“ยามเมื่อดอกโบตั๋นบาน กลิ่นจะหอมฟุ้งไปทั้งเมือง”
ประโยคสั้น ๆ ที่ไปอ่านเจอในอินเตอร์เน็ตสักที่ ทำให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบการเที่ยวชมดอกไม้เท่าไรนัก อยากรู้อยากเห็นขวนขวายจนไปชมความงามของดอกโบตั๋นจนได้ แค่ความงามของดอกไม้น่ะไม่เท่าไร แต่มันมีความหอมด้วยนี่สิ ดูในรูปไม่พอแน่นอน แล้วที่แน่นอนยิ่งกว่านั้นคือ เพื่อน ๆ ไม่มีใครเข้าใจว่า เธอจะไปดูดอกโบตั๋น มันน่าสนใจตรงไหน ไม่เห็นติดอันดับรีวิวของนักรีวิว หรือฮิปสเตอร์ใด ๆ เลย ก็ไปคนเดียวสิจ๊ะงานนี้
รีวิวนี้อาจจะไม่ได้ละเอียดมาก เหมือนรีวิวอันก่อน ๆ นะคะ เพราะอาจจะเป็นที่เที่ยวนอกกระแสไม่ค่อยมีคนสนใจ แต่จะลงรายละเอียดบางอัน ซึ่งได้อ่านกระทู้รีวิวอันก่อน ๆ แล้วอันไม่อัพเดต ทำให้เป็นปัญหาระหว่างการเดินทางอยู่บ้าง เผื่อใครสนใจจะตามรอยไปนะคะ การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลา 6 วันเต็มค่ะ จาก
ดอนเมือง >>> อู่ฮั่น >>> ลั่วหยาง >>> ซีอาน >>> ดอนเมือง
เดินทางผู้หญิงคนเดียว ไม่ซื้อซิมที่จีน ไม่เปิดโรมมิ่งจากไทย ถึงแม้ที่โรงแรมที่จีนจะมีไวไฟให้เล่นแต่เปิด facebook, line, instagram, youtube, google ฯลฯ ไม่ได้เลยจ้า แต่แปลกที่เวลาเปลี่ยนเมืองจะมี line ส่งมาได้ทีนึง แล้วก็จะหายไป ส่วน facebook messenger ขึ้นมาให้เห็นครั้งเดียว แล้วก็โดนจับหายไปดื้อ ๆ เลย เรื่องอัพเดตโซเชียลพี่ไม่ซีเรียส แต่แผนที่คิดว่าจะใช้ app พวก offline map หาเส้นทางต่าง ๆ โหลดไว้หลายอัน ใช้ไม่ได้เลยจ้ะ หรือมันรู้ว่านี่คือโทรศัพท์ไทย อ้อ...แต่พี่เล่น we chat ได้นะ ว่าแต่จะให้พี่เล่นกับใครหล่ะ 555
<<<อู่ฮั่น >>>
เค้าว่ากันว่า มาดูซากุระที่อู่ฮั่น ต้องไปดูที่ Wuhan University แต่ช่วงก่อนที่จะมา เข้าไปเช็คใน we chat ของมหาวิทยาลัย เห็นเป็นรูปดอกไม้แห้ง ๆ หล่นเต็มพื้น เลยเดาว่าซากุระน่าจะโรยหมดแล้ว (ตอนแรกก็พยายามให้ google translate ช่วยแปลนะ แต่อ่านแล้วก็อ่อนใจเหลือเกิน อยากหาคนช่วยแปลจาก google translate อีกที เลยเดาจากรูปเอาหล่ะกัน)
"อู่ฮั่น" ต้อนรับสาวไทยอย่างพี่ด้วยตึกสูงระฟ้าและควันบุหรี่เช่นเคยเหมือนกับเมืองอื่น ๆ ในจีน อุณหภูมิในวันนี้ประมาณ 10 องศาปลาย ๆ เย็นพอที่จะไม่ทำให้ไม่ร้อนจนเกินไปขณะเดินตามหาโรงแรมที่จองมา
