ละครยุคหลัง ทำอะไรก็จะปกป้องตัวเองกัน จะฉากไหนก็ปกป้องไปหมด เพราะกลัวถูกด่า แต่เจ้าบ้าน เจ้าเรือนนี่ไม่ใช่ จะฉากไหนๆก็ทำได้ถึงอารมณ์ไปหมด ทั้งฉากโรแมนติก, ฉากอบอุ่น, ฉากซึ้ง, ฉากสยองขวัญ, ฉากระทึกขวัญ, หรือฉากมันๆ มันถึงอารมณ์ทุกฉากเลย การดำเนินเรื่องเอื่อยๆแบบนี้ แต่กินใจทุกฉากนะครับ อย่างฉากลลิตซ้อมแพรขาวอะ ก็เป็นฉากระทึกขวัญที่ผลิตออกมาได้ถึงที่ของอารมณ์ไม่แพ้ฉากอื่นๆของเรื่องเลย ผลิตออกมาได้น่ากลัวถึงอารมณ์ ไม่กั๊กแบบที่ละครยุคนี้ชอบทำ ที่ถึงอารมณ์ก็เพราะไม่ว่าจะมาจาก บทเอย, การกำกับเอย, โปรดักชั่นเอย, และการแสดงเอย มันดีมาก เมื่อวานผมไม่รำคาญแพรขาวนะ เพราะคิดว่าสมเหตุสมผลดี ผมสามารถแก้ตัวให้แพรขาวได้นะแต่ขี้เกียจเขียน แต่ก็ชอบที่คนรำคาญกัน เพราะนั่นล่ะบรรลุจุดหมายแล้ว ยังยืนยันว่าดีใจแทนนักแสดงทุกคนที่ได้เล่นละครที่มีโปรดักชั่นที่ดีขนาดนี้, จากการกำกับอย่างนี้, และจากบทโทรทัศน์ที่มีคุณภาพ