แก้ไข
เรากับแฟนคบกันมาตั้งแต่มัธยม มันเป็นความรักที่ดีที่สุดในชีวิตเราเลยนะ
ช่วยกันเรียน เป็นกำลังใจให้กันเวลามีปัญหา เที่ยวด้วยกัน ปรึกษากันแทบทุกเรื่อง
มีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตก็เล่าสู่กันฟัง แชร์ประสบการณ์กันตลอดเลย
ยอมรับค่ะว่าแต่ก่อนเราเคยเบื่อเขาบ่อยมาก เบื่อแบบไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย
รู้สึกว่าอยากอยู่กับเพื่อน จนชอบบอกเลิกเขาบ่อยๆ
แต่เขาก็จะคอยพูดเสมอว่ายังรักเขาอยู่ไหม? ถ้ายังรักก็อย่าทำแบบนี้เลย
ซึ่งเราก็คิดตามเขานะคะว่าใช่ เรายังรักเขาเหมือนเดิม
แล้วสุดท้ายเราก็กลับมาเหมือนเดิม คบกันทำอะไรด้วยกันเหมือนเดิม
มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ อาจะมีทะเลาะ เสียใจบ้างปะปนกันไป
แต่มันก็คือเรื่องปกติของคนคบกันนะคะในความคิดเรา
เราอาจจะงี่เง่ามาก ทำเหมือนว่าเราไม่อยากคุยบ้างบ่อยๆเวลาคุยโทรศัพท์กัน
แต่มันแค่อารมณ์งี่เง่าของผู้หญิงก็แค่นั้นจริงๆนะคะ ยังไงเราก็รู้สึกดีกับเขาเสมอ
เขาเป็นผู้ชายที่ดีมากๆ ให้เกียรติเรา ชอบตามใจเราตลอด
ชวนไปไหนก็เอาที่เราอยากไป กินอะไรก็ได้ง่ายๆ แค่อิ่มก็พอ(มั้ง) 55555
แต่คงเพราะนิสัยเสียๆของเราแหละค่ะที่ชอบเอาแต่ใจ เค้าคงเริ่มเบื่อมาเรื่อยๆ
จนมาพักหลังๆที่เขาเริ่มเปลี่ยนไป คืออยากอยู่คนเดียว ไม่อยากเจอ
เขาบอกว่าไม่อยากแคร์ ไม่อยากสนใจใครทั้งนั้น ขี้เกียจ
ขี้เกียจที่จะต้องมาคอยเป็นห่วงคนอื่น คอยแคร์คนอื่นมันขี้เกียจ
เขาอยากทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเอง ไม่ต้องมาห่วงว่าคนอื่นจะอะไรยังไง
ซึ่งพอเรารู้อย่างนั้นเราก็ช็อคนะคะ เสียใจแบบจุกอกมากๆ
เสียใจที่ทำไมเขาถึงรู้สึกอย่างนั้น มันเกิดขึ้นเพราะอะไร
มีแต่คำถามมากมายอยู่ในสมอง เสียใจจนโทษตัวเองต่างๆนาๆ
คิดว่าถ้ามีเวลาทำอะไรด้วยกันมากกว่านี้มันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้
เพราะตั้งแต่เข้ามหาลัยกัน ก็ต่างคนต่างมีสังคมของตัวเอง มีเพื่อนใหม่ๆ
เราเลยค่อนข้างห่างๆกันไป แต่ก็ยังคุยโทรศัพท์ คุยไลน์กันเหมือนเดิม
ตอนนี้เราก็ยังหาเรื่องคุยกับเขาเรื่อยๆนะคะ พยายามชวนคุยบ่อยๆ
พยายามลบความคิดมากหลายๆอย่างออกจากสมอง
แค่เราทักไป แล้วเขายังตอบข้อความ รับโทรศัพท์เราเราก็ดีใจแล้วล่ะค่ะ
ถึงจะมีแค่เราที่เป็นฝ่ายถามเขาก็ตาม เราก็ยังรู้สึกดี
จะในฐานะอะไรก็ตามในความคิดเขา แต่สำหรับเราเรารักและเป็นห่วงเขาเหมือนเดิม
ที่ตั้งกระทู้นี้ แค่อยากจะเล่าความรู้สึกของผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง
ที่ได้แต่รอคอยว่าสักวันมันจะดีขึ้น เขาอาจจะเปลี่ยนไปอีกครั้งจนกลับมาหาเรา
รักกัน ดูแลกันเหมือนเดิม มันมีความสุขมากจริงๆ รู้สึกดีที่ได้รักคนดีๆ
เสียดายที่เกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นกับอีกฝ่าย TT
ในวันที่เขาอยากอยู่แบบมีอิสระ
มันก็แค่บังเอิญตรงกับวันที่เราจริงจังกับเขามากๆแค่นั้นเอง
