"MAMONAKU, HIKONE" ถึงแล้วนะเมืองฮิโคเนะ

“ฟืดด....” เสียงสูดลมหายใจเข้าเต็มที่ด้วยความฟิน รู้สึกได้ถึงลมเย็นที่ไหลเข้าสู่ปอดทั้งสองข้าง “เอ้ย...นี้เจ๋งกว่าที่เราคิดอีก” ผมคิดกับตัวเองระหว่างนั่งบนม้านั่งหินกลางสวนซึ่งเต็มไปด้วยต้นเมเปิลที่ผลัดใบออกจนเกือบหมด สายตามองไปรอบๆสะดุดตากับใบไม้ 5 แฉกสีแดงสดตกอยู่ตามพื้นเป็นกองรอบๆโคนต้นไม้ สีแดงของใบไม้กับสีเขียวของหญ้าตัดกันช่างสวยเหลือเกิน....

        สวัสดีครับผมนายเนิร์ดเนชั่นขอย้อนเข็มนาฬิกากลับไป 4 ชัวโมงก่อน .... ”ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด" เสียงสั่นจาก iPhone5 เครื่องเก่า ลอยมาพร้อมเสียง Marimba สุด Classic  ทำให้ผมตื่นจากความฝัน ง้างมือควานหาแว่นที่วางไว้บนหัวเตียงพร้อมสไลส์ปิดนาฬิกาปลุกบนมือถือซึ่งบอกเวลา 6.30 นาฟิกา แบกร่างตัวเองเข้าไปในห้องน้ำยานอวกาศขนาด 2x1.5 เมตร ของห้องพักแบบ Single Bed ชั้น 12 โรงแรม Urban Minami-Kusatsu ผมใช้เวลาไม่นานเลยในการอาบน้ำและแต่งตัว อาจจะเรียกได้ว่าวิ่งผ่านน้ำแล้วยัดตัวเข้าเสื้อก็น่าจะได้ (ผมขออนุญาตตัดส่วนของความรู้สึกขณะใช้ที่ล้างก้นอัตโนมัติออก ถึงอยากที่จะบรรยายถึงความฟินของน้ำอุ่นๆที่ฉีดก้น... พอ!!!) หลังจากทำภาระกิจส่วนตัวเสร็จ หยิบ Canon EOS M3 พร้อมเลนส์ Kit คู่ใจเดินไปเคาะประตูห้องข้างๆ “โอเค ปะ!” ซาโกวคุณอาผมขาวสั้นผู้ใจดีเปิดประตูออกมาดูพร้อมบอกกับผมด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

    ลมเย็นๆของเดือนธันวาคมกระทบใบหน้าเราทั้งสองคนระหว่างที่ประตูอัตโนมัติหน้าโรงแรมเปิดออก ด้วยวันนี้เป็นวันที่ 4 ของการเดินทางท่องเที่ยวในประเทศญี่ปุ่น เราต่างไม่พูดพร่ำทำเพลงก้าวเท้าเข้า Family Mart ที่อยู่ถัดจากโรงแรมไปเพียง 5 เมตร หยิบข้าวปั้นไส้แซลมอลย่างและปลาแห้งราคาชิ้นละ 110 เยน ติดมือก่อนขึ้นรถไฟไปจุดหมายปลายทางในเช้าวันนี้

    รถไฟแล่นไปตามรางด้วยความเร็ว หน้าต่างบานใหญ่ริมที่นั่งเหมือนทีวีจอยักขนาด 52 นิ้วที่ฉายภาพบ้านเมืองซึ่งค่อยๆ Dissovle ไปเป็นเป็นภูเขา ทะเลสาป ทุ่งนาและลำธาร ชาวจังหวัดชิงะในชุดสูตรและชุดนักเรียนสีดำเต็มโบกี้ต่างกำลังมุ่งมั่นออกเดินทางไปทำงานและเรียนหนังสือในเช้าวันแรกของสัปดาห์ ผมโชคดีได้นั่งริมหน้าต่าง ตรงข้ามนั้นเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลายหน้าตาน่ารักนั่งเล่นมือถืออยู่ ผมหยิบมือถือขึ้นมาเช็คแผนที่แก้เขิน คิดทบทวนเส้นทางที่นั่ง Search หามาเมื่อคืน “Mamonaku, Hikone” (จะถึงเมืองฮิโคเนะแล้วนะจ๊ะ)  เสียงจากลำโพงดังขึ้นพร้อมกับความตื่นตัวของคนในขบวนรถไฟ    

