สวัสดีคนที่เข้ามาอ่านกระทู้และเพื่อนๆในPantipทุกคนนะคะ ในนี้มีเรื่องอยากมาแชร์ประสบการณ์ และขอคำแนะนำกันหน่อย
เรื่องของเรามีอยู่ว่าเราคบแฟนมาเกือบ3ปีแล้ว เขาเป็นผู้ชายธรรมดาทั่วๆไป แต่เราชอบตรงที่เขาค่อยข้างตามใจเรา(นี่เป็นคนเอาแต่ใจนิดนึง) ตลอดเวลาที่คบกันมาบอกเลยมีความสุขมาก
ย้อนกลับไปเมื่อคบกันได้1ปี เราไปหากันบ่อยขึ้นผู้ใหญ่(พ่อแม่เขาและแม่เรา)เลยมองว่ามันอาจจะดูไม่เหมาะสมงั้นให้หมั้นกันไว้ก่อน และพร้อมเมื่อไหร่ค่อยคุยเรื่องแต่กันอีกที ด้วยความที่เราสองคนรักกันมากเลยบอกว่าหมั้นไว้ก่อนก็ได้ เราก็ตกลงหมั้นกัน
หลังจากนั้นเขาก็เข้ามาอยู่บ้านของเรา อยู่ไปเรื่อยๆจนเกือบ6เดือน แม่เราก็พูดเรื่องแต่งงานว่าจะเอายังไงอยากให้รีบแต่งแม่เลยโทรคุยกับพ่อแม่แฟนเราว่าอยากจะให้รีบแต่งเป็นฝั่งเป็นฝาซะที พ่อแม่ก็เหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร แม่เราก็ไปหาวันที่จะจัดงาน พอได้วันแล้วแม่โทรบอกฝั่งนู้น แต่คำตอบที่ได้คือเขาบอกยังไม่พร้อม(เราไม่ได้ยิน ว่าแม่คุยอะไรบ้าง แต่แฟนเราได้ยิน เขาเลยมาพูดให้ฟังประมาณว่า แม่เขาจะขอเลื่ิอนออกไปอีก6เดือนและอ้างว่าที่บ้านมีปัญหาการเงิน จากที่แม่เราวางไว้คือ2เดือนข้างหน้า) แม่เราไม่ยอม เลยพูดด้วยความโมโหว่างั้นก็ไม่ต้องแต่ง เรากับแฟนได้แต่ร้องให้ไม่รู้จะทำยังไง เราเลยเข้าไปคุยกับแม่ แม่พูดว่าถ้าให้เขาเลื่อนครั้งแรกเขาก็จะเลื่อนไปอีกเรื่อยๆ และบอกว่าถ้ารักเขามากก็ไป ไม่ต้องมาอยู่บ้านกูเก็บของไปอยู่กับเขา! (แม่ตะโกนใส่หน้าเรา) พอฟังจบเราตัดสินใจเก็บของมาอยู่บ้านแฟน ตอนนั้นคือไม่รู้คิดอะไรอยู่ คิดแค่ว่าเรารักเขามาก ยอมทุกอย่างเพื่อได้อยู่กับเขา
พอมาอยู่ที่บ้านเขาครอบครัวเขาก็ดีกับเรานะคะ แต่เราเป็นคนเงียบๆไม่คุยกับใคร เข้าหาผู้ใหญ่ก็ไม่เป็น ไม่สนิทกับใครในบ้านเขาเลย จะมีก็แค่ยายของเขาที่คอยมาถามว่ากินข้าวหรือยัง อยู่บ้านเขา3เดือน แฟนเราต้องมาทำงานในกรุงเทพเราก็ต้องมาด้วย ก่อนจะไปกรุงเทพแม่เขาก็เลยไปคุยกับแม่เราอีกที่ว่ายังไม่พร้อม แต่แม่ยังยืนยันว่าไม่ได้ ถ้าไม่เอาที่แม่วางไว้คือไม่ต้องแต่ง แม่เขาก็โมโหเลยกลับไม่พูดอะไร
