สวัดดีค่ะ ชาวพันทิปทุกคนสมัครพันทิปมาเพื่อการนี้
พอดีว่าเรากับแฟนคบกันตั้งเเต่สมัยมัธยมมาถึงตอนนี้ก็เกือบ 10 ปีแล้ว ตลอดเวลาที่คบกันก็มีสุขบ้าง ทุกข์บ้าง เเต่ปัญหาที่มันมีมาตลอดคือเค้าชอบนอกใจเรา เราเป็นทุกข์มากถึงขนาดน้ำหนักลดลงไปเป็นสิบโลในเวลาเเค่เดือนเดียว แต่ก็เพราะรักเลยให้อภัยมาโดยตลอด มีอยู่ครั้งนึงที่เราคิดว่าจะไม่ทนคบเค้าต่อไปแล้ว เรารู้สึกว่าเค้าทำอะไรไม่เคยเเคร์ความรู้สึกเราเลย เราจับได้ว่าเค้ายังติดต่อกับผู้หญิงที่เค้าเคยไปนอนด้วย เรานี่แทบทรุดร้องไห้ไม่ออกจริงๆ มันจุกมาก ไม่คิดว่าเค้าจะทำแบบนี้กับเราทั้งๆที่เค้าก็สัญญาว่าจะไม่นอกใจอีก เเต่ก็อย่างว่าสันดานผู้ชายตราบใดที่มันยังไม่ตายมันก็ไม่หยุดที่ใครง่ายๆ และครั้งนั้นเราก็ตัดขาดกับเค้าเลย เราบอกไปเลยว่าเราไม่เอาเค้าเเล้ว เราเจ็บ เราไม่ไหวกับความรู้สึกแบบนี้ เค้าตามง้อเราทั้งไลน์ ทั้งเฟส ทั้งโทรมา เเต่เราไม่สนใจ เฉยชากับเค้ามาก จนเค้ามาที่หอเรา มานั่งเคาะประตูหน้าห้อง มาขอโอกาส เค้าบอกว่าเค้าขาดเราไม่ได้ เราเลยตอบเค้าไปว่า เราไม่อยากเสียใจอีก เค้าก็รับปากว่าจะไม่ทำให้เราเสียใจอีก (หรอ?) ในใจมันไม่ค่อยเชื่อเเต่ความรักนี่สิมันต่อต้านว่าเราอยากจะมีเค้าอยู่ เราก็คบกันมาเรื่อยๆรู้สึกว่าเค้ารักเรามากกว่าเดิม
เเต่จุดเปลี่ยนของชีวิตมันอยู่ตรงที่ว่าเค้ากำลังจะไปทำงานที่ กทม. เราซึ่งต่อไปคงต้องอยู่คนเดียวมีเวลาเจอกันน้อยลง อันนี้เข้าใจว่าต่างคนต้องต่างทำงาน เเต่ครั้งนึงเราเคยต้องเลือกว่าจะย้ายตามครอบครัวไปอยู่ทางเหนือหรือจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตัวคนเดียว(พ่อเเม่เราเค้าค่อนข้างให้อิสระในการตัดสินใจ ทุกวันนี้เค้าก็เป็นห่วงโทรมาหาตลอดๆ) เราปรึกษาแฟนเค้าบอกเราว่าไม่ต้องไป ให้อยู่ที่นี่กับเค้า เราเลยถามเค้าไปว่าเราไม่มีใครนะ ถ้าวันนึงเธอทิ้งเราไปแล้วเราจะอยู่ยังไง เค้าก็บอกว่าจะไม่ทิ้งเราเเน่นอน เราก็เลยตัดสินใจอยู่โดยลำพังไร้ครอบครัวมาเกือบครึ่งปี แต่เราเพิ่งมารู้ว่าเค้าได้งานที่ กทม. มันเหมือนฟ้าผ่ามาที่ใจ เค้าปิดบังเรามาตลอด ทั้งๆที่เคยคุยกันเเล้วว่าจะหางานในจังหวัดที่เราอยู่ เราเสียใจมาก มีแต่แฟนเราที่ดีใจที่ได้งานทำ ตั้งแต่วันนั้นมาเราไม่คุยกะเค้าอีกเลย เราไลน์ไปด่าเค้าว่าเค้าว่าไม่เคยรักษาสัญญา รู้ทั้งรู้ว่าเราไม่มีใครเเต่ก็ยังเลือกที่จะทิ้งเราไว้คนเดียว
เราเข้าใจว่าเค้าทำเพื่ออนาคต เราอาจจะดูเห็นแก่ตัวถ้าบังคับให้เค้าไม่ไป แต่เราก็รุ้ดีว่าถึงยังไงเค้าก็ต้องเลือกงาน เพราะเค้าเห็นเราเป็นของตายมาตลอด ไม่เคยคิดถึงใจเราเลย เราไม่รู้จะไปปรึกษาใคร ทุกวันนี้เรานอนร้อไห้คนเดียวทุกวัน เราอยากกลับไปอยู่กะพ่อแม่แต่ติดปัญหาสัญญาที่ทำงานต้องทำให้ครบปีๆไป เราต้องทนอยู่ที่นี่อีก 1 ปี ถึงจะกลับไปอยู่กับครอบครัวได้ รู้สึกสับสนมาก ไม่รุ้จะทำยังไงดี เราคิดแต่ว่าเค้าคงไม่รักเราเพราะถ้าเค้ารักเราเค้าคงไม่สมัครงานที่ กทม. ทั้งๆที่รู้เต็มอกว่าต้องทิ้งเราอยู่คนเดียว
