...เรามีปันหากะที่บ้านเรยออกมาอยู่กับเพื่อนที่หอ...คืนแรกที่มาอยู่หอคืนนั้นเราจำได้ดีเรยว่าเป็นวันที่ฝนตกหนักมาก...บรรยากาศนี่พาเศร้าเรยเราก็นั่งจิงเบียร์ไปพลางคิดไรไปเรื่อย.มือก้กดโทสับไปเจอเฟสคนที่เราแอบปลื้มเรยทักเเชทไป...(เขาเป็นเเพื่อนรุ่นน้องของแฟนเพื่อนเราเรียนอยู่มาหาลัยเดียวกันเราเจอบ่อย นานๆทีทักคุยกันเพราะเขามีแฟนแร้วเราเรยไม่กล้าเยอะมาก แต่เขาโสดแร้วเรยทักไป)...ตอนแรกก้ไม่คิดว่าจะตอบกลับมาหรอก...อยู่เขาก้โทรเฟสกลับมาหาคือเรางงไปแปปหนึ่งอ่ะคิดว่ากดผิดไรงี้555พอนั้นเขาโทรมาอีกก้รับ.ก้คุยกันไปเรื่อยจนเช้า
...พออีกวันเขาก้ทักมาบอกจะมารับไปกินนมปั่นนะวินาทีนั้นเราดีใจมาก...เมื่อถึงเวลาเขาก้มารับจริงๆ ถึงร้านนมปั่นก้เจอเพื่อนเขาเราเขินๆนะ เพื่อนเขาแซวๆเรา2คน แต่เราก้ตอบกับไปทั้งคู่ว่าเป็นกัน...คือวันนั้นเป็นวันเเรกที่ได้อยู่ใกล้ชิดได้รู้จักตัวตนเขาจริงๆ โดยเราให้คำว่าเพื่อนเป็นเส้นกันความรู้สึกเราไว้ไม่ให้คิดไปไกล
...เราได้คุยกันทุกวันพอวันหนึ่งเขาโทรมาหา...บอกว่าเครียดทะเลาะกับที่บ้าน...มาหาได้มั้ย คือวินาทีนั้นเราก้เป็นห่วงเรยให้มาหาที่หอ...ตอนแรกเขินนะต้องมาอยู่ในห้องกันสองคน เพราะเพื่อนต้องไปทำงาน...คือตอนนั้นเรามีความสุขมากนะไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มารุ้จั ได้คุย กับคนที่ปลื้ม...เราไม่รุ้จะทำไรเรยชวนกันกินเบียร์...คือกินไปกินมาก้ดึกแร้วแร้วเรยถามว่าไม่กลับบ้านหรอ เขาบอกว่าเด่วค่อยกับ...แต่สักพักคือเขาเมาหลับค่ะ555 เรา้ปลุกนะแต่เขาไม่ฟื้นเราก้ต้องแบกเขาไปนอน...คือเราต้องนอนด้วยกันเพราะมีห้องเดียวมีเพื่อนเรานอนด้วยอีกคน...จุ๊บๆ คืนนั้นแระคือจุดเริ่มต้นการที่เราต้องมาอยู้กลับเขา
...หลังจากคืนนั่นเขาไม่ยอมกลับบ้านเรย...อยู่กับเรา กิน นอน กับเราทุกวันเป็นเวลา2 เดือนเต็มๆ ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันเราสนิทกันมากขึ้น เปิดใจพูดคุยกันมากขึ้น คือตอนนั้นเราเป็นคนที่ใกล้ตัวเขามากที่สุด แต่เราก็ยังใช้คำว่าเพื่อนกันอยู่...เราเปิดใจบอกเขาตั้งแต่วันแรกแร้วว่าเราอ่ะปลื้มเขา ตามดูตลอดจนเขาเลิกกะเเฟนไป 3 คน คือเขาก้อึ้งนะแต่เขาก้บอกขอบคุณเรามากนะ(เขาบอกว่าอยู่กับเราเเร้วสบายใจดีชอบเวลาที่อยู่กับเรา) ซึ่งเวลาสองเดือนที่อยู่ด้วยกันเนี้ยมันเกินกับคำว่าเพื่อนแร้วสิ่งที่เขาทำกับเรา...