เวลาเราเจอคนที่ใช่ คนที่เราตามหา คนที่เราอยากอยู่ด้วย เราคิดว่าคนนี่คือสแป็กเรา เราอยากดูแลเค้ามากมากไปจนอวสาน ตอนผมคบกันแรกๆผมเอาใจ ทุ่มเททุกอย่างเพื่อที่จะให้เทอมารัก มาเห็นใจผม เทออยากไปไหน อยากกินอะไร อยากได้อะไร ผมก็สันหามาให้เทอทุกอย่าง จนเทอเริ่มใจอ่อนให้ผม เราไปเที่ยวกันบ่อยขึ้น ผมไปรับไปส่งเทอที่บ้านและที่ทำงาน(ทำงานที่เดียวกัน)จนเราได้เสียกัน ผมก็สัญญากับเทอว่าจะดูแลเทอให้ดีที่สุดสุดฝีมือผม จะดูแลรักกันไปนานนาน และเทอก็ให้คำสัญญากับผมเหมือนกัน ด้วยการเกี่ยวก้อยสัญญาว่าจะไม่ทิ้งผม ความรักของผมเริ่มพองโตขึ้นเรื่อยๆทุกวัน มีความสุขมากมากตอนนั่นไม่ว่าจะทำอะไรจะไปไหนเพราะมีมือเทอคอยจับผมไว้แน่นๆ แต่ประเด็นอยู่ตรงนี้ ผมมาเข้าใจว่าไม่มีความรักไหนที่จะมีความสุขได้ไปตลอดเพราะเทอเริ่มเปลี่ยนไป(ไม่รู้สาเหตุ)แต่เทอบอกผมว่า"ผมดูแลเทอไม่ได้หรอก ยังบอกอีกว่า ถ้าอยู่กลับผมต่อไป มองอนาคแทบไม่เห็นเลย ผมยังเด็กมากเทอบอก เรามาถึงในยะที่เรียกว่าทางตัน เทอบอกให้เราห่างกัน ถอยคนละก้าว ไม่ต้องคุยกัน เทอขอให้ผมเลิกหยุ้ง เลิกติดต่อกับเทอไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม เทอบอกว่าถ้าผมรักเทอจิงก็ต้องปล่อยเทอไป และเทอก็หายไปจากใจผมเลย" ผมได้แต่ยืนงงๆ มึนๆ แล้วก็ถามเทอไปว่า ทำไมทำแบบนี้ไม่ส่งสารที่ผ่านมาบ้างหรอ ไม่รู้สึกดีตรงหยุดนั่นบ้างหรอ เราทำไรผิด ถึงทิ้งเราไป ผมถามเทอหลายคำถามมาก(และก็มีโมโห จนผมฟิวขาด ด่าเทอสาระพัด ทั้งเกลียด ทั้งโกรธตอนนั่น นี่คือจุดที่ทำให้เทอเกลียดผมมาจนถึงวันนี้) คือผมไม่เข้าใจเวลาเรารักใครอย่างจิงจัง ทุ่มเทเพื่อเค้าคนเดียว ไม่อยากมีใครแล้วอยากมีเค้าคนเดียว แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ความสุขของผมได้อยู่ใกล้ๆเทอ ได้นอนหนุนตักเทอ ได้เห็นรอยยิ้มเทอ ได้ทำอะไรกับเทอหลายหลายอย่าง ได้มีเทอซ้อนมอไซต์ ความสุขเหล่านี้จะหมดไปและหายไปด้วย"ความไม่รัก" ไม่เข้าใจจิงจิงในจุดนี้ว่าจะตั้งใจดูแลแต่สุดท้ายเทอก็ทิ้งไปทุกที ทั้งๆที่เราดีตลอด...