ฆ่าสัตว์ ตัดชีวิต

แล้วพระพุทธเจ้าทำยังไงให้ไม่ฆ่ามเแม้ตอนประมาท ปล.สำหรับผมแค่เหยียบก็ตายแล้ว

วันนี้เป็นวันพระแล้วผมได้ฆ่ามดเพราะมดมันมาขึ้นอาหารพวกมันมาจากไหนไม่รู้เยอะมากเลยเผลอฆ่าไปเยอะมาก

ศิลข้อ1 มีเจตนาฆ่า ลงมือฆ่า สัตว์หรือคนตายไป ถ้ามีคนนำทารกไปวางไว้หน้าบ้านคนอื่น หวังให้เขาเอาไปอุปการะ แต่ มีมดหน้าบ้านนั้นมารุมกัดเด็กทารกตายเสียก่อน ก่อนเจ้าบ้านเห็น บาปของการฆ่า จะไปตกที่ใคร

การฆ่าสัตว์เป็นบาป(ฆ่าด้วยตัวเอง) แต่การกินเนื้อสัตว์ที่คนอื่นฆ่าโดยที่เราไม่มีส่วนร่วมในการลงมือสังหารถือว่าเป็นเรื่องไม่ผิดศีล ไม่บาป ศาสนาพุทธสอนมาแบบนี้ไหม ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงๆผมมองว่าคนที่เป็น

ตามคตินิยมของเรานั้น การกินเนื้อสัตว์ไม่บาป เพราะเราไม่มีส่วนรู้เห็นกับการฆ่า ดังนั้นการกินเจทำไมจึงได้บุญ

ศาสนาบอกฆ่าสัตว์ใหญ่บาปกว่าเล็ก เพราะสัตว์ใหญ่ประโยชน์มากกว่า อย่างเช่นช้าง ประโยชน์คือ ลากซุง ใช้ขี่เป็นพาหนะ

ก่อนอื่นขอแนะนำตัวว่า อายุ 36 ปี โดยที่นับถือศาสนาพุทธแต่กำเนิด(ตามพ่อแม่) ยิ่งโตก็ยิ่งอยากรู้ยิ่งไม่เข้าใจ  ที่เขาทำบุญกันกับวัดเป็นหมื่นเป็นแสนเป็นล้าน(ขอเว้นการฟอกเงินนะครับ) คนที่ทำเขาเชื่อว

ผมคิดเอาเองว่าการเอาชีวิตนั้นบาปกว่าแน่นอน แต่กรรมเก่าอาจมีเหตุให้ช้างมาขี้หน้าบ้านเพื่อให้เราถูกฆ่าตายก็ได้ เพราะเราก็ไปยั่วให้มันโมโหเอง หากไม่เอาเรื่องก็เป็นการตัดกรรม เราอาจเคยไปทำช้างไว้ในชาติก่อ

เทียบกัน 1 ชีวิต เช่น ยุง มด แมลงสาป หนู ปลาเล็ก-ปลาใหญ่ สุนัขพันธ์เล็ก สุนัขพันธ์ใหญ่ วัว ควาย ไปถึง ช้างและคน 1 คน ขนาดของบาป-กรรมเท่ากันหรือไม่ เพราะอะไรครับ