนะนำหน่อยคะ
*ถ้าผิดพลาดตรงไหนหรืออธิบายไม่ค่อยชัดเจน ต้องขอโทษด้วยค่ะ
อยากรู้อะไรเพิ่มเติมถามได้เลยคะ ยินดีตอบความจริงทุกอย่างค่ะ
เมื่อต้องเลือกระหว่างแม่กับแฟน คุณจะเลือกได้ไหม?
ตอนนี้เราอายุ21เป็นผู้หญิงค่ะ แฟนอายุ22เป็นผู้ชาย (อาจจะดูอายุน้อยไปหน่อยนะคะ) แต่เราเราคบกันมา3ปี11เดือนแล้วคะ พ่อแม่รับรู้ทั้งสองฝ่าย เราอยู่ต่างประเทศ แฟนอยู่ไทย เจอกันปีละครั้ง ครั้งละ2-6เดือน โดยประมาณ เราเป็นรักแรกของกันและกัน ยังอ่อนประสบการเรื่องรักๆเลิกๆเลยอยากขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คือเรื่องมีอยู่ว่า ระหว่างที่คบกันมาเราก็ทะเลาะกันบ่อยมากตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะทะเลาะกันเเรงแค่ไหนแปปเดียวจิงๆ ก็กลับมาคุยกันต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนอยู่ด้วยกันไม่ค่อยทะเลาะคะ เวลาอยู่ห่างกันจะเปิดกล้องและโทรค้างสายไว้ตลอด เวลานอนก็โทรทิ้งไว้ไม่ได้วาง เป็นแบบนี้มาตลอดไม่เคยนอกใจกันคะ รักกันดีมาตลอดและรักกันมากค่ะ
ญาติพี่น้องของเรารักเขาทุกคนเลยค่ะ ต้อนรับเขาเป็นอย่างดีทุกอย่าง ไม่เคยนินทาว่าร้าย ช่วยเหลือเรื่องเงินทุกอย่าง แต่ฝ่ายเราไม่เคยขอความช่วยเหลือจากเขาค่ะ ย้ำว่าไม่เคยเลย เพราะทางเราไม่ได้เดือนร้อนอะไรไม่ได้เป็นหนี้ธนาคาร แต่ฝ่ายชายเป็นประมาน 6หลัก ญาติฝ่ายผู้ชายไม่ค่อยชอบเราตั้งแต่แรก บวกกับแม่เขาเป็นคนค่อนข้างแปลก ไม่ค่อยพูดไม่ยิ้ม บางทีแฟนเรายังไม่รู้ว่าทำอะไรผิดก็จะโกรธไม่พูดด้วย แทบทุกวัน เรื่องเล็กน้อยจริงๆก็โกรธ เอาเป็นว่าแม่แฟนเราแตกต่างจากแม่ของคนอื่นอย่างสิ้นเชิง พอเวลาเราไปบ้านแฟนทุกคนไม่มีใครคุยกับเรา ตรงข้ามกับที่แฟนมาบ้านเราเลยคะ
แต่เรื่องจริงๆมีอยู่ว่า ตอนเรากลับไทยครั้งล่าสุดเราแอบนอกใจแต่ไม่มีอะไรเกินเลยนะคะ แฟนเราก็รู้แล้วก็ร้องไห้ ทะเลาะกันบ่อย แม่แฟนก็เห็นตอนร้องไห้ เขาเลยเกลียดเราเลยคะ ญาติเขาทุกคนไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ยายพี่ป้าน้าอาเกลียดเรากันหมด และญาติเขาทุกคนก็ยื่นคำขาดว่าให้เลือก ระหว่างแม่กับเรา แต่แฟนเรายังไม่ได้เลือก ซึ่งแน่นอนว่าเลือดต้องข้นกว่าน้ำอยู่แล้ว
เรายอมรับนะคะว่าทำไม่ดีกับแฟนเยอะจริงๆ แต่อดีตมันย้อนกับไปแก้ไข้ไม่ได้แล้ว ครั้งแรกคนเราก็ต้องมีผิดพลาดกันได้
ตอนนี้เราจิตใจบอบซ้ำมากค่ะ คิดอะไรไม่ออกว่าควรทำอย่างไง ร้องไห้อยู้คนเดียวทั้งวันทั้งคืน ตอนพิมพ์อยู่ก็ยังร้องไห้
เราไม่อยากเลิกกับแฟนจิงๆ แฟนเราก็บอกว่าไม่อยากเลิก แต่ก็เหมือนจะให้ห่างกันไปก่อน แฟนเราเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก
ไม่โทรมาโทรไปก็ไม่ได้ ถามอะไรก็บอกไม่รู้ไม่ตอบ เย็นชามากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ตอนนี้เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแฟนเลยขอรหัสเฟสก็ไม่ให้ ไอคลาวก็ปิด ไม่รู้เลยว่าเขาคิดอย่างไง
แฟนจะหมดรักเราแล้วรึเปล่า?
ควรทำอย่างไงดีคะ?
ควรจะพูดกับแฟนอย่างไง?
ควรจะแก้ปัญหาอย่างไง?
ควรคบกันต่อหรือเลิกดีค่ะ?
ห่างกันคือเลิกใช่ไหมค่ะ?
ต้องทำใจอย่างไงดีค่ะ?
เป็นคุณจะเลือกได้ไหม?ระหว่างแม่กับเมีย (คำถามนี้ไม่น่าจะถามเลย เพราะคำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว)
ขอฟังความคิดเห็นส่วนตัวของเพื่อนหน่อยนะคะ ช่วยแนะนำหน่อยคะ
*ถ้าผิดพลาดตรงไหนหรืออธิบายไม่ค่อยชัดเจน ต้องขอโทษด้วยค่ะ
อยากรู้อะไรเพิ่มเติมถามได้เลยคะ ยินดีตอบความจริงทุกอย่างค่ะ