เรื่องมีอยู่ว่าเราเป็นลีดปีนี้ปีแรกค่ะซึ่งพ่อแม่ก็อนุญาติ
แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าพี่ที่มาซ้อมท่าให้จะชอบมาเลทมากๆค่ะ ตั้งแต่วันแรกเลย
นัด10โมงมาเที่ยงจะเป็นแบบนี้ทุกวันบางวันก็ยกเลิกไม่มากลางคัน
จนวันนึงเราก็จะมาซ้อมปกติเวลานัดค่อนข้างเช้าอยู่ เพื่อนเราซึ่งมาถึงตามเวลา
ก็โทรมาหาเราบอกว่าแม่จะไม่ให้ซ้อมแล้วเนื่องจาก รร มีแต่ ผช
คนซ้อมก็ยังไม่มา รุ่นพี่ก็ยังไม่มีใครมาสักคนใครจะดูแล
เรารับโทรศัพแล้วบอกแม่ไปตามนั้นค่ะ แม่เราเลยรีบมาส่ง
พอมาถึงเจอเพื่อนแม่เราก็คุยกันเรื่องที่เค้ามาช้าค่ะ
แม่เราเลยอาสาจะดูแลต่อให้ ซึ่งแม่เพื่อนกำลังโมโหแล้วเค้าก็กลับไป
อารมณ์ส่งต่อมาถึงแม่เรา พอเค้าเริ่มโกรธก็ถามเราว่าเป็นแบบนี้บ่อยมั้ย
เราเลยบอกว่าบ่อย แม่เราก็ขอเบอร์คนซ้อมเราก็บอกไม่มี
เราเลยไลน์ไปหารุ่นพี่แล้วเล่าเรื่อง พี่คนซ้อมพอรู้ก็ทักไลน์เรามา
เราเล่าให้ฟังว่าแม่เราพูดถึงเค้าว่าไง เค้าขอเบอร์แม่เราเพราะเค้าจะโทรไปเอง
แม่เราไม่ยอมกลับจะรอคุยตัวต่อตัว ซึ่งเราคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องแน่ๆ
เลยให้คุยทางโทรศัพ แม่เราจัดชุดใหญ่เลยค่ะค่อนแรงอยู่เหมือนกัน
แต่ไม่ได้หยาบคายนะคะ ประมาณว่าคุณปล่อยให้เด็กมารอทุกวัน
แล้ว รร ก็มีแต่ ผช ได้ยังไงคะ ถ้านัดเวลานี้แล้วมาไม่ได้ทำไมถึงไม่นัดเวลาอื่น
พ่อแม่ทุกคนมีธุรกิจค่ะ ไม่ได้มีเวลามาเฝ้าลูก แล้วก็ถามส่งท้ายว่า แล้วพรุ่งนี้จะมากี่โมง?
เค้าเงียบ แม่เราก็ถามยํ้า ด้วยนำ้เสียงที่ค่อนข้างโมโห คนซ้อมก็ตัดสายไป
แม่เราก็หันถามรุ่นพี่ที่เพิ่งมาประมาณ2-3คนว่า ถามเค้าสิ๊ตัดสายทำไม
ยังคุยไม่จบ แล้วแม่เราก็ว่ารุ่นพี่พวกนั้นต่อว่า พวกเธอลองคิดสิ
ถ้าเป็นพ่อแม่พวกเธอเค้าจะอยากปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวแบบนี้หรอ
ไม่มีใครดูแลน้อง รุ่นพี่ก็มาสาย แม่สอนลูกให้เป็นคนตรงเวลา
แต่มาเจอแบบนี้มันสมควรมั้ย? คิดดูกันเอง
แล้วแม่ก็ขึ้นรถไปค่ะเตรียมกลับอารมณ์เย็นขึ้นนิดนึง
แม่เพื่อนเราอีกคนมาพอดีก็ช่วยคุยให้ใจเย็นๆ แล้วเค้าก็กลับไป
แต่เรารู้ผิดในใจ ก็คิดนะว่าแม่เราทำถูกเพราะเค้าสายจริงๆ
แต่ก็รู้สึกผิดที่ไปว่ารุ่นพี่เค้าแรงเกินไปด้วย แต่รุ่นพี่บอกว่าไม่คิดอะไร
เข้าใจแม่ว่าเป็นห่วงลูก แล้วก็ร้องไห้ค่ะเพราะในใจตอนนั้นอึดอัดมาก
พอเจอปัญหาแบบนี้เราไม่ค่อยกล้ามองหน้ารุ่นพี่เลยค่ะ
กลัวเค้าคิดว่าพ่อแม่โหด ไม่อยากยุ่งเท่าไร เพราะปกติเราร่าเริง
เจอแบบนี้ก็ทำตัวไม่ถูกแล้วค่ะ รู้สึกไม่สบายใจเลย
