เล่นเอาคนดูละครตื่นตระหนกกับฉากการกระโดดตึกของเด็กนักเรียนที่ชื่อว่า “ปุ่น”
ที่บทละครปูพื้นฐานให้คนดูเห็นถึงความเป็นเด็กดี มีน้ำใจ ตั้งใจเรียน อยู่ในกรอบของสังคมการเป็นเด็กเรียน
ชวนให้คนที่ติดตามชมละครเรื่องนี้ คิดว่า ทำไม?
คนชอบดูละคร ก็อาจจะเดาไปถึงว่า เป็นการปูพื้นไปลู่ภาค 2 ของละครต่อไป
คนดูช่างจินตการ ก็คิดหาเหตุผลถึงแรงจูงใจของการฆ่าตัวตาย ผิดหวังจากเรียนรึเปล่า
หรือไม่ก็ชีวิตอยู่ในกรอบมากไปอาจมีภาวะเก็บกดแก้ไขไม่ได้ ฯลฯ
บทของปุ่นเองก็ชวนให้คิดได้หลายอย่าง เมื่ออยู่นอกโรงเรียน เราก็จะพบปุ่นที่โรงพยาบาลเสมอ
และมักจะบอกกับหวายว่า มาทานข้าวกับพ่อ (ส่วนตัวเคยคิดเหมือนกันว่า แปลก! ทำไมต้องมาทานข้าวกับพ่อที่ รพ.)
ในบทใกล้จบเรื่อง ก็เขียนให้ปุ่นอยากไปเรียนเกี่ยวกับการบิน
สุดท้าย.. ก็ให้ปุ่นบินทยานจากบนตึกลงมา ด้วยใบหน้าที่เต็มใจมากกว่าเป็นทุกข์...
แต่ บทสรุปที่เขียนทิ้งไว้ว่า...”แม้เด็กที่ดูเหมือนปกติ ก็อาจมีบาดแผลซ่อนอยู่ในใจได้มากที่สุดเช่นกัน”
คือระเบิดปัญญาที่คนดูต้องนำไปคิดต่อ...
เราให้ความสำคัญกับเด็กและเยาวชนมากพอจริงๆหรือยัง เราจะหันมาสนใจเขาก็ต่อเมื่อเกิดปัญหาเท่านั้นหรือ??
ปัญหาของเด็กและเยาวชน ก็เปรียบเหมือนยอดภูเขาน้ำแข็ง ยังมีอีกมากมายที่ซ่อนอยู่ใต้น้ำ
เด็กๆทุกคนจึงควรได้รับการใส่ใจ เข้าใจ ดูแล ปกป้องทั้งจากครอบครัว และสังคมอย่างเท่าเทียมกัน....
ระเบิดปัญญากับการปิดท้ายฉากละคร “วัยแสบสาแหรกขาด”
ที่บทละครปูพื้นฐานให้คนดูเห็นถึงความเป็นเด็กดี มีน้ำใจ ตั้งใจเรียน อยู่ในกรอบของสังคมการเป็นเด็กเรียน
ชวนให้คนที่ติดตามชมละครเรื่องนี้ คิดว่า ทำไม?
คนชอบดูละคร ก็อาจจะเดาไปถึงว่า เป็นการปูพื้นไปลู่ภาค 2 ของละครต่อไป
คนดูช่างจินตการ ก็คิดหาเหตุผลถึงแรงจูงใจของการฆ่าตัวตาย ผิดหวังจากเรียนรึเปล่า
หรือไม่ก็ชีวิตอยู่ในกรอบมากไปอาจมีภาวะเก็บกดแก้ไขไม่ได้ ฯลฯ
บทของปุ่นเองก็ชวนให้คิดได้หลายอย่าง เมื่ออยู่นอกโรงเรียน เราก็จะพบปุ่นที่โรงพยาบาลเสมอ
และมักจะบอกกับหวายว่า มาทานข้าวกับพ่อ (ส่วนตัวเคยคิดเหมือนกันว่า แปลก! ทำไมต้องมาทานข้าวกับพ่อที่ รพ.)
ในบทใกล้จบเรื่อง ก็เขียนให้ปุ่นอยากไปเรียนเกี่ยวกับการบิน
สุดท้าย.. ก็ให้ปุ่นบินทยานจากบนตึกลงมา ด้วยใบหน้าที่เต็มใจมากกว่าเป็นทุกข์...
แต่ บทสรุปที่เขียนทิ้งไว้ว่า...”แม้เด็กที่ดูเหมือนปกติ ก็อาจมีบาดแผลซ่อนอยู่ในใจได้มากที่สุดเช่นกัน”
คือระเบิดปัญญาที่คนดูต้องนำไปคิดต่อ...
เราให้ความสำคัญกับเด็กและเยาวชนมากพอจริงๆหรือยัง เราจะหันมาสนใจเขาก็ต่อเมื่อเกิดปัญหาเท่านั้นหรือ??
ปัญหาของเด็กและเยาวชน ก็เปรียบเหมือนยอดภูเขาน้ำแข็ง ยังมีอีกมากมายที่ซ่อนอยู่ใต้น้ำ
เด็กๆทุกคนจึงควรได้รับการใส่ใจ เข้าใจ ดูแล ปกป้องทั้งจากครอบครัว และสังคมอย่างเท่าเทียมกัน....