มีใครรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรมีใครบ้างคะ

ผมเคยคิดครับ... ตอนนี้ก็ยังคิดอยู่... (มองตัวเองแล้ว มันเหมาะจะอยู่คนเดียวครับ... ผมเป็นแบบนี้ ผญ. ก็จะลำบากได้ แต่เขาก็ทนอยู่กับผมได้ครับ...)
ผมคิดว่าผมเหมาะที่จะอยู่คนเดียวมากกว่าครับ... นิสัยส่วนตัว หรือ ไลฟ์สไตล์ครับ...
ความปรารถนา, จุดมุ่งหมาย, การแสวงหาของชีวิต มันเหมาะจะใช้ชีวิตลำพังมากกว่า... (คือ ให้ผมบ้าอยู่คนเดียวครับ...)
ส่วนเรื่อง ผญ. ผมไม่คิดจะจริงจังครับ แค่สนุก ๆ มากกว่า

แต่ตอนนี้ผมมีคนที่ต้องดูแลครับ... ต้องปรับตัวขนานใหญ่... มันก็ได้ฝึกอะไรหลาย ๆ อย่าง...
แม้ผมจะไม่ได้ผจญภัยแบบที่เคยคิดไว้... ต้องทำงานสร้างฐานะ สร้างความมั่นคง... จนสามารถพาชีวิตทั้งคู่ให้มีความสุขให้ได้มากที่สุดครับ...

ทุกวันนีผมต้องแบ่งเวลาครับ... บางทีผมก็หมดเวลาไปกับงานดูแลห้องหับ จัดความเรียบร้อย คิดถึงสิ่งที่จะทิ้งและนำเข้าใหม่...
อาหารการกิน... เขาอยากไปไหน ก็ต้องคิดวางแผนการเดินทาง ไหนจะต้องคิดถึงการทำชีวิตคู่ให้มันดีขึ้นด้วย(อิสระทางการเงิน) ฯลฯ เวลามันก็หมดไปกับตรงนี้เลยครับ...

ผมต้องปรับ... ตรงจุดไหน ถ้าผมทำเรื่องภายนอกเรียบร้อยแล้ว... ผมก็จะใช้เวลาพัฒนาความสามารถที่ตนสนใจครับ...
บางครั้งผมดูหนังหรือเห็นโฆษณาหรือได้รับรู้เรื่องราวของคนที่ เขาอยู่กับงานที่เขาชอบ ที่เขาหลงไหล... แล้วก็สร้างมันออกมา ให้คนอื่นได้ชม
ผมเองก็อิจฉาครับ... ผมเองก็อยากให้เวลากับสิ่งนั้นได้เต็มที่เหมือนกัน...(สิ่งที่เราคลั่งไคล้หลงไหลทำแล้วมีความสุข ซึ่งไม่ใช่เรื่องของการต้องมีใครสักคนในชีวิตครับ)

ผมอยากมีสตูดิโอของผม... มีพื้นที่ส่วนตัวของผม(ทุกวันนี้ผมอยู่ห้องเช่ากับ"แฟน"ครับ)
ให้ผมได้บ้าไปกับมันโดยไม่ต้องแบ่งสมาธิไปส่วนอื่นมาก...

แต่ในเมื่อวันนี้เป็นแบบนี้... ผมต้องปรับแผนชีวิตครับ... ผมยินดีวางตรงนั้นไว้ก่อน.. เปลี่ยนมาเป็นการสร้างปัจจัยเพื่อไปให้ถึงตรงจุดนั้น(ต้องใช้เงิน)
และใช้ชีวิตคู่กันไป ให้มีความสุขครับ...

ปล. ทำให้ผมนึกถึง... คำพูดที่ว่า... "ทำไมเราจะไม่ควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุดล่ะ... ในเมื่อเราพยายามและตั้งใจอย่างดีแล้ว เราย่อมสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุดครับ และสักวันมันจะเป็นวันของเราครับ"