        คลื่นมนุษย์ไหลบ่าไปตามทางจากในรถไฟออกสู่สถานี เราค่อยๆเคลื่อนตัวชิวๆปลิวตามหลังไปอย่างไม่เร่งรีบ เนื่องจากเวลานั้นเป็นเวลา 8.00 นาฬิกาตรง มีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงกว่าที่ปราสาทฮิโคเนะ จะเปิดทำการในเวลา 8.30 นาฬิกา แต่สิ่งที่ทำให้เราประหลาดใจก็คือความว่างเปล่าของท้องถนนที่ปราศจากผู้คน มันแตกต่างกับภายในสถานีเมื้อกี้โดยสิ้นเชิง มีเพียงนักท่องเที่ยวชาวเอเชียในเสื้อกันหนาวสีเหลือยืนถ่ายรูปกับอนุสาวรีย์ทซามูไร (Ii Naomasa) ซึ่งสวมชุดเกราะเต็มยศนั่งบนหลังม้าอยู่บนเนินเล็กๆกลางวงเวียนหน้าสถานีรถไฟฮิโคเนะ ด้านข้างมีแบบจำลองของปราสาทฮิโคเนะเล็กๆวางอยู่อย่างไม่ค่อยจะเข้ากันนัก

    ถนนเส้นตรงมุ่งสู่ภูเขาอันไร้ผู้คนดูเหมือนจะทำให้เสียงหัวเราะของผมดังกว่าที่ควรจะเป็น “ฮาฮาฮา น่ารัก” ผมหัวเราะและพูดขึ้นมาพลางหยุดมองไปที่รูปปั้นแมวหน้าร้านค้าแห่งหนึ่ง(ซึ่งต่อมาพวกเราลงความเห็นร่วมกันว่าน่าจะเป็นร้านแกะสลักรูปปั้นหิน) เจ้าแมวขาวใส่หมวกซามูไรสีแดงตัวนี้มีชื่อน่ารักน่ารักว่า “ฮิโคเนียน” มันไม่ใช้ใครอื่น เจ้ามาสคอตประจำปราสาทฮิโคเนะเองนั้นแหละ เราใช้เวลาเดินไม่นาน ก็ถึงจุดหมาย (20 นาทีเอง) บริเวณทางเข้าเราจะต้องเดินผ่านสะพานไม้เก่าเตี้ยๆที่ทอดข้ามคูน้ำเข้ามาด้านในก่อนที่จะเจอกับจุดขายตั๋วซึ่งเป็นอาคารไม้ชั้นเดียวเล็กๆอยู่บริเวณตีนเขา


    “Two for Castle?” คุณลุงยิ้มถามด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่นลอดออกมาจากหน้าต่างไม้บานเล็กของจุดขายตั๋ว  “Yes, sir” ผมตอบพร้อมเก็บ 2 นิ้ว “สู้ตาย” ลง ควักแบงค์พันและเศษเหรียญ 200 เยน ในกระเป๋ายื่นให้คุณลุงไป  

    บันไดหินที่ทำขึ้นอย่างดีสำหรับนักท่องเที่ยวถูกโอบล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่สองข้างทางตัดกับรั้วไม้ไผ่เตี้ยๆสีน้ำตาลนำพาเราสู่ด้านบน ความตื่นเต้นทวีคูณขึ้นทุกขณะที่เท้าก้าวไปสู่บันไดอีกขั้น มองขึ้นไปด้านหน้าเราเห็นเพียงกำแพงหินสูงขวางอยู่เหมือนเป็นทางตัน แต่พอเราเดินไปจนสุดปลายบันได พื้นที่ด้านซ้ายของเราก็เปิดออกเป็นทางเดินขนานด้วยกำแพงหินสองด้าน มองขึ้นไปมีสะพานไม้(สะพาน Rokabashi)พาดสูงอยู่เหนือหัวเราไปราวๆ 5-6 เมตร ซึ่งสะพานนี้แหละจะพาเราเข้าสู่กำแพงชั้นต่อไป

    ทางเดินตรงนี้ทำให้ผนหวนนึกถึงฉากหนึ่งในเรื่องตำนานสมเด็จพระนเรศวร ภาค 2 ตอนที่พระมหาอุปราชาสั่งทัพหงสาเข้าตีเมืองคังซึ่งมีชัยภูมิอยู่บนภูเขา(เหมือนปราสาทนี้แหละ) ทางเข้าเมืองมีเพียงถนนเล็กๆเวียนขึ้นไป เหมือนเป็นเส้นทางแห่งความตายที่ทหารฝ่ายตรงข้ามสามารถยิงธนู ข้างหิน หรือเทน้ำมันพร้อมไฟลงมาใส่พวกเราได้ ไม่ต่างอะไรกับการเดินเข้าสู่เงื้อมมือมัจจุราช “ทิ้งหินใส่ทัพหงสาบัดเดียวนี้” ทราย เจริญปุระกล่าวขณะยืนมองเราจากบนกำแพงเมือง ผมตะโกนบอกซาโกวให้หลบก้อนหินขนาดเท่ารถโฟล์คได้อย่างฉิวเฉียด.... เดี๋ยวๆๆ ใจเย็นก่อนนะนายกลับมาฮิโคเนะก่อน