ตั้งแต่แต่งงานมา จนลูก 7 ขวบ ไม่มีวันไหนเลย ที่รู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างๆ

ตั้งแต่แต่งงานมา จนลูก 7 ขวบ ไม่มีวันไหนเลย ที่รู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างๆ

วันธรรมดา แฟนไปทำงาน
ตื่นสาย กระวีกระวาดไปทำงาน ไม่ทันได้ทักทาย
ผ้าห่ม หมอน ก็ทิ้งไว้ให้เก้บ

กลางวัน โทรไป ก็ไม่ว่าง
หฃังๆ ถูกรำคาญ เอาไปว่ากับเพื่อน
เราบังเอิญรู้เข้า เลยไม่กล้าโทรไปอีก

เย็น เขากลับค่ำ กลับมาอาบน้ำ ซักผ้า นอน
เวลานอน ห้ามกวน
ก่อนนอน โทรหา พี่ น้อง เพื่อน
บางทีก็มีงานโทรมา
โทรเสร็จ นอน

วันเสาร์ เขาเคลียภาระส่วนตัวที่บ้าน
วันอาทิตย์ ไปหาพี่น้องพ่อแม่

ปีนึง xxx ไม่เกิน 12 ครั้ง ปีต่อๆมา แทบไม่ได้มีเลย
เวลามี ก็ต้องรีบเสร็จ ห้ามมิด ห้ามแรง

เวลาเรามีปัญหา ก็ต้องนั่งให้กำลังใจตัวเอง
จนบางทีเพื่อนรู้ ก็จะมาคุยบ้าง

เวลาเขาพูดจาด้วยก็พูดจาไม่ค่อยดี
แต่เวลาพูดกับคนอื่น กับเพื่อน กับลูกค้า พูดดี

ตอนน้ำท่วม จำได้เลย
เรานั่งอึ้ง บ้านอีกแห่งถูกมิด ของเราเสียหาย เรานั่งทำใจ
เขาเดินเข้ามาพูด เราไม่ได้ยิน เหม่ออยู่
เค้าถามว่าเราหูเสียเหรอ

ไม่นานมานี้ เราถามว่า ทำไมพูดกับลูกค้าเพราะ พูดกับเราดีๆ บ้าง
เค้าบอกว่า เอาตังมาให้เหมือนลูกค้าไหม

ตอนลูกเล็กๆ  กลางวันเราก็ทำงานไป เลี้ยงลูกไป ชงนม เปลี่ยนผ้าอ้อม อุ้มให้นอน
กว่าลูกจะเข้าโรงเรียน บางที ทำงานไปก็เล่นกับลูกไป
บางทีลูกงอแง งานก็ด่วน
น้ำตาจะไหล

พอลูกเข้า รร
เขาไปส่ง เราไปรับ
งานยังไม่ทันเสร็จ เราก็ต้องไปรับลูก

หลังๆ มีมือถือ ไปกันใหญ่
ติดมือถือ ติดเกม กลับถึงบ้าน แอบไปเล่น ไม่สนใจอะไร
ตอนกับเรา นอนดึกไม่ได้ แต่ปิดไฟเล่นเกมถึงตี 1 ตี 2 ได้

บอกตรงๆ เราไปคบคนอื่นก็มีนะ ไม่ได้ลึกซึ้ง
มันเหมือนไม่มีใคร บางทีเราก็อยากมีใครสักคน ไม่ใช่สภาพนี้
เขารู้ เขาก็ว่าเราอีก

ชีวิตเรา ปกติ ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่เที่ยวกับเพื่อน ไม่ดื่ม ไม่สูบ
ช่วงเหงามาก ก็มีคุยเฟสกับคนอื่นบ้าง
ขนาดเอากีต้ามาหัด ยังโดนแขวะว่าว่างเหรอ

ปีใหม่นึงที่เราเสร็จจากงานหามรุ่งหามค่ หลายวัน หลายคืน กลับมาบ้าน
เขาก้็ไปกับที่บ้านเขา
เรากลับมาอย่างดีใจ ว่าจะได้อยู่พร้อมหน้า ต้องเหวอ
เหนื่อยมา กลับมา เจอสภาพนี้