ไม่อ้อมค้อมนะคะ ขอเล่าตั้งแต่แรกที่คบกัน
ปัจจุบันเราคบกันแฟนมาร่วม3ปีแล้วค่ะ ตอนแรกเริ่มเลยแฟนเข้ามาจีบเราก่อนและเรากับแฟนก็คุยกันมาก็เกือบๆปี กว่าจะตกลงคบกัน (แฟนเราแก่กว่าเรา3ปี) ช่วงที่คุยกันอะไรๆก็ดีไปหมด แฟนเราพูดจาดี สุภาพ เรียกเราว่า"น้อง"นำหน้าชื่อก่อนเสมอ หลังจากที่คบกันมาได้2-3เดือน เราก็มีเรื่องที่ต้องให้ทะเลาะกันบ้าง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราทะเลาะกัน ทะเลาะกันสักพักแฟนเราก็บอกเลิก เราตกลงใจมาก เราง้อแฟนเราสุดๆ ร้องไห้เป็นวันๆ เราแค่ไม่คิดว่าความรักระหว่างเราจะต้องจบลงในตอนนี้ (เราเพิ่งจะคบกันยังไม่ได้ทำอะไรอีกตั้งมากมายด้วยกันเลย จะมาเลิกกันไวไปไหม ทั้งๆที่เพิ่งจะคบกันเอง) แต่พอสงบสติอารมณ์ได้ก็กลับมาคุยกันดีๆ ปรับความเข้าใจ ให้อภัยกัน ขอโทษซึ่งกันและกัน (คนรักกันทะเลาะกันเป็นเรื่องธรรมดา) หลังจากนั้นเราก็ยังคงคบกันและเป็นแฟนกันมาเรื่อยๆ ช่วงเวลาที่คบกันหลังจากนั้น ก็มีเรื่อง มีปัญหาให้ต้องทะเลาะกันอีก แต่พอคบกันนานเข้าเวลาที่ทะเลาะกันมันก็รุนแรงมากขึ้น เริ่มมีคำด่าหยาบๆคายๆในที่สาธารณะ เราร้องไห้ในที่สาธารณะ ด่าเราเสียงดัง มีแต่คนมอง เราอายมาก และทำร้ายร่างกายเรานิดหน่อย (บีบมือ บีบแขน บีบคอข้างหลัง) ช่วงนั้นเราคิดว่ายังไงก็เลิก ไม่คบแล้ว ผช.อะไรทำไมทำร้ายแฟนแบบนี้ ด่าหยาบๆคายๆ หลังจากที่ทะเลาะกัน เราก็ปรับความเข้าใจ เราก็บอกว่า เราไม่เคยเจอแบบนี้ ไม่เคยมีใครมาทำกับเราแบบนี้ พ่อแม่ยังไม่ทำขนาดนี้เลย พ่อเราไม่เคยด่าหยาบๆคายๆหรือตีเราทำร้ายเรา ครั้งนี้เราจะเลิกอย่างเด็ดขาด แต่พอแฟนเราสงบสติอารมณ์ได้ แฟนเราก็ขอโทษและสัญญาว่าจะไม่ทำอีก (เชื่อไหมว่าทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แทบจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลย มันมีแต่ความคิดของแฟนเราฝ่ายเดียว เรายังไม่ได้พูดหรือตอบอะไรเลย คิดเองเออเองหมด เราเคยปรึกษาเพื่อนเรื่องที่ทะเลาะกัน เพื่อนบอกว่าแฟนเราไร้สาระ งี้เง่า) และสุดท้ายเราก็ให้อภัยยอมคบกันต่อ แต่พอมีเรื่องให้ทะเลาะกันอีก แฟนเราก็เป็นฝ่ายบอกเลิกเรา (อีกแล้ว) เรานั่งคิดทบทวนว่า ทุกๆครั้งที่ทะเลาะเราแทบจะไม่ผิดอะไรเลย มีแต่ความคิดของแฟนเราทั้งนั้นที่คิดไปเอง และบอกว่าเราผิด เราคิดว่าทำไมเราต้องมานั่งเสียใจ นั่งง้อ ทุกๆครั้งที่ทะเลาะกันทำไมแฟนเราไม่ง้อ ไม่มานั่งเสียใจแบบเรา แฟนเราเห็นเราเป็นตัวอะไร? พอคบกันนานมากขึ้นไปอีก พอมีเหตุการณ์หรือปัญหาที่ทะเลาะกัน เราก็ยังคงร้องไห้ เสียใจเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือเราเริ่มไม่ง้อ และก็เป็นฝ่ายบอกเลิก เพราะเรารู้สึกว่า ต่อให้เรารักแฟนเรามากแค่ไหน เราก็ไม่ไหวกับพฤติกรรมหนือคำพูดเวลาที่ต้องทะเลาะกัน แล้วพักหลังเราก็ทะเลาะกันบ่อย พอเราไม่ง้อ ยิ่งเป็นเรื่องและแฟนเราก็ด่าคำหยาบๆคายๆ (เหมือนเดิม พูดดีๆไม่เคยได้ ไม่มีเหตุผล) แต่เชื่อไหมทุกครั้งที่มีปัญหา ทะเลาะกัน สุดท้ายเราก็กลับมาคบกันจนถึงปัจจุบันตอนนี้
แต่...ตอนนี้เราเริ่มสบสน ว่าผช.คนนี้ ใช้แล้วหรอ เรารักแฟน แฟนรักเรา แค่รักคำเดียวมันพอหรอ (ทุกครั้งๆที่ทะเลาะกันแฟนไม่เคยฟังเรา เราไม่เคยได้พูดอะไรเลย พอเราพูดหาว่าแก้ตัว ข้ออ้าง อย่ามาพลิกเกม) ตอนนี้เราเริ่มคิด เรารู้สึกเบื่อ เราเจ็บ เราเสียใจ เสียความรู้สึก พักหลังๆที่ทะเลาะกันมีการปรับความเข้าใจ แฟนขอโอกาสมาตลอด แต่แล้วมันก็เหมือนเดิม เรารักแฟนนะตอนนี้ก็ยังรักอยู่ แต่เราแค่ไม่ชอบ เราเบื่อ เวลาที่ต้องทะเลาะกัน ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่แฟนจะเป็นฝ่ายยอมเรา มีแต่เราที่ยอม ถ้าเราจะต้องเลิกกับแฟนก็อยากเลิกในแบบที่เรายังรักกัน เราไม่อยากเลิกกับแฟนในช่วงเวลาที่เราหมดรักแฟนแล้ว เราปรึกษาเพื่อนคล้าวๆบางคน มีแต่คนบอกให้เลิก แต่ถ้าสุดท้ายแฟนเรายังง้อ เราก็ต้องใจอ้อนอีก
เราไม่รู้จะทำอย่างไรดี?
คิดว่า"รัก"อย่างเดียวพอไหม?
ปัจจุบันเราคบกันแฟนมาร่วม3ปีแล้วค่ะ ตอนแรกเริ่มเลยแฟนเข้ามาจีบเราก่อนและเรากับแฟนก็คุยกันมาก็เกือบๆปี กว่าจะตกลงคบกัน (แฟนเราแก่กว่าเรา3ปี) ช่วงที่คุยกันอะไรๆก็ดีไปหมด แฟนเราพูดจาดี สุภาพ เรียกเราว่า"น้อง"นำหน้าชื่อก่อนเสมอ หลังจากที่คบกันมาได้2-3เดือน เราก็มีเรื่องที่ต้องให้ทะเลาะกันบ้าง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราทะเลาะกัน ทะเลาะกันสักพักแฟนเราก็บอกเลิก เราตกลงใจมาก เราง้อแฟนเราสุดๆ ร้องไห้เป็นวันๆ เราแค่ไม่คิดว่าความรักระหว่างเราจะต้องจบลงในตอนนี้ (เราเพิ่งจะคบกันยังไม่ได้ทำอะไรอีกตั้งมากมายด้วยกันเลย จะมาเลิกกันไวไปไหม ทั้งๆที่เพิ่งจะคบกันเอง) แต่พอสงบสติอารมณ์ได้ก็กลับมาคุยกันดีๆ ปรับความเข้าใจ ให้อภัยกัน ขอโทษซึ่งกันและกัน (คนรักกันทะเลาะกันเป็นเรื่องธรรมดา) หลังจากนั้นเราก็ยังคงคบกันและเป็นแฟนกันมาเรื่อยๆ ช่วงเวลาที่คบกันหลังจากนั้น ก็มีเรื่อง มีปัญหาให้ต้องทะเลาะกันอีก แต่พอคบกันนานเข้าเวลาที่ทะเลาะกันมันก็รุนแรงมากขึ้น เริ่มมีคำด่าหยาบๆคายๆในที่สาธารณะ เราร้องไห้ในที่สาธารณะ ด่าเราเสียงดัง มีแต่คนมอง เราอายมาก และทำร้ายร่างกายเรานิดหน่อย (บีบมือ บีบแขน บีบคอข้างหลัง) ช่วงนั้นเราคิดว่ายังไงก็เลิก ไม่คบแล้ว ผช.