อยู่กรุงเทพมา ก็อยู่มาเรื่อยๆจนประมาน4เดือนเรากับแฟนเริ่มทะเลาะกันบ่อย ไม่เข้าใจกันบ่อย นี่ร้องให้ทุกวัน(เริ่มคิดถึงแม่) ก็เลยโทรหาแม่ แม่บอกให้เรากลับบ้านก่อนไหม มีเพื่อนเราไปคุยกับแม่ว่าจะชวนไปเรียนต่อด้วยกัน เราก็ตอบโอเคเพราะอารมณ์ตอนนั้นคือไม่อยากอยู่กับเขาแล้ว ทะเลาะกันบ่อย
จนเรากลับมาอยู่ที่บ้าน แต่สิ่งที่ได้ยินตามมาคือมีคนไปพูดว่าเนี่ยแม่เราไม่อยากให้เรามาอยู่กับเขาก็เลยหาทางเอาเรากลับบ้าน บางคนบอกว่าปล่อยเราไปเถอะหาเอาคนใหม่ที่ไม่ได้แต่งสักบาทก็มี(แฟนเราก็เชื่อคนง่ายด้วย)ตอนนั้นเราเสียใจมาก ไม่กล้าสู้หน้าพ่อแม่เขาเลย
จนมาถึงตอนนี้เรากลับมาอยู่กับแฟนเหมือนเดิมแต่เหมือนความรู้สึกหลายๆอย่างมันไม่เหมือนเดิม จะว่าคิดไปเองคงไม่ใช่เพราะเวลาที่คนรอบข้างมองเข้ามาเรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเราเป็นคนอื่นไปเลย จะทำยังไงดี อึดอัดมากไม่อยากอยู่แบบนี้เลย เคยถามกับตัวเองว่าหรือจริงๆแล้วการที่คนสองรักกันมีให้กันแค่ความรักมันอาจไม่พอ?
นี่เล่าแบบย่อๆนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน. อยากจะได้คำแนะนำดีๆ 💕
การที่คนสองคนรักกัน มีแค่ความรักมันยังไม่พอจริงหรอ?
เรื่องของเรามีอยู่ว่าเราคบแฟนมาเกือบ3ปีแล้ว เขาเป็นผู้ชายธรรมดาทั่วๆไป แต่เราชอบตรงที่เขาค่อยข้างตามใจเรา(นี่เป็นคนเอาแต่ใจนิดนึง) ตลอดเวลาที่คบกันมาบอกเลยมีความสุขมาก
ย้อนกลับไปเมื่อคบกันได้1ปี เราไปหากันบ่อยขึ้นผู้ใหญ่(พ่อแม่เขาและแม่เรา)เลยมองว่ามันอาจจะดูไม่เหมาะสมงั้นให้หมั้นกันไว้ก่อน และพร้อมเมื่อไหร่ค่อยคุยเรื่องแต่กันอีกที ด้วยความที่เราสองคนรักกันมากเลยบอกว่าหมั้นไว้ก่อนก็ได้ เราก็ตกลงหมั้นกัน
หลังจากนั้นเขาก็เข้ามาอยู่บ้านของเรา อยู่ไปเรื่อยๆจนเกือบ6เดือน แม่เราก็พูดเรื่องแต่งงานว่าจะเอายังไงอยากให้รีบแต่งแม่เลยโทรคุยกับพ่อแม่แฟนเราว่าอยากจะให้รีบแต่งเป็นฝั่งเป็นฝาซะที พ่อแม่ก็เหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร แม่เราก็ไปหาวันที่จะจัดงาน พอได้วันแล้วแม่โทรบอกฝั่งนู้น แต่คำตอบที่ได้คือเขาบอกยังไม่พร้อม(เราไม่ได้ยิน ว่าแม่คุยอะไรบ้าง แต่แฟนเราได้ยิน เขาเลยมาพูดให้ฟังประมาณว่า