เคยเป็นมั๊ย รักคนที่ไม่ควรรัก

ผมเป็นนักศึกษาฝึกสอนที่เคยแอบชอบนักเรียน ป.6 คนนึง ผมเองได้รู้จักเธอในวันเลือกตั้งคณะกรรมการนักเรียนของโรงเรียน เธอเข้ามาช่วยผมนับคะแนนและที่สำคัญ กลุ่มของเธอเองนั่นแหละที่ได้เป็นกรรมการนักเรียน สร้างความแคลงใจให้ผมมากว่า เธอเป็นตัวแทนกรรมการนักเรียน (ตอนยังไม่ได้เป็น) เธอมาช่วยนับคะแนนทำไม แปลกดี ผมจึงล้อเธอว่า เธอโกง และจากจุดๆนั้น เธอก็เผยความน่ารักให้ผมเห็น  หลังจากวันนั้นเราก็จะทักกันอยู่ตลอด แล้ววันหนึ่ง (วันภาษาไทย) ผมก็ต้องพบกับความขายหน้าครั้งใหญ่ เพราะผมหกล้มต่อหน้านักเรียนทั้งโรงเรียนเลย โหย!!!!!! อายที่สุดในโลก หลังจากวันนั้นเธอก็ล้อผมตลอด เราหยอกล้อกันอยู่ตลอดเวลาที่เจอหน้ากัน แล้ววันหนึ่งผมก็รู้สึกว่าผมเริ่มมีอาการ จึงแสร้งทำเป็นไม่เห็นบ้าง หรือถ้าเห็นก็จะไม่หยอกล้อเหมือนแต่ก่อน เพราะกลัวว่าจะถลำลึก และก็เกือบได้ผล ผมเองก็ทำงานจนลืมเธอไปเลย พอเข้าเทอม 2 ผมก็เบื่อการใช้งานของครูที่อยู่ชั้นสูงๆ เลยย้ายไปนั่งเล่นกับครูพละ ซึ่งชิล กว่าเยอะแต่ผมก็ได้เจอเธออีกครั้ง เพราะเธอเองจะคอยมานั่งเล่นที่ห้องพละอยู่เสมอ(เพราะเธอเป็นนักกีฬาของโรงเรียน) ทีนี้ก็เลยเป็นเรื่องเลย ผมทำเป็นเนียน ในช่วงแรกไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือป่าว เหมือนเธอจะงอล เธอจะมองที่ผมเเล้วก็ไม่พูดอะไรแต่ผมสังเกตุเห็นว่าเธอจะแอบมองผมเรื่อยๆ เหมือนอยากจะถามว่า เป็นอะไร ทำไมไม่พูดด้วย ประมาณนั้น (เดาเอานะ หรือพูดง่ายๆว่า มโน) ผมรู้สึกว่าเราต้องคุยกับเธอ เพราะลึกๆเเล้วผมอยากจะพูดคุยกับเธอให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่ากระนั้นเลย ผมย้ายสมโนครัวลงมาอยู่ห้องพละโดยอ้างว่า ขี้เกียจถูกใช้งาน ผมรู้สึกแปลกขึ้นเรื่อยๆ อยากพบเธอทุกๆวัน ถ้าวันไหนที่เธอไม่มา โหย........... เหมือนเด็กอยากได้ของเล่นหัวใจจะงองแงและไม่เป็นอันทำงาน ผมจะเจอเธอแน่นอนในทุกพักกลางวัน และบางครั้งในตอนเย็นหลังเลิกเรียนเธอจะแวะมาที่ห้องพละเพื่อนั่งกินขนมก่อนไปเรียนพิเศษ ผมรู้ดีครับว่ามันไม่สมควรแต่ในเมื่อใจมันพาไปผมก็ไม่ได้ฉุกคิดเลยครับ และสิ่งนั้นก็เกิดขึ้น ยิ่งใกล้สอบปลายภาคมากเท่าไรผมยิ่งคุยกับเธอมากขึ้น หยอกล้อมากขึ้น เล่นกับเธอจนแทบจะเป็นเพื่อนในกลุ่มของเธอเลย โหย........โคตรมีความสุข แต่อย่างที่บอกครับการจากลาต้องเกิดขึ้น ในวันที่เธอมาหาครูที่ห้องพละพร้อมกับเพื่อนของเธอ เธอและเพื่อนของเธอพูดขอขมาผมด้วย และเธอกับเพื่อนเธอก็ให้ผมเขียนเสื้อนักเรียนเป็นการสั่งลา ในขณะนั้นผมก็ควักสมุดเล่มเล็กให้พวกเธอเขียนอะไรก็ได้ให้ผมบ้าง ในขณะที่เธอกำลังเขียนเธอก็เงยหน้ามองผม และผมก็มองหน้าเธอพอดี เหมือนจะโรแมนติก แต่ผมกลับรู้สึกกลัว และคิดอะไรไม่ออก เพราะกลัวจะเสียเธอไป ตอนนี้ผมกับเธอไม่เจอกันมาเกือบเดือนแล้ว ผมแค่อยากจะบอกว่ามันผิดครับ แต่บางครั้งเราเองก็สามารถปล้อยความรู้สึกออกมาได้เหมือนกัล แต่อย่างน้อยความรู้สึกนั้นต้องอยู่ในขอบเขตถ้าเธอเผลอเจอบทความนี้ ก็อยากจะให้เธอรู้ไว้ว่าผมจะคิดถึงเธอเสมอ และยังมีความหวังว่าเราคงได้พบกันอีกไม่ว่าจะในสถานะใดก็ตาม I will wait for you at THE END OF THE SKY.