อะไรทำไมทำร้ายแฟนแบบนี้ ด่าหยาบๆคายๆ หลังจากที่ทะเลาะกัน เราก็ปรับความเข้าใจ เราก็บอกว่า เราไม่เคยเจอแบบนี้ ไม่เคยมีใครมาทำกับเราแบบนี้ พ่อแม่ยังไม่ทำขนาดนี้เลย พ่อเราไม่เคยด่าหยาบๆคายๆหรือตีเราทำร้ายเรา ครั้งนี้เราจะเลิกอย่างเด็ดขาด แต่พอแฟนเราสงบสติอารมณ์ได้ แฟนเราก็ขอโทษและสัญญาว่าจะไม่ทำอีก (เชื่อไหมว่าทุกครั้งที่ทะเลาะกัน แทบจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลย มันมีแต่ความคิดของแฟนเราฝ่ายเดียว เรายังไม่ได้พูดหรือตอบอะไรเลย คิดเองเออเองหมด เราเคยปรึกษาเพื่อนเรื่องที่ทะเลาะกัน เพื่อนบอกว่าแฟนเราไร้สาระ งี้เง่า) และสุดท้ายเราก็ให้อภัยยอมคบกันต่อ แต่พอมีเรื่องให้ทะเลาะกันอีก แฟนเราก็เป็นฝ่ายบอกเลิกเรา (อีกแล้ว) เรานั่งคิดทบทวนว่า ทุกๆครั้งที่ทะเลาะเราแทบจะไม่ผิดอะไรเลย มีแต่ความคิดของแฟนเราทั้งนั้นที่คิดไปเอง และบอกว่าเราผิด เราคิดว่าทำไมเราต้องมานั่งเสียใจ นั่งง้อ ทุกๆครั้งที่ทะเลาะกันทำไมแฟนเราไม่ง้อ ไม่มานั่งเสียใจแบบเรา แฟนเราเห็นเราเป็นตัวอะไร? พอคบกันนานมากขึ้นไปอีก พอมีเหตุการณ์หรือปัญหาที่ทะเลาะกัน เราก็ยังคงร้องไห้ เสียใจเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือเราเริ่มไม่ง้อ และก็เป็นฝ่ายบอกเลิก เพราะเรารู้สึกว่า ต่อให้เรารักแฟนเรามากแค่ไหน เราก็ไม่ไหวกับพฤติกรรมหนือคำพูดเวลาที่ต้องทะเลาะกัน แล้วพักหลังเราก็ทะเลาะกันบ่อย พอเราไม่ง้อ ยิ่งเป็นเรื่องและแฟนเราก็ด่าคำหยาบๆคายๆ (เหมือนเดิม พูดดีๆไม่เคยได้ ไม่มีเหตุผล) แต่เชื่อไหมทุกครั้งที่มีปัญหา ทะเลาะกัน สุดท้ายเราก็กลับมาคบกันจนถึงปัจจุบันตอนนี้
แต่...ตอนนี้เราเริ่มสบสน ว่าผช.คนนี้ ใช้แล้วหรอ เรารักแฟน แฟนรักเรา แค่รักคำเดียวมันพอหรอ (ทุกครั้งๆที่ทะเลาะกันแฟนไม่เคยฟังเรา เราไม่เคยได้พูดอะไรเลย พอเราพูดหาว่าแก้ตัว ข้ออ้าง อย่ามาพลิกเกม) ตอนนี้เราเริ่มคิด เรารู้สึกเบื่อ เราเจ็บ เราเสียใจ เสียความรู้สึก พักหลังๆที่ทะเลาะกันมีการปรับความเข้าใจ แฟนขอโอกาสมาตลอด แต่แล้วมันก็เหมือนเดิม เรารักแฟนนะตอนนี้ก็ยังรักอยู่ แต่เราแค่ไม่ชอบ เราเบื่อ เวลาที่ต้องทะเลาะกัน ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่แฟนจะเป็นฝ่ายยอมเรา มีแต่เราที่ยอม ถ้าเราจะต้องเลิกกับแฟนก็อยากเลิกในแบบที่เรายังรักกัน เราไม่อยากเลิกกับแฟนในช่วงเวลาที่เราหมดรักแฟนแล้ว เราปรึกษาเพื่อนคล้าวๆบางคน มีแต่คนบอกให้เลิก แต่ถ้าสุดท้ายแฟนเรายังง้อ เราก็ต้องใจอ้อนอีก
เราไม่รู้จะทำอย่างไรดี?