จะทำยังไงดี เเฟนไม่เคยรักษาคำพูดที่เคยให้ไว้กับเรา
พอดีว่าเรากับแฟนคบกันตั้งเเต่สมัยมัธยมมาถึงตอนนี้ก็เกือบ 10 ปีแล้ว ตลอดเวลาที่คบกันก็มีสุขบ้าง ทุกข์บ้าง เเต่ปัญหาที่มันมีมาตลอดคือเค้าชอบนอกใจเรา เราเป็นทุกข์มากถึงขนาดน้ำหนักลดลงไปเป็นสิบโลในเวลาเเค่เดือนเดียว แต่ก็เพราะรักเลยให้อภัยมาโดยตลอด มีอยู่ครั้งนึงที่เราคิดว่าจะไม่ทนคบเค้าต่อไปแล้ว เรารู้สึกว่าเค้าทำอะไรไม่เคยเเคร์ความรู้สึกเราเลย เราจับได้ว่าเค้ายังติดต่อกับผู้หญิงที่เค้าเคยไปนอนด้วย เรานี่แทบทรุดร้องไห้ไม่ออกจริงๆ มันจุกมาก ไม่คิดว่าเค้าจะทำแบบนี้กับเราทั้งๆที่เค้าก็สัญญาว่าจะไม่นอกใจอีก เเต่ก็อย่างว่าสันดานผู้ชายตราบใดที่มันยังไม่ตายมันก็ไม่หยุดที่ใครง่ายๆ และครั้งนั้นเราก็ตัดขาดกับเค้าเลย เราบอกไปเลยว่าเราไม่เอาเค้าเเล้ว เราเจ็บ เราไม่ไหวกับความรู้สึกแบบนี้ เค้าตามง้อเราทั้งไลน์ ทั้งเฟส ทั้งโทรมา เเต่เราไม่สนใจ เฉยชากับเค้ามาก จนเค้ามาที่หอเรา มานั่งเคาะประตูหน้าห้อง มาขอโอกาส เค้าบอกว่าเค้าขาดเราไม่ได้ เราเลยตอบเค้าไปว่า เราไม่อยากเสียใจอีก เค้าก็รับปากว่าจะไม่ทำให้เราเสียใจอีก (หรอ?) ในใจมันไม่ค่อยเชื่อเเต่ความรักนี่สิมันต่อต้านว่าเราอยากจะมีเค้าอยู่ เราก็คบกันมาเรื่อยๆรู้สึกว่าเค้ารักเรามากกว่าเดิม
เเต่จุดเปลี่ยนของชีวิตมันอยู่ตรงที่ว่าเค้ากำลังจะไปทำงานที่ กทม. เราซึ่งต่อไปคงต้องอยู่คนเดียวมีเวลาเจอกันน้อยลง อันนี้เข้าใจว่าต่างคนต้องต่างทำงาน เเต่ครั้งนึงเราเคยต้องเลือกว่าจะย้ายตามครอบครัวไปอยู่ทางเหนือหรือจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตัวคนเดียว(พ่อเเม่เราเค้าค่อนข้างให้อิสระในการตัดสินใจ ทุกวันนี้เค้าก็เป็นห่วงโทรมาหาตลอดๆ) เราปรึกษาแฟนเค้าบอกเราว่าไม่ต้องไป ให้อยู่ที่นี่กับเค้า เราเลยถามเค้าไปว่าเราไม่มีใครนะ ถ้าวันนึงเธอทิ้งเราไปแล้วเราจะอยู่ยังไง เค้าก็บอกว่าจะไม่ทิ้งเราเเน่นอน เราก็เลยตัดสินใจอยู่โดยลำพังไร้ครอบครัวมาเกือบครึ่งปี แต่เราเพิ่งมารู้ว่าเค้าได้งานที่ กทม. มันเหมือนฟ้าผ่ามาที่ใจ เค้าปิดบังเรามาตลอด ทั้งๆที่เคยคุยกันเเล้วว่าจะหางานในจังหวัดที่เราอยู่ เราเสียใจมาก มีแต่แฟนเราที่ดีใจที่ได้งานทำ ตั้งแต่วันนั้นมาเราไม่คุยกะเค้าอีกเลย เราไลน์ไปด่าเค้าว่าเค้าว่าไม่เคยรักษาสัญญา รู้ทั้งรู้ว่าเราไม่มีใครเเต่ก็ยังเลือกที่จะทิ้งเราไว้คนเดียว
เราเข้าใจว่าเค้าทำเพื่ออนาคต เราอาจจะดูเห็นแก่ตัวถ้าบังคับให้เค้าไม่ไป แต่เราก็รุ้ดีว่าถึงยังไงเค้าก็ต้องเลือกงาน เพราะเค้าเห็นเราเป็นของตายมาตลอด ไม่เคยคิดถึงใจเราเลย เราไม่รู้จะไปปรึกษาใคร ทุกวันนี้เรานอนร้อไห้คนเดียวทุกวัน เราอยากกลับไปอยู่กะพ่อแม่แต่ติดปัญหาสัญญาที่ทำงานต้องทำให้ครบปีๆไป เราต้องทนอยู่ที่นี่อีก 1 ปี ถึงจะกลับไปอยู่กับครอบครัวได้ รู้สึกสับสนมาก ไม่รุ้จะทำยังไงดี เราคิดแต่ว่าเค้าคงไม่รักเราเพราะถ้าเค้ารักเราเค้าคงไม่สมัครงานที่ กทม. ทั้งๆที่รู้เต็มอกว่าต้องทิ้งเราอยู่คนเดียว