เมื่อความเหงากัดกินไปจนถึงขั้วหัวใจ

เมื่อความเหงากัดกินไปจนถึงขั้วหัวใจ เข้าไปแทนที่หัวใจทั้ง4ห้องของผม จนไม่เหลือพื้นที่ให้เซลล์เม็ดเลือดแดงได้ซุกหัวนอน กลางวันแสงแดดจากดวงตะวันแผดเผาร่างกายอันบอบบาง ส่วนกลางคืนความเหงาจากเงารัตติกาลก็กัดกินจิตใจผมอันบอบช้ำ อยากพากายทิพย์และกายหยาบนี้ ไปสัมผัสธรรมชาติให้หั แต่โชคชะตาได้ประทานป่าคอนกรีตซึ่งมาพร้อมกับแสงแดด คนในใจผมนั้น ในสายตาผมนั้นเธอคือแสงที่สว่างยิ่งกว่าไฟฉายLED แต่สำหรับผมแล้วในสายตาเธอ ผมมันก็คือวิญญาณ ผู้ทุกทรมาน หลอกหลอนเธอมาตั้งนาน ไม่รู้ตัวว่าตาย ฉันได้ตายไปจากใจของเธอ กลายเป็นวิญญาณไร้ความหมายยยยยยยยยยยยยย ตั้งนานนนนแล้วววววววว....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ขอบคุณครับ สำหรับพื้นที่เล็กๆ.......