รู้สึกผิดและกังวลมากค่ะ ทำยังไงให้ลืม
แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าพี่ที่มาซ้อมท่าให้จะชอบมาเลทมากๆค่ะ ตั้งแต่วันแรกเลย
นัด10โมงมาเที่ยงจะเป็นแบบนี้ทุกวันบางวันก็ยกเลิกไม่มากลางคัน
จนวันนึงเราก็จะมาซ้อมปกติเวลานัดค่อนข้างเช้าอยู่ เพื่อนเราซึ่งมาถึงตามเวลา
ก็โทรมาหาเราบอกว่าแม่จะไม่ให้ซ้อมแล้วเนื่องจาก รร มีแต่ ผช
คนซ้อมก็ยังไม่มา รุ่นพี่ก็ยังไม่มีใครมาสักคนใครจะดูแล
เรารับโทรศัพแล้วบอกแม่ไปตามนั้นค่ะ แม่เราเลยรีบมาส่ง
พอมาถึงเจอเพื่อนแม่เราก็คุยกันเรื่องที่เค้ามาช้าค่ะ
แม่เราเลยอาสาจะดูแลต่อให้ ซึ่งแม่เพื่อนกำลังโมโหแล้วเค้าก็กลับไป
อารมณ์ส่งต่อมาถึงแม่เรา พอเค้าเริ่มโกรธก็ถามเราว่าเป็นแบบนี้บ่อยมั้ย
เราเลยบอกว่าบ่อย แม่เราก็ขอเบอร์คนซ้อมเราก็บอกไม่มี
เราเลยไลน์ไปหารุ่นพี่แล้วเล่าเรื่อง พี่คนซ้อมพอรู้ก็ทักไลน์เรามา
เราเล่าให้ฟังว่าแม่เราพูดถึงเค้าว่าไง เค้าขอเบอร์แม่เราเพราะเค้าจะโทรไปเอง
แม่เราไม่ยอมกลับจะรอคุยตัวต่อตัว ซึ่งเราคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องแน่ๆ
เลยให้คุยทางโทรศัพ แม่เราจัดชุดใหญ่เลยค่ะค่อนแรงอยู่เหมือนกัน
แต่ไม่ได้หยาบคายนะคะ ประมาณว่าคุณปล่อยให้เด็กมารอทุกวัน
แล้ว รร ก็มีแต่ ผช ได้ยังไงคะ ถ้านัดเวลานี้แล้วมาไม่ได้ทำไมถึงไม่นัดเวลาอื่น
พ่อแม่ทุกคนมีธุรกิจค่ะ ไม่ได้มีเวลามาเฝ้าลูก แล้วก็ถามส่งท้ายว่า แล้วพรุ่งนี้จะมากี่โมง?
เค้าเงียบ แม่เราก็ถามยํ้า ด้วยนำ้เสียงที่ค่อนข้างโมโห คนซ้อมก็ตัดสายไป
แม่เราก็หันถามรุ่นพี่ที่เพิ่งมาประมาณ2-3คนว่า ถามเค้าสิ๊ตัดสายทำไม
ยังคุยไม่จบ แล้วแม่เราก็ว่ารุ่นพี่พวกนั้นต่อว่า พวกเธอลองคิดสิ
ถ้าเป็นพ่อแม่พวกเธอเค้าจะอยากปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวแบบนี้หรอ
ไม่มีใครดูแลน้อง รุ่นพี่ก็มาสาย แม่สอนลูกให้เป็นคนตรงเวลา
แต่มาเจอแบบนี้มันสมควรมั้ย? คิดดูกันเอง
แล้วแม่ก็ขึ้นรถไปค่ะเตรียมกลับอารมณ์เย็นขึ้นนิดนึง
แม่เพื่อนเราอีกคนมาพอดีก็ช่วยคุยให้ใจเย็นๆ แล้วเค้าก็กลับไป
แต่เรารู้ผิดในใจ ก็คิดนะว่าแม่เราทำถูกเพราะเค้าสายจริงๆ
แต่ก็รู้สึกผิดที่ไปว่ารุ่นพี่เค้าแรงเกินไปด้วย แต่รุ่นพี่บอกว่าไม่คิดอะไร
เข้าใจแม่ว่าเป็นห่วงลูก แล้วก็ร้องไห้ค่ะเพราะในใจตอนนั้นอึดอัดมาก
พอเจอปัญหาแบบนี้เราไม่ค่อยกล้ามองหน้ารุ่นพี่เลยค่ะ
กลัวเค้าคิดว่าพ่อแม่โหด ไม่อยากยุ่งเท่าไร เพราะปกติเราร่าเริง
เจอแบบนี้ก็ทำตัวไม่ถูกแล้วค่ะ รู้สึกไม่สบายใจเลย