ในที่สุดความสะดวกสบายของขนส่งมวลชนที่จีนก็ทำให้พี่มาถึงโรงแรมที่พักได้อย่างปลอดภัย แม้จะต้องแบกเป้ใบใหญ่สองใบฝ่าฟันคลื่นมหาชนจำนวนมากก็ตาม ระหว่างรอเช็คอินก็ได้ยินเพลงปาล์มมี่จากข้างนอกโรงแรมช่วยปลอบโยนหัวใจดวงน้อยที่โดนตัดขาดจากโลกภายนอกโดยไม่ได้ตั้งใจให้อุ่นใจขึ้นได้บ้าง
หลังจากเช็คอินเสร็จก็ออกเดินทางไปถนนคนเดิน ไปเดินเล่นริมน้ำ พยายามตามหาหอกระเรียนเหลืองด้วย ได้แต่เห็นตอนนั่งรถเมล์ในระยะไกล ประดับไฟตอนกลางคืนสวยมาก พออีกวันจะมา กลายเป็นกลางคืนมันปิดนี่นา ไปมองใกล้ ๆ ก็ไม่เห็น แถมฝนตกหนักมาก ขนาดมีร่มยังยังเปียกไปทั้งตัว รองเท้าพี่ก็กลายร่างเป็นเรือลำน้อยไปโดยปริยาย
วันรุ่งขึ้นพี่ไปดูจุดไฮไลท์ของเมืองนี้ที่พี่ตามหากันดีกว่า ชมความงามของดอกซากุระ เริ่มต้นจากการนั่งรถเมล์สาย 402 จากต้นทางที่ Wuchang Railway Station ไปยันสุดสายที่ Wuhan Botanical Garden ผ่านจุดจอดทั้งหมด 38 จุด ซึ่งอันที่จริงแล้ว จากที่พักพี่ที่อยู่ที่ Optic Valley จะถือว่านั่งอ้อมมาก แต่พี่เมื่อย ต้องการหาเรื่องพักขา เห็นรถเมล์ผ่านหลายจุดที่น่าสนใจดี เลยถือว่านั่งรถชมเมืองแล้วกัน รถเมล์สายนี้จะผ่านทั้งหอกระเรียนเหลือง เขาเต่า พิพิธภัณฑ์หูเป่ย ถนนเจียงฮั่น โรงละครที่เค้าให้แสดง Han Show (ไม่รู้เรียกชื่อจริง ๆ ว่าอะไร) ทะเลสาบตงหู แล้วพอสุดสาย โดนไล่ลงเผลอไปเข้า
Mei Flower Garden ค่าเข้า 10 หยวนเอง ก็เห็นชื่อว่ามี flower นึกว่าเข้าไปจะเจอมวลหมู่ดอกไม้ ที่ไหนได้เข้าไปเจอแต่คนไปถ่ายพรีเวดดิ้งหลายสิบคู่ ควรจะเปลี่ยนชื่อไปเป็นสวนพรีเวดดิ้งซะมากกว่า
บรรยากาศดีก็จริง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งมาก เดินอยู่เป็นชั่วโมงพยายามตามหาจุดที่พอจะสวย หาไม่เจอเลย แต่บรรยากาศฮิปสเตอร์อยู่ มัว ๆ หมอก ๆ ไม่ต้องใส่แอพไรเพิ่ม
วิวดูไม่สวยเลย แต่ถ่ายแล้วไปแต่งรูปเอาคงสวยหล่ะมั้ง เค้าเลยมาถ่ายพรีเวดดิ้งกันเยอะเลย
ท่านผู้นี้ โปรดชี้ทางสว่างให้ข้าด้วยเถิด
ไม่กล้าเข้าไปนั่งอ่ะ ดูหลอน ๆ ชอบกล
อ้าวเข้าใจว่าฤดูใบไม้ผลิ นี่มันใบไม้ร่วงแล้วรึ
มุมนี้น่าจะฮิตอยู่ ในหมู่พรีเวดดิ้ง จัดไว้พร้อมเชียว
มองไปทางไหนก็มีแต่ความเงียบ ถ้ามีสัตว์ประหลาดในน้ำโผล่ขึ้นมาลากพี่ไป คงไม่มีใครรู้เลยสินะ
จนไม่รู้จะถ่ายอะไรหล่ะ หาดอกไม้ไม่เจอเลย กินหญ้าไป
ต้องสังเกตดี ๆ จะเจอดอกไม้ตามพื้นดิน
