ดวงวิญญาญที้ไปอย่างสบายหลังจากที่จากไปแล้ว3วัน เขาจะทราบแล้วใช่ไหมคะว่าเสีย

พอดีคุณตาพึ่งเสียไปเมื่อ3วันก่อน ด้วยวัยของเขาและโรคทางสมองที่รักษาไม่ได้ และด้วยอาการกำเริ บที่เกิดขึ้นเรวเกินจะตั้งตัวเพราะไม่เคยทราบมาก่อนว่าเป็นโรคนี้เพราะแกแข็งแรงมาตลอดเลยทำให้รู้สึกสงสารเขาเหมือนเขาไม่ทันได้ตั้งตัวแล้วเขาต้องมาเจอแบบนี้ ทั้งๆที่เป็นคนดีมาตลอดทั้งชีวิตมีแต่ให้คนอื่น เราเข้าใจว่าทุกคนที่เกิดมามีเจ็บแก่ป่วยตายแต่ว่าในกรณีนี้มันเกิดขึ้นเร็วเกินไปเจ้าตัวเขายังไม่ทันตั้งตัวและ้เขาเปนคนที่สุขภาพดีมาตลอดคอยดูแลตัวเองและแข็งแรงมาตลอดไม่เคยต้องเข้าโรงพยาบาล ส่วนตัวเราเลยคิดว่ามันแอบไม่ยุติธรรมสำหรับเขาที่อุส่าดูแลตัวเองมาทั้งชีวิตแต่ดันมาป่วยในโรคที่รักษาไม่ได้แล้วไปเร็ว และเป็นที่สมองที่ควบคุมทุกอย่าง สงสารแกที่แกต้องมาเจออะไรแบบนี้อยากให้ชีวิตแกยังได้อยุต่อ เพือว่ามีอะไรที่แกยังอยากทำแต่ไม่มีโอกาศได้ทำ มันไม่ยุติธรรมเลบคะ และดันมาเสียก่อนสงกรานด้วยทำให้วันนี้เราขับรถออกไปใส่บาตรให้แกตอนเช้าแล้วรุ้สึกสงสารแก ที่ปกติช่วงสงกรานบางทีแกก้จะไปเที่ยวตจวกับเพือนหริอไม่ก้มาทางข้าวรวมครอบครัว... มันควรจะเปนช่วงเวลาที่มีความสุขแต่ทำไมปีนี้เขากลับไม่มีโอกาศเลย วันนี้เรามองผุ้คนที่เดินผ่านดูยิ้มแย้มแจ่มใสดุมีความาสุขเพราะเปนช่วงเวลาเทสการและหยุดยาว

แล้วเราได้ยินมาว่า คนที่เสียแล้ว3วันเขาถึงจะรู้ตัวว่าเขาเสีย แล้วเราเป็นห่วงแกมากคะ กัวว่าแกจะเศร้าเสียใจและน้อยใจตัวเองที้ไม่มีโอกาศอบุกับครอบครัว หรือทำอะไรทีตัวเองอยากทำในเวลานั เรานึกไปก้ร้องไห้ไป สงสารแก อยากให้แกมีความสุขได้ไปอยา่างสบายโดยที่ไม่ต้องห่วงอะไรใดๆทังสิ้น และอย่าเสียใจที่ไม่ได้อยุกัยพวกเราแล้ว เพราะแกยังอยุในดวงใจพวกเราเสมอ และเมือพวกเรามองดุบนฟ้าเราทราบว่าเขาอยุบนนั้น คอยมองเราอยุ่ แต่ห่วงแต่กัวแกเศร้าเสียใจในความไม่ยุตติธรรมที่แกได้รับ มีทางใดที่เราจะทำให้แกไปอย่างสบายโดยที่ไม่คิดมากไหมคะ?? ไม่อยากให้แกเสียใจเพราะโรคที่แกเป็นมันจะทำให้แกสมองฟ่อลงไปเรื่อยๆและการรับรุ้ก้จะไม่รุ้อะไรเลยเหมือนกับนอนหายใจอยุเฉยๆ ตอนที่แกยังรับรุ้ได้อยุก้ไม่มีใครบอกแกเรื่องนี้งเพราะไม่อยากให้แกคิดมาก เลยกลัวว่าตอนนี้แกจะเสียใจที่ไม่ทราบเลบว่าตัวเองเป็นอะไรพอมารุ้สึกตัวอีกที(รุ้ว่าตนตายหลัง3วัน) ก่สายไปแล้ว ทำอะไรไม่ได้แล้งไม่มีโอกาศกล่าวคำลา เลยกัวคะ ว่าแกจะเสียใจ เพนาะไม่ทันได้ตั้งตัวไม่ทราบว่าวันที่เขาอยุบ้านที่เขารัก วันนั้นจะเปนวันสุดท้ายของเขาในบ้านหลังนั้นแล้ว      พอมารุ้ตัวเองทีก้ยุคนละโลกกับเราแล้ว

ิเศร้าจังเลยคะ อยากให้วิญญาญแกไปอบ่างสบายใจไม่ต้องเสียใจถึงการลาจาก มีทางใดที่เราจะช่วยแกได้ไหมคะว่าเราและทุกคนยังทีแกยุในใจและแกไม่ได้อยุตัวคนเดียวในพบนั้น กัวแกเหงาคะ กัวแกยังห่วง ้พราะยังไม่ทันได้ตั้งต้วเลย หลังจากวันที่3ไปเรื่อยๆแกจะเปนเช่นไรต่อหรอคะ? (สวด7วัน) เราเป็นห่วงความรุ้สึกแกที่สุดแล้วคะ เพราะสิ่งที่แกเจอมันชั่งไม่ยุติธรรมกับแกเลย

***(แต่ตอนที่แกเสียแกไปอย่างสบายคะ เหมือยร่างกายคอยๆแผ่วตัวลงและก้เหมือนหลับไป) สีหน้าดูปกติไม่ได้เจ็บปวดอะไรคะ เหมือนคนนอนหลับธรรมาดาเลย)****

ผู้มีความรู้ช่วยเข้ามาตอบทางนี้หรือinboxเข้มาหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