สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าผิดพลาดประการใดก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ สถานะแบบนี้เชื่อว่าหลายคนก็คงเคยประสบใช่มั้ยคะ
เรื่องของเราก็มีอยู่ว่า เรามีเพื่อนผู้ชายอยู่คนนึง เขาเป็นคนเงียบๆนิ่งๆค่ะ ภายนอกเหมือนหยิ่ง
เพราะในวันแรกที่เรารู้จักกันเขาก็ดูเงียบมากๆ ก่อนเราจะรู้จักกัน
เขาพยายามหาเฟสกับไลน์เราค่ะแล้วเขาก็แอดมา พอเรารับเฟส เราก็เลยไปแต้งแอดเขาค่ะ5555โบราณจัง
เขาก็แนะนำตัวเอง แล้วหลังจากวันนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆค่ะ จนวันนึงเราเริ่มสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่เขามีต่อเรา
แต่เราก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองใช่มั้ยคะ แล้ววันนึงเขาก็ถามเราว่า รู้มั้ยทำไมเขาถึงทักเรา คุยกับเรา
เราตอบว่าไม่รู้ เพราะไม่อยากสรุปไปเองคนเดียว แล้วเขาเลยสารภาพกับเราว่าเขาชอบเราค่ะ เราไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจน
ได้เพียงบอกว่าคุยกันไปก่อน จริงๆตลอดเวลาที่คุยกันเรารู้สึกดีมากค่ะ เขาทำให้เรารู้สึกว่าเรามีค่า และสำคัญแค่ไหน
เขาเป็นคนอบอุ่น คุยสนุก ตลก แต่ในบางมุมก็แอบสุขุมดูเป็นผู้ใหญ่ เขาแก่กว่าเราปีนึง แต่เราเรียกแทนชื่อกันเหมือนเพื่อน
เรารู้สึกว่าเรามักจะทำร้ายจิตใจเขาเสมอค่ะ เพราะเราบอกกับเขาว่าอยากเป็นแค่เพื่อน แล้วปกติพอคนเราโดนปฏิเสธ เขาก็จะหายไป
แต่คนนี้ไม่หายไปค่ะ เราว่าแปลก แต่เราก็ไม่เคยอยากให้เขาหายไปเลย... มีอยู่ช่วงนึงเหมือนกัน ที่เรากับเขาทะเลาะกันหนักมาก
เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคน ในความรู้สึกจริงๆตอนนั้นคือเราแค่หวั่นไหวที่เขามาทำดีด้วย เราอยากคบกับเขานะ
แต่มันมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เราเลิกคิดไป เรากับเขามีอะไรคล้ายกัน แต่ขณะเดียวกันสิ่งที่ต่างก็ต่างสุดขั้ว ช่วงนั้นเขาหายไปจริงๆค่ะ
เรากินไม่ได้นอนไม่หลับไม่รู้ทำไม เราไม่แน่ใจตัวเองว่าเพราะเราชอบเขาหรือเพราะความเคยชิน จนในที่สุดเราก็ทนไม่ไหว
ทักไปขอปรับความเข้าใจ แล้วเขาก็กลับมาคุยด้วยเหมือนเดิม เป็นแบบนี้อยู่ประมาณสามครั้ง
เรารู้สึกว่าเราใจร้ายมากที่ทำกับเขาแบบคนเป็นแฟน จนเพื่อนคนอื่นเข้าใจผิด ด้วยความที่เราคิดไม่ถึง แต่เราได้ทำร้ายจิตใจเขาเต็มๆ
แล้วที่น่าแปลกคือเรามักจะหึงเขาเวลาที่เขามาเล่าให้ฟังว่าชอบผู้หญิงคนอื่น ทั้งๆที่เราก็ชอบเล่าให้เขาฟังว่าเราชอบใคร
แล้วเขาก็คอยให้คำปรึกษาตลอด จนในวันที่เราอกหักเขาก็ปลอบ เราคุยกันทุกเรื่อง และคุยกันทุกวัน
เราเริ่มรู้สึกไม่อยากให้เขาไปมีใคร เราว่าเราเห็นแก่ตัวนะ แต่มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆค่ะ อยากให้เขาคุยกับเราคนเดียว
อยากให้เขาดูแล แต่เราไม่อยากเป็นแฟนเขา หรือเพราะเราไม่อยากผูกมัดกับใคร...