แม่เขาจะขอเลื่ิอนออกไปอีก6เดือนและอ้างว่าที่บ้านมีปัญหาการเงิน จากที่แม่เราวางไว้คือ2เดือนข้างหน้า) แม่เราไม่ยอม เลยพูดด้วยความโมโหว่างั้นก็ไม่ต้องแต่ง เรากับแฟนได้แต่ร้องให้ไม่รู้จะทำยังไง เราเลยเข้าไปคุยกับแม่ แม่พูดว่าถ้าให้เขาเลื่อนครั้งแรกเขาก็จะเลื่อนไปอีกเรื่อยๆ และบอกว่าถ้ารักเขามากก็ไป ไม่ต้องมาอยู่บ้านกูเก็บของไปอยู่กับเขา! (แม่ตะโกนใส่หน้าเรา) พอฟังจบเราตัดสินใจเก็บของมาอยู่บ้านแฟน ตอนนั้นคือไม่รู้คิดอะไรอยู่ คิดแค่ว่าเรารักเขามาก ยอมทุกอย่างเพื่อได้อยู่กับเขา
พอมาอยู่ที่บ้านเขาครอบครัวเขาก็ดีกับเรานะคะ แต่เราเป็นคนเงียบๆไม่คุยกับใคร เข้าหาผู้ใหญ่ก็ไม่เป็น ไม่สนิทกับใครในบ้านเขาเลย จะมีก็แค่ยายของเขาที่คอยมาถามว่ากินข้าวหรือยัง อยู่บ้านเขา3เดือน แฟนเราต้องมาทำงานในกรุงเทพเราก็ต้องมาด้วย ก่อนจะไปกรุงเทพแม่เขาก็เลยไปคุยกับแม่เราอีกที่ว่ายังไม่พร้อม แต่แม่ยังยืนยันว่าไม่ได้ ถ้าไม่เอาที่แม่วางไว้คือไม่ต้องแต่ง แม่เขาก็โมโหเลยกลับไม่พูดอะไร
อยู่กรุงเทพมา ก็อยู่มาเรื่อยๆจนประมาน4เดือนเรากับแฟนเริ่มทะเลาะกันบ่อย ไม่เข้าใจกันบ่อย นี่ร้องให้ทุกวัน(เริ่มคิดถึงแม่) ก็เลยโทรหาแม่ แม่บอกให้เรากลับบ้านก่อนไหม มีเพื่อนเราไปคุยกับแม่ว่าจะชวนไปเรียนต่อด้วยกัน เราก็ตอบโอเคเพราะอารมณ์ตอนนั้นคือไม่อยากอยู่กับเขาแล้ว ทะเลาะกันบ่อย
จนเรากลับมาอยู่ที่บ้าน แต่สิ่งที่ได้ยินตามมาคือมีคนไปพูดว่าเนี่ยแม่เราไม่อยากให้เรามาอยู่กับเขาก็เลยหาทางเอาเรากลับบ้าน บางคนบอกว่าปล่อยเราไปเถอะหาเอาคนใหม่ที่ไม่ได้แต่งสักบาทก็มี(แฟนเราก็เชื่อคนง่ายด้วย)ตอนนั้นเราเสียใจมาก ไม่กล้าสู้หน้าพ่อแม่เขาเลย
จนมาถึงตอนนี้เรากลับมาอยู่กับแฟนเหมือนเดิมแต่เหมือนความรู้สึกหลายๆอย่างมันไม่เหมือนเดิม จะว่าคิดไปเองคงไม่ใช่เพราะเวลาที่คนรอบข้างมองเข้ามาเรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ บางครั้งก็รู้สึกเหมือนเราเป็นคนอื่นไปเลย จะทำยังไงดี อึดอัดมากไม่อยากอยู่แบบนี้เลย เคยถามกับตัวเองว่าหรือจริงๆแล้วการที่คนสองรักกันมีให้กันแค่ความรักมันอาจไม่พอ?
นี่เล่าแบบย่อๆนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน. อยากจะได้คำแนะนำดีๆ 💕