เวลานอนก้นอนด้วยกัน นอนกอดกัน...มีเผลอจูบ เผลอหอมบ่อยครั้ง...แต่ไม่เคยมีอะไรกันนะ(จนทำให้เราชอบเขาไปแร้วจังๆ) คือระยะเวลาที่เราอยู่กับเขาทั้งเฟสทั้งไลน์ เราตัดทิ้งไปเรยเขาเล่นโทสับเราเหมือนของตัวเอง ซึ่งตอนนั้นเรามีคนที่คุยอยู่นะคือไม่เชิงคบแต่เขาดีกับเรามากส่งเินให้เราเพราะรุ้ว่าเราหนีออกจากบ้าน...จนเขาตัดใจจากเราไปเพราะเขารุ้ว่าเรายุ่กับคนๆนี้ คือคนที่เราคุยอยู่เริ่มหายไปทีล่ะคนจนไม่มีใครเรย...พอสักระยะหนึ่งเราเห็นว่าเขาอยู่กับเรานานไปแร้วล่ะให้เากับบ้านบ้างเพราะบ้านยุใกล้หอแค่นี้...กลับบ้านล่ะมานอนกับเราก้ได้...คือตอนแรกเขากลับก้ยังมาหาเราบ่อย โทหา เฟสทามหา...พอสักพักเขาก้หายไปเรย มารุ้อีกที เขากับไปคืนดีกับแฟนเก่า...
...คือเราเสียใจมากนะ...แระก้มีความสุขมากๆด้วย...รอยยิ้มของเขาคือความสุขของเราก้ว่าได้...เราคิดทุกวันว่าที่ผ่านมามันคืออะไรว่ะ...ระยะเวลา2เดือนเต็มที่อยู่ด้วยกันเขาไม่รุ้สึกไรเรยอ่อ...นี่ก้ผ่านมาแร้ว5 เดือน เรายังจำวันแรกจนวันสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันได้เรย คิดถึงมาก...คือเราไม่เคยคิดเรยว่าจะต้องได้คบ.แค่คำว่าเพื่อนที่ได้มามันก็เกินพอแร้ว...อยากขอบคุนทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เรามาเจอเขา ได้มีเวลาใช้รวมกับเขามันเป็นเวลาที่ดีมากสำหรับเรา...แต่ถ้าวันไหนที่เขาคิดถึงเรารึไม่มีใคร...เราก็จะรออยู่ตรงที่เดิมเสมอ
เมื่อต้องมาอยู่กับคนที่เราชอบ...
...พออีกวันเขาก้ทักมาบอกจะมารับไปกินนมปั่นนะวินาทีนั้นเราดีใจมาก...เมื่อถึงเวลาเขาก้มารับจริงๆ ถึงร้านนมปั่นก้เจอเพื่อนเขาเราเขินๆนะ เพื่อนเขาแซวๆเรา2คน แต่เราก้ตอบกับไปทั้งคู่ว่าเป็นกัน...คือวันนั้นเป็นวันเเรกที่ได้อยู่ใกล้ชิดได้รู้จักตัวตนเขาจริงๆ โดยเราให้คำว่าเพื่อนเป็นเส้นกันความรู้สึกเราไว้ไม่ให้คิดไปไกล
...เราได้คุยกันทุกวันพอวันหนึ่งเขาโทรมาหา...บอกว่าเครียดทะเลาะกับที่บ้าน...มาหาได้มั้ย คือวินาทีนั้นเราก้เป็นห่วงเรยให้มาหาที่หอ...ตอนแรกเขินนะต้องมาอยู่ในห้องกันสองคน เพราะเพื่อนต้องไปทำงาน...คือตอนนั้นเรามีความสุขมากนะไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มารุ้จั ได้คุย กับคนที่ปลื้ม...เราไม่รุ้จะทำไรเรยชวนกันกินเบียร์...คือกินไปกินมาก้ดึกแร้วแร้วเรยถามว่าไม่กลับบ้านหรอ เขาบอกว่าเด่วค่อยกับ...แต่สักพักคือเขาเมาหลับค่ะ555 เรา้ปลุกนะแต่เขาไม่ฟื้นเราก้ต้องแบกเขาไปนอน...คือเราต้องนอนด้วยกันเพราะมีห้องเดียวมีเพื่อนเรานอนด้วยอีกคน...จุ๊บๆ คืนนั้นแระคือจุดเริ่มต้นการที่เราต้องมาอยู้กลับเขา
