ไม่อยากเรียนแล้วว

เมื่อหลายปีก่อน จบ ม.ต้นจากโรงเรียนชั้นนำประจำจังหวัด มีเหตุให้ต้องกลับมาเรียนโรงเรียนอำเภอแถวบ้านต่อ ม.ปลาย ใจจริงก็ไม่อยากเรียนโดนพ่อบังคับ พอไปเรียนก็มีปัญหากับ อ. ฝ่ายปกครอง ทรงผมผิดระเบียบ เจาะหู เจาะคัว ระเบิดหู เจาะลิ้น (จำได้เคยโดนถ่ายรูปติดหน้าห้องปกครอง) ถึงขั้นทุกเช้าลงจากรถประจำต้องไปรายงานตัวที่ห้องปกครอง มีอยู่ครั้งหนึ่ง โดนตัดผมแหวกไปพ้นหู (อาจาร์ยผู้หญิงตัด) กลับบ้านมาร้องโวยวายใหญ่ พ่อก็ด่าๆ สุดท้าย อาจาร์ยคนนั้นเคยสอนพ่อกลับกลายเป็นพ่อด่ากูหนักเลย พีคสุดๆคือไปอบรมที่มหาลัยเอกชนชั้นนำ แล้วเห็นคนอื่นแต่งตัวเก๋ๆ เห้ย นึกในใจ กูไม่อยากอยู่แล้วโรงเรียนบ้าเนี้ย ตัดสินใจ เขียนจดหมายฝากไว้กับน้องให้น้องให้พ่อกับแม่ เช้านั้นแต่งตัวไปเรียนปกติ หนักหน่อย แกล้งไปไม่ทันรถประจำ เลยอ้างจะพามอไซต์ไป แม่ก็บอกจะให้ไปส่งไหม (ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มะเลาะกับคนในบ้านหนักมาก) เลยบอกว่าไม่จะไปเอง ยัดของทุกอย่างใส่เป้สะพายหลัง ขับมอไซต์ไปหาน้องที่โรงเรียนแล้วเอากุญแจห้องไปให้แล้วบอกน้องว่า จดหมายอยู่ในห้องเอาให้พ่อแม่อ่านด้วย ตัดใจฝากรถที่ร้านรับฝากรถขึ้นรถมาตัวเมืองหาดใหญ่ ต่อรถไปภูเก็ต ไปหาทำงานร้านข้าวต้ม คือเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก เข้างาน 5 โมงเย็นเลิกตี 3 ได้วันละ 250 เงินติดตัวมาไม่กี่พันบาทก็เริ่มหมด (ส่วนหนึ่งได้มาจากน้องให้ติดตัวมา) เริ่มทำไม่ไหวแล้ว ตัดสินใจกลับไปอยู่บ้านอยู่เฉยตื่นสายนอนดึกจนรู้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่มีค่า (จากเด็กที่เรียนดีและโดนดูแลเอาใจใส่มาตลอด) ใช้เวลา 1ปี เริ่มกลับมาเรียนใหม่ในสายที่ตัวเองชอบ พัฒนาตัวเองในด้านที่ตัวเองถนัด เริ่มถอดจิวทั้งร่างกายออก กลับมาทำตัวให้มีค่า สุดท้ายชีวิตคนเรามันไม่ได้เกี่บวกับบุญวาสนา ครอบครัว หรือฐานะการเงิน มันอยู่ที่ตัวเราเองทั้งหมด ปล. เรื่องจริงๆมันยาวกว่านี้และ กว่านี้ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ไม่ได้เล่าตอนที่ไม่ได้เรียน เป็นอะไรที่แย่มากๆ ฝากถึงน้องๆที่กำลังคิดอยากสนุกให้ตั้งใจเรียนก่อน พอเราโตขึ้น เราอยากทำอะไรก็ทำได้ เวลายังมีอีกเยอะ อย่ารีบ .
#ด้วยความหวังดี จากคนที่เคยก้าวพลาด ปล.ยังไม่ได้ยืนยันสมาชิกขอโพสผิดกระทู้นิดนึง ขอบคุณ