คือเราโดนแม่ห้ามนู้นห้ามนี่หมดทุกอย่าง. เรื่องที่เพื่อนเราได้ทำ เราไม่เคยได้เลยเลย เเต่เราก็ไม่ได้เป็นคนเหลวใหลเพราะทุกวันนี้เราเหมือนนกที่อยู่ในกรง มีคนคอยป้อนข้าวป้อนน้ำเเต่ไม่มี อิสระ ดูเหมือนจะมีความสุขเเต่ไม่เลย ยิ่งเค้าห้ามอะไรเรายิ่งอยากทำ อย่างเรื่องออกไปเที่ยวเค้าไม่ชอบให้เราออกไปเที่ยวกับเพื่อน เเต่ยิ่งทำให้เราเป็นคนชอบเที่ยว เเต่ไม่เคยคิดจะหนีเที่ยวเลย เรื่องเเต่งตัว เเม่ไม่สนับสนุนให้เเต่ตัวเหเเบบดีๆเหมือนชาวบ้านเค้าเวลาจะไปใหน เราก็ใส่เสื้อยืดกางเกงขายาวตลอด บางทีเราเห็นคนอื่นเค้าเเต่งตัวดีๆ เราก็มาแอบร้องไห้ เเบบน้อยใจสุดๆเลย ไม่รู้จะทำยังไงดี เคยคิดจะหนีออกจากบ้านหรือเเม้ฆ่าตัวตายก็มีเเค่น้อยใจเรื่องเเม่ เเต่เราก็คิดในเเง่ที่ว่า ที่เค้าทำแบบนี้เพราะเค้าเป็นห่วงเรา. แต่มันมากเกินไปมั้ย. นี่มันใช่ชีวิตเราหรอ เหมือนมันไม่ใช่ชีวิตของเราเลย ชีวิตเราเราต้องเป็นคนกำหนดเองไม่ใช่หรอ ?
ยิ่งพ่อแม่ห้าม ยิ่งมีโอกาสลูกยิ่งทำ