คบกับแพทย์ต้องอดทนขนาดไหนคะ?

กำลังตกอยู่ในสภาวะที่ยากต่อการตัดสินใจค่ะ ว่าควรจะถอยออกมาหรือควรอยู่ให้กำลังใจต่อ ..

คือเค้ากำลังเรียนต่อเฉพาะทางค่ะ ซึ่งแน่นอนว่าเครียดมาก ทั้งอ่าน journal  , case conference , present บลาๆ

เราใช้ความเข้าใจและความอดทนที่จะอยู่ข้างๆเค้ามาตลอด มีบ้างค่ะที่น้อยใจเพราะเค้าไม่มีเวลาให้  แต่เราไม่เคยงี่เง่าเอามาเป็นเรื่องใหญ่
เราบอกเค้าว่าเราเข้าใจ (ทั้งๆที่เราเองกลับน้อยใจและร้องไห้คนเดียว) เพราะเราไม่อยากให้เค้าหนักใจเรื่องเราเพิ่มขึ้นไปอีก
พยายามคิดเสมอค่ะว่า “เวลา” ของเค้าคือการเรียน การอยู่กับคนไข้ อ่านหนังสือ..

อาชีพนี้เราเรียกร้องเวลาไม่ได้  "แค่เวลาส่วนตัวสำหรับตัวเค้าเองก็เหลือน้อยแล้ว"

พอเราจะคุยปรากฏว่า อ้าว วันนี้ขึ้นเวร เวรดึก (ซึ่งก็เหนื่อยมาก) ช่วงที่เค้าว่างเราไม่กล้าทักเพราะกลัวว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของเค้า
ถ้าทราบว่าเป็นเวลางาน/เรียน เราไม่ทักไปรบกวนเขาเลย จนกลายเป็นว่าเราไม่ค่อยได้คุยกัน
(เมื่อก่อนก็แบบนี้แต่เค้ายังหาเวลาคุยกับเราได้ พอเดี๋ยวนี้กลับคุยไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน)
นี่แหละที่เราเริ่มน้อยใจ ...กินข้าว ดูหนัง ฟังเพลงแทบไม่ต้องพูดถึง

เราไม่อยากให้เค้าเก็บเรื่องหนักใจไว้คนเดียว ยังไงเราก็พร้อมฟังเสมอ ยังอยู่ข้างเค้าเสมอ
บ่อยครั้งที่เรารู้สึกว่า “ช่วยให้เค้าสบายใจขึ้นไม่ได้เลย” รู้สึกยิ่งคุยยิ่งท้อ ยิ่งเหมือนเลือนราง

นานมาแล้วเคยคบกับนศพ. Ext แล้วมีเหตุให้ต้องเลิกกัน (พยายามจะไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย )
พอมาเจอแบบนี้เลยคิดว่าต้อง Strongกว่าเดิม ถ้าไปไม่รอดอีกก็ลาแล้วอย่างเด็ดขาดกับหมอๆเลย…  


เราพยายามประคับประครองความสัมพันธ์นี้ให้ดีที่สุดอยู่ค่ะ แม้รู้ว่า “เราเองที่กำลังจะไม่ไหว” เริ่มเหนื่อย
บ่นมายาวสรุปแล้วคือ


-มีวิธีดูแลความสัมพันธ์กับคุณหมออย่างไรกันบ้างคะ?

-มีคำพูดไหนบ้างที่เวลาเหนื่อยๆได้ยินแล้วหายเหนื่อยกันคะ นอกเหนือจากการถามไถ่ทั่วๆไป “เหนื่อยไหม”
อยากคอยให้กำลังใจเค้าอยู่เรื่อยๆค่ะ..

ขอบคุณสำหรับความเห็นค่ะ
ฝาก คุณหมอ แฟนคุณหมอ เพื่อนๆรบกวนแนะนำทีค่ะ เราควรปรับตัวยังไงดี