อ่านบันทึกของคนอื่นมาก็เยอะ. อยากแชร์บ้าง เรื่องราวในชีวิตคนเรา หลายครั้งที่เราต้องล้มเพราะคนรอบข้าง แต่นั่นไม่ใช่ข้ออ้างในการลุกแล้วเดินต่อ
เหตุการณ์ครั้งที่ ๑ ที่เปลี่ยนชีวิตเราไปแบบ ห้ะ?แล้วข้าจะทำยังไงต่อ
เราเป็นคนนึงที่มองทุกอย่างในแง่ดีไปก่อนเสมอ ตัดสินใจเร็ว และดันทุรังเมื่อคิดจะทำอะไรต้องทำให้ได้ เกลียดการเปลี่ยนแปลง แต่ชอบที่จะไปเจอสิ่งใหม่ๆ ขัดไหม?๕๕๕ เอาเป็นช่วงชีวิตเริ่มพีคเลยละกัน
ม.ปลายกับสถานการณ์ที่ต้องเรียนต่างจังหวัดอย่างโดดเดี่ยว เหตุเพราะเขียนใบลาออกจากรร.กระทันหัน เพราะอยากไปเรียนเป็นเพื่อนเพื่อน แต่สุดท้ายเพื่อนไปไม่ได้ ด้วยความที่คิดว่า ยังไงก็ห้ามถอยหลังกลับ ไม่อยากหาเหตุผลต้องตอบคำถามคนอื่น 3ปีหลังจากนั้นจึงเริ่มต้นขึ้น
ม.4 ปีแรก เป็นอะไรที่นรกมาก เหงา เศร้า คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ ไม่รู้จะคุยกับใคร หลังเลิกเรียนคือการกลับไปนอนโง่ๆ และก็ร้องไห้สติแตก
เพื่อนก็คนพื้นที่ทั้งนั้น ไม่รู้จะกินข้าวกับใคร ก็เลยแก้ปัญหาด้วยการซื้อขนม แล้วกินขนมแทนข้าว รันทดว่านี้มีอีกไหม? ตู้เย็นก็ไม่มี อยู่ได้ไม่ถึงปี ทนไม่ไหว ขอพ่อกลับบ้าน ขนของแบบค้างสัญญาเช่านั่นละ
หลังจากนั้นเลยต้องไปกลับระหว่างบ้าน-รร. คือมหาชัย-นครปฐม ทุกวันโดยการตื่นตี 4:30 และถึงบ้าน 3 ทุ่ม ย้อนกลับไป
เราก็เจ๋งว่ะ อดทนได้ไง 2ปีกว่า ชีวิตม.ปลายมันไม่ใช่อย่างที่คิดไว้จากใจจริง ความทรงจำช่วงนั้นเลยน้อยเพราะความทุกข์มันมากกว่าสุขละมั้ง ๕๕๕ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องราวดีดี ทั้งกับเพื่อนและคนสำคัญ. ๕๕ คนสำคัญ ?งงมั้ย เขาก็คือใครบางคนที่เข้ามาเติมเต็มช่วงเวลานั้นให้ชีวิตมันพีคขึ้นไปอีกกกก (โอเค พอแค่นี้) 555
แต่ยังไงก็แล้วแต่ขอบคุณการตัดสินใจของตัวเองในครั้งนั้น ขอบคุณเพื่อนด้วยที่เป็นส่วนหนึ่งทำให้ได้เจอประสบการณ์ใหม่ ที่ทำให้ได้ข้อคิดว่า การก้าวไปข้างหน้าแบบงงๆ มันก็ไม่ได้แย่เกินไปนะเว่ยยย!
หลายครั้งที่เราต้องล้มเพราะคนรอบข้าง แต่นั่นไม่ใช่ข้ออ้างในการลุกแล้วเดินต่อ(การเปลี่ยนแปลง+ความรัก)
เหตุการณ์ครั้งที่ ๑ ที่เปลี่ยนชีวิตเราไปแบบ ห้ะ?แล้วข้าจะทำยังไงต่อ
เราเป็นคนนึงที่มองทุกอย่างในแง่ดีไปก่อนเสมอ ตัดสินใจเร็ว และดันทุรังเมื่อคิดจะทำอะไรต้องทำให้ได้ เกลียดการเปลี่ยนแปลง แต่ชอบที่จะไปเจอสิ่งใหม่ๆ ขัดไหม?๕๕๕ เอาเป็นช่วงชีวิตเริ่มพีคเลยละกัน
ม.ปลายกับสถานการณ์ที่ต้องเรียนต่างจังหวัดอย่างโดดเดี่ยว เหตุเพราะเขียนใบลาออกจากรร.กระทันหัน เพราะอยากไปเรียนเป็นเพื่อนเพื่อน แต่สุดท้ายเพื่อนไปไม่ได้ ด้วยความที่คิดว่า ยังไงก็ห้ามถอยหลังกลับ ไม่อยากหาเหตุผลต้องตอบคำถามคนอื่น 3ปีหลังจากนั้นจึงเริ่มต้นขึ้น
ม.4 ปีแรก เป็นอะไรที่นรกมาก เหงา เศร้า คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ ไม่รู้จะคุยกับใคร หลังเลิกเรียนคือการกลับไปนอนโง่ๆ และก็ร้องไห้สติแตก
เพื่อนก็คนพื้นที่ทั้งนั้น ไม่รู้จะกินข้าวกับใคร ก็เลยแก้ปัญหาด้วยการซื้อขนม แล้วกินขนมแทนข้าว รันทดว่านี้มีอีกไหม? ตู้เย็นก็ไม่มี อยู่ได้ไม่ถึงปี ทนไม่ไหว ขอพ่อกลับบ้าน ขนของแบบค้างสัญญาเช่านั่นละ
หลังจากนั้นเลยต้องไปกลับระหว่างบ้าน-รร. คือมหาชัย-นครปฐม ทุกวันโดยการตื่นตี 4:30 และถึงบ้าน 3 ทุ่ม ย้อนกลับไป
แต่ยังไงก็แล้วแต่ขอบคุณการตัดสินใจของตัวเองในครั้งนั้น ขอบคุณเพื่อนด้วยที่เป็นส่วนหนึ่งทำให้ได้เจอประสบการณ์ใหม่ ที่ทำให้ได้ข้อคิดว่า การก้าวไปข้างหน้าแบบงงๆ มันก็ไม่ได้แย่เกินไปนะเว่ยยย!