ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ ปีนี้เราอายุ 25 ไม่มีแฟน แต่เราไม่เคยเดือดเนื้อร้อนใจอะไร
อารมณ์อยากมีใครสักคนมาคอยอยู่เคียงค้าง ให้คำปรึกษา แบ่งปันทุกข์ สุข ด้วยกัน แน่นอนว่าต้องมีบ้าง แต่ไม่ถึงขนาดทำไมฉันโสดๆๆๆ อยากมีแฟนจัง ทำไมไม่มี๊ ไม่มี อันนี้ไม่ค่ะ
แต่เราเริ่มตระหนัก และเดือดร้อนขึ้นมาหน่อยๆ ก็ตอนเพื่อนสนิทที่ไปไหน มาไหนด้วยกันทยอยมีแฟนไปกันหมด
การให้เพื่อนเลือกระหว่างเพื่อนกับแฟน ต้องเป็นเรื่องที่หน้าหนักใจมากแน่ๆ แน่นอนอิเพื่อนนางเอกอย่างชั้นอยู่ได้ ไม่เป็นไรแกร ชั้นดูแลตัวเองได้ สบม.
แต่ แต่ๆๆ ที่น่าหนักใจ และกลุ้มใจมากที่สุดคือ คนในครอบครัวเรา วิตกมากกว่าตัวเราเองซะอีก กลัวเราขึ้นคาน 555
พยายามจับคู่ให้เรากับคนๆหนึ่ง ซึ่งเราไม่ชอบ โดยที่คนๆนั้นกับเราจริงๆแล้วรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวเรารู้จักกัน เค้าแอดเฟรนด์เฟสบุ๊คมาเราก็ต้องรับ ด้วยความเกรงใจ ทักมาเราก็ตอบบ้าง ไม่อ่านบ้าง เคยพูดกับเค้าไปตรงๆแล้วว่าไม่ชอบ ไม่ได้คิดอะไรด้วยเลย เป็นพี่น้องกันปกตินี่แหละนะ เค้าก็เออออเหมือนจะเข้าใจ แต่เรื่องไม่จบจ้า ยังพยายามทักมาเรื่อยๆ คุยเหมือนจะจีบอีก ไม่บ่อย แต่เราไม่ชอบ เราไม่อยากคุย มันเหมือนเวลาที่นายไม่ชอบเรียนคณิตศาสตร์ กรอกหูให้ตายก็ไม่เข้าหู ไม่ชอบ นี่ยิ่งกว่า
แม่เราก็พูดทุกครั้งที่มีโอกาส ชงตลอด กลับบ้านก็พูด โทรก็พูด เคยบอกแม่ไปอย่างจริงจังหลายครั้งแล้วว่าไม่ชอบเค้า ไม่ชอบให้พูดแบบนี้ แต่ไม่รู้เพราะอะไรก็ยังพูดอีก
แม่จ๋า หนูขอร้อง เลิกเถอะ
จนตอนนี้เราถึงกับตัดสัมพันธ์ เราไม่สนแล้ว โดยได้ทำการบล็อคเฟสเรียบร้อย นายว่าเราเด็ดขายมะ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบป่ะแกร
เราเป็นคนจริงจังกับความสัมพันธ์แบบคนรักนะ ชีวิตนี้เคยคุยกับผู้ชายไม่มีกี่คน ไม่ชอบก็ไม่คุย เราไม่อยากให้ความหวัง เพื่อนบอกว่าเราปิดกั้นตัวเอง เราขี้ขลาด เอาจริงๆแล้วมันก็ใช่ เรากลัวผิดหวัง กลัวความสัมพันธ์ไม่ยั่งยืน เราไม่ชอบการเริ่มต้น เราทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่กับคนที่ไม่คุ้นเคย โดนเฉพาะผู้ชาย
เราว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้ แนวโน้มขึ้นคานสูงชะลูด เราไม่กลัว จริงๆแล้วเราหัวโบราณ เราคิดว่าสักวันคงมีคนมาสอยเราลงไปจากคานเองแหละ มีก็มี ไม่มีก็อยู่คนเดียวไปสิ จะให้เราไปจีบผู้ชายก่อนก็ไม่ได้ เราไม่ได้กลัวไม่งาม แต่เราไม่กล้า เราเขินอายเกินกว่าที่จะทำ แค่ยิ้มทักเรายังไม่กล้า เราเคยพยายามจะยิ้ม แต่มันกลายเป็นแสยะ ผู้ชายกลัว 5555
โสดตั้งแต่เกิด ทำไมคนในครอบครัวต้องกลัวหาสามีไม่ได้
อารมณ์อยากมีใครสักคนมาคอยอยู่เคียงค้าง ให้คำปรึกษา แบ่งปันทุกข์ สุข ด้วยกัน แน่นอนว่าต้องมีบ้าง แต่ไม่ถึงขนาดทำไมฉันโสดๆๆๆ อยากมีแฟนจัง ทำไมไม่มี๊ ไม่มี อันนี้ไม่ค่ะ
แต่เราเริ่มตระหนัก และเดือดร้อนขึ้นมาหน่อยๆ ก็ตอนเพื่อนสนิทที่ไปไหน มาไหนด้วยกันทยอยมีแฟนไปกันหมด
การให้เพื่อนเลือกระหว่างเพื่อนกับแฟน ต้องเป็นเรื่องที่หน้าหนักใจมากแน่ๆ แน่นอนอิเพื่อนนางเอกอย่างชั้นอยู่ได้ ไม่เป็นไรแกร ชั้นดูแลตัวเองได้ สบม.
