กระทู้เตือนตัวเอง

เหมือนว่าเราเกิดมาไม่สมควรมีความรัก ไม่สมควรมีคนรัก
ครอบครัว คนรอบข้าง รวมทั้งฐานะของเราไม่เอื้ออำนวยพอที่จะให้เรามีคนรัก
แต่เราก็ดันมีความรักจนได้ พอเราได้คบหากับคนที่เรารัก เราก็พาเขามาลำบาก

แน่นอนว่ามีความรัก มีความสัมพันธุ์ คน 2 คนจากต่างที่มาอยู่ด้วยกันย่อมเกิดปัญหา
ด้วยความรักมีไม่เพียงพอที่จะทำให้เราไม่ทะเลาะกัน ความไม่พอดี ไม่พอใจ
เป็นสาเหตุที่ทำให้เราทะเลาะกันอยู่บ่อยครั้ง ต่างฝ่ายต่างไม่ดูแลความรู้สึกของกันและกัน
เรามักเฉยชากับเขา และเขาก็มักจะไม่ให้ความสำคัญกับเรา
แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ก็มองข้าม
เรื่องเล็กน้อยหลายๆ เรื่องมารวมกัน ก็กลายเป็นจุดแตกหัก

และแล้วเราก็ทิ้งเขาไป เพราะความหน้ามืดตามัวของเรา
ตอนนี้เราก็คิดได้แล้วว่า เราไม่ควรทิ้งเขา เราสำนึกผิด แต่ก็ไม่อยากกลับไปเจอปัญหาเดิมๆ
การที่เราอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้มันมีความสุขมากกว่า การที่เราจะต้องไปอยู่ด้วยกันแล้วทะเลาะกัน

เราเป็นผู้หญิงที่เลวมาก พาเขามาอยู่ในจุดๆ ที่เขาไม่สามารถถอนตัวออกไปได้
เราอยากให้เขาเจอผู้หญิงที่ดี แต่เขาเลือกแล้วว่า จะไม่คบหากับผู้หญิงคนไหนอีก เพราะเขาคงไม่ดีพอ

เราว่า เราไม่สมควรจะมีความรักจริงๆ คงต้องอยู่คนเดียว คงจะดีกว่า
ผู้หญิงคนอื่นดีกว่าเราตั้งเยอะแยะ ให้เขามีโอกาสได้มีคนรักคงจะดีกว่า
พอกันทีสำหรับ "ความรัก"