ดงใบไม้แดง ไม่รู้จะถ่ายไรแล้ว ออกเถอะ
[CR] ก้าวเข้าสู่ถนนสายดอกไม้ ในโลกซิงเกิ้ลเกทเวย์ [ซากุระ @อู่ฮั่น]
ประโยคสั้น ๆ ที่ไปอ่านเจอในอินเตอร์เน็ตสักที่ ทำให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบการเที่ยวชมดอกไม้เท่าไรนัก อยากรู้อยากเห็นขวนขวายจนไปชมความงามของดอกโบตั๋นจนได้ แค่ความงามของดอกไม้น่ะไม่เท่าไร แต่มันมีความหอมด้วยนี่สิ ดูในรูปไม่พอแน่นอน แล้วที่แน่นอนยิ่งกว่านั้นคือ เพื่อน ๆ ไม่มีใครเข้าใจว่า เธอจะไปดูดอกโบตั๋น มันน่าสนใจตรงไหน ไม่เห็นติดอันดับรีวิวของนักรีวิว หรือฮิปสเตอร์ใด ๆ เลย ก็ไปคนเดียวสิจ๊ะงานนี้
รีวิวนี้อาจจะไม่ได้ละเอียดมาก เหมือนรีวิวอันก่อน ๆ นะคะ เพราะอาจจะเป็นที่เที่ยวนอกกระแสไม่ค่อยมีคนสนใจ แต่จะลงรายละเอียดบางอัน ซึ่งได้อ่านกระทู้รีวิวอันก่อน ๆ แล้วอันไม่อัพเดต ทำให้เป็นปัญหาระหว่างการเดินทางอยู่บ้าง เผื่อใครสนใจจะตามรอยไปนะคะ การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลา 6 วันเต็มค่ะ จาก
เดินทางผู้หญิงคนเดียว ไม่ซื้อซิมที่จีน ไม่เปิดโรมมิ่งจากไทย ถึงแม้ที่โรงแรมที่จีนจะมีไวไฟให้เล่นแต่เปิด facebook, line, instagram, youtube, google ฯลฯ ไม่ได้เลยจ้า แต่แปลกที่เวลาเปลี่ยนเมืองจะมี line ส่งมาได้ทีนึง แล้วก็จะหายไป ส่วน facebook messenger ขึ้นมาให้เห็นครั้งเดียว แล้วก็โดนจับหายไปดื้อ ๆ เลย เรื่องอัพเดตโซเชียลพี่ไม่ซีเรียส แต่แผนที่คิดว่าจะใช้ app พวก offline map หาเส้นทางต่าง ๆ โหลดไว้หลายอัน ใช้ไม่ได้เลยจ้ะ หรือมันรู้ว่านี่คือโทรศัพท์ไทย อ้อ...แต่พี่เล่น we chat ได้นะ ว่าแต่จะให้พี่เล่นกับใครหล่ะ 555
<<<อู่ฮั่น >>>
เค้าว่ากันว่า มาดูซากุระที่อู่ฮั่น ต้องไปดูที่ Wuhan University แต่ช่วงก่อนที่จะมา เข้าไปเช็คใน we chat ของมหาวิทยาลัย เห็นเป็นรูปดอกไม้แห้ง ๆ หล่นเต็มพื้น เลยเดาว่าซากุระน่าจะโรยหมดแล้ว (ตอนแรกก็พยายามให้ google translate ช่วยแปลนะ แต่อ่านแล้วก็อ่อนใจเหลือเกิน อยากหาคนช่วยแปลจาก google translate อีกที เลยเดาจากรูปเอาหล่ะกัน)
"อู่ฮั่น" ต้อนรับสาวไทยอย่างพี่ด้วยตึกสูงระฟ้าและควันบุหรี่เช่นเคยเหมือนกับเมืองอื่น ๆ ในจีน อุณหภูมิในวันนี้ประมาณ 10 องศาปลาย ๆ เย็นพอที่จะไม่ทำให้ไม่ร้อนจนเกินไปขณะเดินตามหาโรงแรมที่จองมา