แต่ แต่ๆๆ ที่น่าหนักใจ และกลุ้มใจมากที่สุดคือ คนในครอบครัวเรา วิตกมากกว่าตัวเราเองซะอีก กลัวเราขึ้นคาน 555
พยายามจับคู่ให้เรากับคนๆหนึ่ง ซึ่งเราไม่ชอบ โดยที่คนๆนั้นกับเราจริงๆแล้วรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวเรารู้จักกัน เค้าแอดเฟรนด์เฟสบุ๊คมาเราก็ต้องรับ ด้วยความเกรงใจ ทักมาเราก็ตอบบ้าง ไม่อ่านบ้าง เคยพูดกับเค้าไปตรงๆแล้วว่าไม่ชอบ ไม่ได้คิดอะไรด้วยเลย เป็นพี่น้องกันปกตินี่แหละนะ เค้าก็เออออเหมือนจะเข้าใจ แต่เรื่องไม่จบจ้า ยังพยายามทักมาเรื่อยๆ คุยเหมือนจะจีบอีก ไม่บ่อย แต่เราไม่ชอบ เราไม่อยากคุย มันเหมือนเวลาที่นายไม่ชอบเรียนคณิตศาสตร์ กรอกหูให้ตายก็ไม่เข้าหู ไม่ชอบ นี่ยิ่งกว่า
แม่เราก็พูดทุกครั้งที่มีโอกาส ชงตลอด กลับบ้านก็พูด โทรก็พูด เคยบอกแม่ไปอย่างจริงจังหลายครั้งแล้วว่าไม่ชอบเค้า ไม่ชอบให้พูดแบบนี้ แต่ไม่รู้เพราะอะไรก็ยังพูดอีก
แม่จ๋า หนูขอร้อง เลิกเถอะ
จนตอนนี้เราถึงกับตัดสัมพันธ์ เราไม่สนแล้ว โดยได้ทำการบล็อคเฟสเรียบร้อย นายว่าเราเด็ดขายมะ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบป่ะแกร
เราเป็นคนจริงจังกับความสัมพันธ์แบบคนรักนะ ชีวิตนี้เคยคุยกับผู้ชายไม่มีกี่คน ไม่ชอบก็ไม่คุย เราไม่อยากให้ความหวัง เพื่อนบอกว่าเราปิดกั้นตัวเอง เราขี้ขลาด เอาจริงๆแล้วมันก็ใช่ เรากลัวผิดหวัง กลัวความสัมพันธ์ไม่ยั่งยืน เราไม่ชอบการเริ่มต้น เราทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่กับคนที่ไม่คุ้นเคย โดนเฉพาะผู้ชาย
เราว่าถ้าเรายังเป็นแบบนี้ แนวโน้มขึ้นคานสูงชะลูด เราไม่กลัว จริงๆแล้วเราหัวโบราณ เราคิดว่าสักวันคงมีคนมาสอยเราลงไปจากคานเองแหละ มีก็มี ไม่มีก็อยู่คนเดียวไปสิ จะให้เราไปจีบผู้ชายก่อนก็ไม่ได้ เราไม่ได้กลัวไม่งาม แต่เราไม่กล้า เราเขินอายเกินกว่าที่จะทำ แค่ยิ้มทักเรายังไม่กล้า เราเคยพยายามจะยิ้ม แต่มันกลายเป็นแสยะ ผู้ชายกลัว 5555