(ตอนแรก)
ผมเป็นเกย์ เป็นเด็กกรุงปี2532 รุ่นเพลงปูอัด มืดตึ๊ดตือ หัวใจกระดาษและประเทืองครับ และเริ่มรู้ว่าตัวเองต้องเล่นกับผู้หญิงมาตั้งแต่ห้าขวบครับ เด็กผู้ชายส่วนใหญ่ในหมู่บ้านชอบล้อหรือแกล้งผมหรือล้อชื่อพ่อชื่อแม่ผมสารพัด จึงทำให้แม่ผมไม่ค่อยอนุญาตให้ออกไปเล่นข้างนอกเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไปซักเท่าไหร่ ไม่ว่าเป็นเตะบอล จับปลาเข็ม ยิงปืนกระสุนพลาสติก พับรถกระดาษทามิยา ปาดินน้ำมัน ไพ่ยูกิ รถทามิย่า ลูกข่างเบเบรด ฯลฯ ซึ่งเด็กในหมู่บ้านสมัยนั้นก็เล่นกันแรงอยู่ และผมก็ไม่ทราบสาเหตุมาจนถึงปัจจุบันว่าทำไมพวกเขาจึงเกลียดขี้หน้าไม่ยอมให้ผมเล่นด้วย
ช่วงหนึ่งตอนแปดขวบทุกคนในหมู่บ้านแทบจะมีปืนปลอมที่มีลูกกระสุนพลาสติกสีเหลืองใช้สำหรับยิงเล่นกันทุกคน แต่ผมกลับไม่มี ส่วนแม่ผมหัวเด็ดตีนขาดทำยังไงก็ไม่ยอมซื้อให้ บอกว่ามันอันตราย เรื่องของเล่นนี้ผมพบกับความผิดหวังมาโดยตลอด นอกซะจากจะเป็นมือสอง หรือมีคนซื้อมาฝากจริงๆ
จึงทำให้ผมต้องไปเล่นพ่อแม่ลูก ช่างเสริมสวย เซเซมิมิ ปิงป่องชาร์ท แปะแข็ง โดดนั่งยาง แม่สี เล่นทำกับข้าว ต่อบ้านกระดาษที่มีหนมรสชาติห่วยแตก ฯลฯ ผมไม่โทษว่าแม่ผมทำให้ผมเป็นแบบนี้น่ะครับ แต่ด้วยครั้งหนึ่งตอนที่ทุกคนในหมู่บ้านเล่นยิงกระสุน ด้วยความที่ผมไม่มีปืน การเก็บกระสุนหลังจากพวกนั้นยิงแล้วก็ยังพอปลอบใจผมได้อยู่ ผมตั้งใจเก็บมากครับ(ตอนนี้ก็ยังอยู่)ไอ่พวกนั้นปีนเพื่อยิงกัน หลบกัน และขึ้นไปเหยียบมิเตอร์ของบ้านคุณน้าท่านหนึ่งแตก แต่หาว่าผมเป็นทำ เห็นมันนั่งเก็บกระสุนอยู่ ผมร้องไห้กลับบ้าน คุณน้าเค้าก็ไม่ได้เอาเรื่องอะไร ซึ่งชีวิตผม คงไม่มีโดเรมอนมาช่วยหรอกนะครับ
(เดี๋ยวมาเล่าต่อ)
ผมอึดอัดกับการที่เปิดเผยตัวตนไม่ได้ครับ
ผมเป็นเกย์ เป็นเด็กกรุงปี2532 รุ่นเพลงปูอัด มืดตึ๊ดตือ หัวใจกระดาษและประเทืองครับ และเริ่มรู้ว่าตัวเองต้องเล่นกับผู้หญิงมาตั้งแต่ห้าขวบครับ เด็กผู้ชายส่วนใหญ่ในหมู่บ้านชอบล้อหรือแกล้งผมหรือล้อชื่อพ่อชื่อแม่ผมสารพัด จึงทำให้แม่ผมไม่ค่อยอนุญาตให้ออกไปเล่นข้างนอกเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไปซักเท่าไหร่ ไม่ว่าเป็นเตะบอล จับปลาเข็ม ยิงปืนกระสุนพลาสติก พับรถกระดาษทามิยา ปาดินน้ำมัน ไพ่ยูกิ รถทามิย่า ลูกข่างเบเบรด ฯลฯ ซึ่งเด็กในหมู่บ้านสมัยนั้นก็เล่นกันแรงอยู่ และผมก็ไม่ทราบสาเหตุมาจนถึงปัจจุบันว่าทำไมพวกเขาจึงเกลียดขี้หน้าไม่ยอมให้ผมเล่นด้วย
ช่วงหนึ่งตอนแปดขวบทุกคนในหมู่บ้านแทบจะมีปืนปลอมที่มีลูกกระสุนพลาสติกสีเหลืองใช้สำหรับยิงเล่นกันทุกคน แต่ผมกลับไม่มี ส่วนแม่ผมหัวเด็ดตีนขาดทำยังไงก็ไม่ยอมซื้อให้ บอกว่ามันอันตราย เรื่องของเล่นนี้ผมพบกับความผิดหวังมาโดยตลอด นอกซะจากจะเป็นมือสอง หรือมีคนซื้อมาฝากจริงๆ
จึงทำให้ผมต้องไปเล่นพ่อแม่ลูก ช่างเสริมสวย เซเซมิมิ ปิงป่องชาร์ท แปะแข็ง โดดนั่งยาง แม่สี เล่นทำกับข้าว ต่อบ้านกระดาษที่มีหนมรสชาติห่วยแตก ฯลฯ ผมไม่โทษว่าแม่ผมทำให้ผมเป็นแบบนี้น่ะครับ แต่ด้วยครั้งหนึ่งตอนที่ทุกคนในหมู่บ้านเล่นยิงกระสุน ด้วยความที่ผมไม่มีปืน การเก็บกระสุนหลังจากพวกนั้นยิงแล้วก็ยังพอปลอบใจผมได้อยู่ ผมตั้งใจเก็บมากครับ(ตอนนี้ก็ยังอยู่)ไอ่พวกนั้นปีนเพื่อยิงกัน หลบกัน และขึ้นไปเหยียบมิเตอร์ของบ้านคุณน้าท่านหนึ่งแตก แต่หาว่าผมเป็นทำ เห็นมันนั่งเก็บกระสุนอยู่ ผมร้องไห้กลับบ้าน คุณน้าเค้าก็ไม่ได้เอาเรื่องอะไร ซึ่งชีวิตผม คงไม่มีโดเรมอนมาช่วยหรอกนะครับ
(เดี๋ยวมาเล่าต่อ)