ในที่สุดความสะดวกสบายของขนส่งมวลชนที่จีนก็ทำให้พี่มาถึงโรงแรมที่พักได้อย่างปลอดภัย แม้จะต้องแบกเป้ใบใหญ่สองใบฝ่าฟันคลื่นมหาชนจำนวนมากก็ตาม ระหว่างรอเช็คอินก็ได้ยินเพลงปาล์มมี่จากข้างนอกโรงแรมช่วยปลอบโยนหัวใจดวงน้อยที่โดนตัดขาดจากโลกภายนอกโดยไม่ได้ตั้งใจให้อุ่นใจขึ้นได้บ้าง
หลังจากเช็คอินเสร็จก็ออกเดินทางไปถนนคนเดิน ไปเดินเล่นริมน้ำ พยายามตามหาหอกระเรียนเหลืองด้วย ได้แต่เห็นตอนนั่งรถเมล์ในระยะไกล ประดับไฟตอนกลางคืนสวยมาก พออีกวันจะมา กลายเป็นกลางคืนมันปิดนี่นา ไปมองใกล้ ๆ ก็ไม่เห็น แถมฝนตกหนักมาก ขนาดมีร่มยังยังเปียกไปทั้งตัว รองเท้าพี่ก็กลายร่างเป็นเรือลำน้อยไปโดยปริยาย
วันรุ่งขึ้นพี่ไปดูจุดไฮไลท์ของเมืองนี้ที่พี่ตามหากันดีกว่า ชมความงามของดอกซากุระ เริ่มต้นจากการนั่งรถเมล์สาย 402 จากต้นทางที่ Wuchang Railway Station ไปยันสุดสายที่ Wuhan Botanical Garden ผ่านจุดจอดทั้งหมด 38 จุด ซึ่งอันที่จริงแล้ว จากที่พักพี่ที่อยู่ที่ Optic Valley จะถือว่านั่งอ้อมมาก แต่พี่เมื่อย ต้องการหาเรื่องพักขา เห็นรถเมล์ผ่านหลายจุดที่น่าสนใจดี เลยถือว่านั่งรถชมเมืองแล้วกัน รถเมล์สายนี้จะผ่านทั้งหอกระเรียนเหลือง เขาเต่า พิพิธภัณฑ์หูเป่ย ถนนเจียงฮั่น โรงละครที่เค้าให้แสดง Han Show (ไม่รู้เรียกชื่อจริง ๆ ว่าอะไร) ทะเลสาบตงหู แล้วพอสุดสาย โดนไล่ลงเผลอไปเข้า Mei Flower Garden ค่าเข้า 10 หยวนเอง ก็เห็นชื่อว่ามี flower นึกว่าเข้าไปจะเจอมวลหมู่ดอกไม้ ที่ไหนได้เข้าไปเจอแต่คนไปถ่ายพรีเวดดิ้งหลายสิบคู่ ควรจะเปลี่ยนชื่อไปเป็นสวนพรีเวดดิ้งซะมากกว่า
บรรยากาศดีก็จริง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งมาก เดินอยู่เป็นชั่วโมงพยายามตามหาจุดที่พอจะสวย หาไม่เจอเลย แต่บรรยากาศฮิปสเตอร์อยู่ มัว ๆ หมอก ๆ ไม่ต้องใส่แอพไรเพิ่ม
วิวดูไม่สวยเลย แต่ถ่ายแล้วไปแต่งรูปเอาคงสวยหล่ะมั้ง เค้าเลยมาถ่ายพรีเวดดิ้งกันเยอะเลย
ท่านผู้นี้ โปรดชี้ทางสว่างให้ข้าด้วยเถิด
ไม่กล้าเข้าไปนั่งอ่ะ ดูหลอน ๆ ชอบกล
อ้าวเข้าใจว่าฤดูใบไม้ผลิ นี่มันใบไม้ร่วงแล้วรึ
มุมนี้น่าจะฮิตอยู่ ในหมู่พรีเวดดิ้ง จัดไว้พร้อมเชียว
มองไปทางไหนก็มีแต่ความเงียบ ถ้ามีสัตว์ประหลาดในน้ำโผล่ขึ้นมาลากพี่ไป คงไม่มีใครรู้เลยสินะ
จนไม่รู้จะถ่ายอะไรหล่ะ หาดอกไม้ไม่เจอเลย กินหญ้าไป
ต้องสังเกตดี ๆ จะเจอดอกไม้ตามพื้นดิน
ดงใบไม้แดง ไม่รู้จะถ่ายไรแล้ว ออกเถอะ