วันที่เขาอยากมีอิสระ
เรากับแฟนคบกันมาตั้งแต่มัธยม มันเป็นความรักที่ดีที่สุดในชีวิตเราเลยนะ
ช่วยกันเรียน เป็นกำลังใจให้กันเวลามีปัญหา เที่ยวด้วยกัน ปรึกษากันแทบทุกเรื่อง
มีอะไรเกิดขึ้นในชีวิตก็เล่าสู่กันฟัง แชร์ประสบการณ์กันตลอดเลย
ยอมรับค่ะว่าแต่ก่อนเราเคยเบื่อเขาบ่อยมาก เบื่อแบบไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย
รู้สึกว่าอยากอยู่กับเพื่อน จนชอบบอกเลิกเขาบ่อยๆ
แต่เขาก็จะคอยพูดเสมอว่ายังรักเขาอยู่ไหม? ถ้ายังรักก็อย่าทำแบบนี้เลย
ซึ่งเราก็คิดตามเขานะคะว่าใช่ เรายังรักเขาเหมือนเดิม
แล้วสุดท้ายเราก็กลับมาเหมือนเดิม คบกันทำอะไรด้วยกันเหมือนเดิม
มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ อาจะมีทะเลาะ เสียใจบ้างปะปนกันไป
แต่มันก็คือเรื่องปกติของคนคบกันนะคะในความคิดเรา
เราอาจจะงี่เง่ามาก ทำเหมือนว่าเราไม่อยากคุยบ้างบ่อยๆเวลาคุยโทรศัพท์กัน
แต่มันแค่อารมณ์งี่เง่าของผู้หญิงก็แค่นั้นจริงๆนะคะ ยังไงเราก็รู้สึกดีกับเขาเสมอ
เขาเป็นผู้ชายที่ดีมากๆ ให้เกียรติเรา ชอบตามใจเราตลอด
ชวนไปไหนก็เอาที่เราอยากไป กินอะไรก็ได้ง่ายๆ แค่อิ่มก็พอ(มั้ง) 55555
แต่คงเพราะนิสัยเสียๆของเราแหละค่ะที่ชอบเอาแต่ใจ เค้าคงเริ่มเบื่อมาเรื่อยๆ
จนมาพักหลังๆที่เขาเริ่มเปลี่ยนไป คืออยากอยู่คนเดียว ไม่อยากเจอ
เขาบอกว่าไม่อยากแคร์ ไม่อยากสนใจใครทั้งนั้น ขี้เกียจ
ขี้เกียจที่จะต้องมาคอยเป็นห่วงคนอื่น คอยแคร์คนอื่นมันขี้เกียจ
เขาอยากทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเอง ไม่ต้องมาห่วงว่าคนอื่นจะอะไรยังไง
ซึ่งพอเรารู้อย่างนั้นเราก็ช็อคนะคะ เสียใจแบบจุกอกมากๆ
เสียใจที่ทำไมเขาถึงรู้สึกอย่างนั้น มันเกิดขึ้นเพราะอะไร
มีแต่คำถามมากมายอยู่ในสมอง เสียใจจนโทษตัวเองต่างๆนาๆ
คิดว่าถ้ามีเวลาทำอะไรด้วยกันมากกว่านี้มันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้
เพราะตั้งแต่เข้ามหาลัยกัน ก็ต่างคนต่างมีสังคมของตัวเอง มีเพื่อนใหม่ๆ
เราเลยค่อนข้างห่างๆกันไป แต่ก็ยังคุยโทรศัพท์ คุยไลน์กันเหมือนเดิม
ตอนนี้เราก็ยังหาเรื่องคุยกับเขาเรื่อยๆนะคะ พยายามชวนคุยบ่อยๆ
พยายามลบความคิดมากหลายๆอย่างออกจากสมอง
แค่เราทักไป แล้วเขายังตอบข้อความ รับโทรศัพท์เราเราก็ดีใจแล้วล่ะค่ะ
ถึงจะมีแค่เราที่เป็นฝ่ายถามเขาก็ตาม เราก็ยังรู้สึกดี
จะในฐานะอะไรก็ตามในความคิดเขา แต่สำหรับเราเรารักและเป็นห่วงเขาเหมือนเดิม
ที่ตั้งกระทู้นี้ แค่อยากจะเล่าความรู้สึกของผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง
ที่ได้แต่รอคอยว่าสักวันมันจะดีขึ้น เขาอาจจะเปลี่ยนไปอีกครั้งจนกลับมาหาเรา
รักกัน ดูแลกันเหมือนเดิม มันมีความสุขมากจริงๆ รู้สึกดีที่ได้รักคนดีๆ
เสียดายที่เกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นกับอีกฝ่าย TT
ในวันที่เขาอยากอยู่แบบมีอิสระ
มันก็แค่บังเอิญตรงกับวันที่เราจริงจังกับเขามากๆแค่นั้นเอง