ตอนนี้เราสับสนมากค่ะ ว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันแน่ ควรทำอย่างไรต่อไปกับความสัมพันธ์แบบนี้ดีคะ
เราคุยกับเขามีความสุขดี เวลาเขาหายไปเราจะหงุดหงิด เราควรทำยังไงกับสถานะนี้ดีคะ
เคยอยากคุยกับใครสักคนทุกวันมั้ย แบบไม่ต้องเป็นอะไรกัน แต่ไม่อยากให้เขาหายไป
เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ สถานะแบบนี้เชื่อว่าหลายคนก็คงเคยประสบใช่มั้ยคะ
เรื่องของเราก็มีอยู่ว่า เรามีเพื่อนผู้ชายอยู่คนนึง เขาเป็นคนเงียบๆนิ่งๆค่ะ ภายนอกเหมือนหยิ่ง
เพราะในวันแรกที่เรารู้จักกันเขาก็ดูเงียบมากๆ ก่อนเราจะรู้จักกัน
เขาพยายามหาเฟสกับไลน์เราค่ะแล้วเขาก็แอดมา พอเรารับเฟส เราก็เลยไปแต้งแอดเขาค่ะ5555โบราณจัง
เขาก็แนะนำตัวเอง แล้วหลังจากวันนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆค่ะ จนวันนึงเราเริ่มสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่เขามีต่อเรา
แต่เราก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองใช่มั้ยคะ แล้ววันนึงเขาก็ถามเราว่า รู้มั้ยทำไมเขาถึงทักเรา คุยกับเรา
เราตอบว่าไม่รู้ เพราะไม่อยากสรุปไปเองคนเดียว แล้วเขาเลยสารภาพกับเราว่าเขาชอบเราค่ะ เราไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจน
ได้เพียงบอกว่าคุยกันไปก่อน จริงๆตลอดเวลาที่คุยกันเรารู้สึกดีมากค่ะ เขาทำให้เรารู้สึกว่าเรามีค่า และสำคัญแค่ไหน
เขาเป็นคนอบอุ่น คุยสนุก ตลก แต่ในบางมุมก็แอบสุขุมดูเป็นผู้ใหญ่ เขาแก่กว่าเราปีนึง แต่เราเรียกแทนชื่อกันเหมือนเพื่อน
เรารู้สึกว่าเรามักจะทำร้ายจิตใจเขาเสมอค่ะ เพราะเราบอกกับเขาว่าอยากเป็นแค่เพื่อน แล้วปกติพอคนเราโดนปฏิเสธ เขาก็จะหายไป
แต่คนนี้ไม่หายไปค่ะ เราว่าแปลก แต่เราก็ไม่เคยอยากให้เขาหายไปเลย... มีอยู่ช่วงนึงเหมือนกัน ที่เรากับเขาทะเลาะกันหนักมาก
เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคน ในความรู้สึกจริงๆตอนนั้นคือเราแค่หวั่นไหวที่เขามาทำดีด้วย เราอยากคบกับเขานะ
แต่มันมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เราเลิกคิดไป เรากับเขามีอะไรคล้ายกัน แต่ขณะเดียวกันสิ่งที่ต่างก็ต่างสุดขั้ว ช่วงนั้นเขาหายไปจริงๆค่ะ
เรากินไม่ได้นอนไม่หลับไม่รู้ทำไม เราไม่แน่ใจตัวเองว่าเพราะเราชอบเขาหรือเพราะความเคยชิน จนในที่สุดเราก็ทนไม่ไหว
ทักไปขอปรับความเข้าใจ แล้วเขาก็กลับมาคุยด้วยเหมือนเดิม เป็นแบบนี้อยู่ประมาณสามครั้ง
เรารู้สึกว่าเราใจร้ายมากที่ทำกับเขาแบบคนเป็นแฟน จนเพื่อนคนอื่นเข้าใจผิด ด้วยความที่เราคิดไม่ถึง แต่เราได้ทำร้ายจิตใจเขาเต็มๆ
แล้วที่น่าแปลกคือเรามักจะหึงเขาเวลาที่เขามาเล่าให้ฟังว่าชอบผู้หญิงคนอื่น ทั้งๆที่เราก็ชอบเล่าให้เขาฟังว่าเราชอบใคร
แล้วเขาก็คอยให้คำปรึกษาตลอด จนในวันที่เราอกหักเขาก็ปลอบ เราคุยกันทุกเรื่อง และคุยกันทุกวัน
เราเริ่มรู้สึกไม่อยากให้เขาไปมีใคร เราว่าเราเห็นแก่ตัวนะ แต่มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆค่ะ อยากให้เขาคุยกับเราคนเดียว
อยากให้เขาดูแล แต่เราไม่อยากเป็นแฟนเขา หรือเพราะเราไม่อยากผูกมัดกับใคร...
ตอนนี้เราสับสนมากค่ะ ว่าความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันแน่ ควรทำอย่างไรต่อไปกับความสัมพันธ์แบบนี้ดีคะ
เราคุยกับเขามีความสุขดี เวลาเขาหายไปเราจะหงุดหงิด เราควรทำยังไงกับสถานะนี้ดีคะ