...หลังจากคืนนั่นเขาไม่ยอมกลับบ้านเรย...อยู่กับเรา กิน นอน กับเราทุกวันเป็นเวลา2 เดือนเต็มๆ ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันเราสนิทกันมากขึ้น เปิดใจพูดคุยกันมากขึ้น คือตอนนั้นเราเป็นคนที่ใกล้ตัวเขามากที่สุด แต่เราก็ยังใช้คำว่าเพื่อนกันอยู่...เราเปิดใจบอกเขาตั้งแต่วันแรกแร้วว่าเราอ่ะปลื้มเขา ตามดูตลอดจนเขาเลิกกะเเฟนไป 3 คน คือเขาก้อึ้งนะแต่เขาก้บอกขอบคุณเรามากนะ(เขาบอกว่าอยู่กับเราเเร้วสบายใจดีชอบเวลาที่อยู่กับเรา) ซึ่งเวลาสองเดือนที่อยู่ด้วยกันเนี้ยมันเกินกับคำว่าเพื่อนแร้วสิ่งที่เขาทำกับเรา...เวลานอนก้นอนด้วยกัน นอนกอดกัน...มีเผลอจูบ เผลอหอมบ่อยครั้ง...แต่ไม่เคยมีอะไรกันนะ(จนทำให้เราชอบเขาไปแร้วจังๆ) คือระยะเวลาที่เราอยู่กับเขาทั้งเฟสทั้งไลน์ เราตัดทิ้งไปเรยเขาเล่นโทสับเราเหมือนของตัวเอง ซึ่งตอนนั้นเรามีคนที่คุยอยู่นะคือไม่เชิงคบแต่เขาดีกับเรามากส่งเินให้เราเพราะรุ้ว่าเราหนีออกจากบ้าน...จนเขาตัดใจจากเราไปเพราะเขารุ้ว่าเรายุ่กับคนๆนี้ คือคนที่เราคุยอยู่เริ่มหายไปทีล่ะคนจนไม่มีใครเรย...พอสักระยะหนึ่งเราเห็นว่าเขาอยู่กับเรานานไปแร้วล่ะให้เากับบ้านบ้างเพราะบ้านยุใกล้หอแค่นี้...กลับบ้านล่ะมานอนกับเราก้ได้...คือตอนแรกเขากลับก้ยังมาหาเราบ่อย โทหา เฟสทามหา...พอสักพักเขาก้หายไปเรย มารุ้อีกที เขากับไปคืนดีกับแฟนเก่า...
...คือเราเสียใจมากนะ...แระก้มีความสุขมากๆด้วย...รอยยิ้มของเขาคือความสุขของเราก้ว่าได้...เราคิดทุกวันว่าที่ผ่านมามันคืออะไรว่ะ...ระยะเวลา2เดือนเต็มที่อยู่ด้วยกันเขาไม่รุ้สึกไรเรยอ่อ...นี่ก้ผ่านมาแร้ว5 เดือน เรายังจำวันแรกจนวันสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันได้เรย คิดถึงมาก...คือเราไม่เคยคิดเรยว่าจะต้องได้คบ.แค่คำว่าเพื่อนที่ได้มามันก็เกินพอแร้ว...อยากขอบคุนทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เรามาเจอเขา ได้มีเวลาใช้รวมกับเขามันเป็นเวลาที่ดีมากสำหรับเรา...แต่ถ้าวันไหนที่เขาคิดถึงเรารึไม่มีใคร...เราก็จะรออยู่ตรงที่เดิมเสมอ