ใครก็ได้รับฟังเราที ตอนนี้เราหดหู่ มีความเศร้าแบบไม่มีเหตุผลมาก

สวัสดีค่ะ เรา อายุ 28 เราเองก็ไม่รู้จะเริ่มอธิบายอารมณ์ที่ต้องรับมือในทุกวันอย่างไงก่อนดี คือถ้าคนดูเราภายนอกหรือแม้แต่เพื่อนๆพี่ๆมองเรา เราคือคนที่ไม่ได้มีปัญหาอะไร ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร แต่จริงๆแล้ว เรามีอาการหดหู่ อมทุกข์ ความรู้สึกเหมือนเรากำลังเหี่ยวเหา เหมือนต้นไม่ที่ไม่เคยได้รดน้ำ เราเคยเก็บตัวอยู่ในห้องเกือบ3 เดือนไม่ลงข้างล่างเลย นอนอยู่ชั้นบนของบ้านตลอด ถ้าน้องไม่เอาข้าวมาให้กิยก็ไม่กิน มีลงไปกินบ้างนับครั้งได้ แปปเดียวก็ขึ้นมาห้องตัวเอง เราไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยกับใคร เราอยากอยู่คนเดียว ม่านก็ไม่เปิดแม่ก้บอกให้เปิดบ้างเราบอกไม่ชอบ รู้สึกตัวเองไร้ค่า ทั้งๆที่แม่ก็รักเรา แต่เรากลบขาดอะไรบอกไม่ถูก ร้องไห้ทั้งๆไม่รู้สาเหตุบ้าง และมีสาเหตุบ้าง บางทีอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก เราเคยนอนไม่หลับ6-7วันติดกัน จนเราร่างกายเราแย่ มีวันนึงเราเรานอนไม่หลับจยตี4กว่าๆเราหลับไปได้ไม่น่าจะเกิน10นาที เราสะดุ้งตื่นสุดตัวแบบเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอนแล้วนั้งเลย ตอนนั้นเหมือนเรากลั้นหายใจจนแทบจะหมดลมแล้วตกใจตื่นขึ้นมา เช้าวันนั้นเราถึงไปหาหมอ หมอให้ยาคลายเคลียดมากิน อีกที่ให้ยาคลายกังวนมากิน หมอเคยบอกว่าถาอาการไม่ดีขึ้นจะส่งตัวเราไปพบแผนกจิตเวช พอเรากินยาจนหมด เราก็ไม่กล้าไปอีก กลัวไปแผนกจิตเวช จนเวลาผ่านมา6-7เดือน เราทำงานตอนทำงานก็ก็ทำตัวแกติไม่มีใครรู้ว่าข้างในเราเป็นไง  แต่เราก้ยังมีอารมณ์ที่หดหู่ นั้งทำงานอยู่ๆก็อยากร้องไห้ ทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุ บางทีอยากร้องไห้มันจบๆไป แต่น้ำตาไม่ไหล เอาคราวๆอาการเราประมานนี้ ใครก็ได้รับฟังเราที