ขอโทดครับผมมีเรื่องจะมาระบายครับและอยากฟังความเห็นของทุกคนครับเรื่องของผมมันยาวกว่านี้ครับแต่ผมสรุป(มันก้อยาวอยู่ดี)
คือผมอยู่ม6.ครับคือผมแอบชอบผญคนนึงที่อยู่ห้องเดียวกันแอบชอบมานานแล้วตั้งแต่เค้ายังไม่มีแฟนเลย จนกระทั่งผมรู้ว่าเค้ามีแฟนคนแรกผมรู้สึกเศร้ามาก หดหู่ตั้งแต่เช้ายันตอนนอนจะฝันละ ผมมองเค้านะทุกๆวันผมห่วงเค้ามากผมตั้งใจจะลืมเค้า มีวันนึงเค้าเลิกกับแฟนคนนี้ไป คือผมโครตดีใจแต่ต้องไปตอบเหมือนพระเอกว่าเสียใจด้วยนะ ทั้งที่ความจิงผมแทบจะเลี้ยงฉลอง55 (โทดคับ) เค้าเศร้านะแต่ผมดันมีความสุขผมไม่อยากไปสารภาพกับเขาหรอกผมอายมากตอนนั้น กระทั่งผ่านมาเดือนหรือสองเดือนกว่าผมไปได้ยินว่าเค้ามีแฟนไหม่ แฟนไหม่เค้าก้อดันเป็นเพื่อนร่วมห้องผมของผมอีก ตั้งแต่ผมรู้ว่าเค้ามีแฟนคนที่สองเข่าผมแทบทรุดผมจำอารมณ์ตัวเองวันนั้นได้เลยว่ามันเป็นฝันร้ายที่สุด นับจากวันนั้นมาผมต้องทนดูพวกเค้าสองคน ทุกวันๆที่ผมไป ผมเสียน้ำตาให้กับเรื่องพวกนี้ ความรู้สึกผมมันไม่มีอะไรดีเลยนับจากวันนั้น ผมร้องให้ทุกๆวันยังกับผู้หญิงผมไปโรงเรียนไม่บ่อยหรอก แต่ทุกๆวันที่ไปผมต้องกลับบ้านมานอนร้องให้ในห้องทุกวันจนผมต้องไปพบจิตแพทย์เพื่อไปปรึกษาว่าทำไมผมถึงเป็นได้ขนาดนี้ หมอบอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า555 ทุกๆวันหลังจากวันที่ผมรู้ว่าผญคนนั้นมีแฟนใหม่ผมกินอะไรไม่ลงเลย ผมใช้เวลาส่วนใหญ่กับการนอนผมตัดขาดจากเพื่อน ตัดขาดจากหนังสือ(ซึ่งไม่ควรทำตอนม6) มีวันนึงมันไกล้จะปิดเทอมแล้วผมเหนเค้าเทลาะกับแฟน ผมเห็นเค้าร้องให้ ทำอะไรไม่ได้หรอกนอกจากแกล้งไม่สนใจ จนกระทั่ง วันสอบวันสุดท้ายก่อนปิดเทอม ผมไปสารภาพกับเค้า ว่าผมแอบชอบเค้ามา2ปีครึ่งละ เค้าก้อบอกว่าเคยชอบผมทำไมไม่บอกให้เรวกว่านี้ผมน้ำตาแตกเลยครับ จากนั้นผมก้อเข้าไปคุยกับเค้าทุกๆวันเค้าระบายเรื่องแฟนเค้าให้ผมฟัง ผมก้อปลอบสิครับ ผมว่าผมกับเค้ารู้ตัวว่าเรารู้สึกดีต่อกันมากเกินเพื่อน จนวันนึงเค้าเลิกกับแฟน แล้วมาคุบกับผม คุยกันในสถานะที่มันเกินเพื่อน และกำลังจะเป็นแฟน เรามาไกลเกินกว่าทึ่ผมคิด ผมมีความสุขขึ้นนะ แต่ก้อยังรุสึกแย่อยู่ดี ผมกลัวว่าผมจะทำให้พวกเค้าเลิกกัน
**ผมทำตัวเหมือนพระเอกเลย ทำเปนรุสึกแย่ที่เขาเลิกกันแต่ผมก้อมีความสุขนะเวลาเขาเลิกกัน. เอ๊ะนี่มันตัวโกงนี่หว่า**
เรียกว่ามือที่สามหรือเปล่าครับ?
คือผมอยู่ม6.ครับคือผมแอบชอบผญคนนึงที่อยู่ห้องเดียวกันแอบชอบมานานแล้วตั้งแต่เค้ายังไม่มีแฟนเลย จนกระทั่งผมรู้ว่าเค้ามีแฟนคนแรกผมรู้สึกเศร้ามาก หดหู่ตั้งแต่เช้ายันตอนนอนจะฝันละ ผมมองเค้านะทุกๆวันผมห่วงเค้ามากผมตั้งใจจะลืมเค้า มีวันนึงเค้าเลิกกับแฟนคนนี้ไป คือผมโครตดีใจแต่ต้องไปตอบเหมือนพระเอกว่าเสียใจด้วยนะ ทั้งที่ความจิงผมแทบจะเลี้ยงฉลอง55 (โทดคับ) เค้าเศร้านะแต่ผมดันมีความสุขผมไม่อยากไปสารภาพกับเขาหรอกผมอายมากตอนนั้น กระทั่งผ่านมาเดือนหรือสองเดือนกว่าผมไปได้ยินว่าเค้ามีแฟนไหม่ แฟนไหม่เค้าก้อดันเป็นเพื่อนร่วมห้องผมของผมอีก ตั้งแต่ผมรู้ว่าเค้ามีแฟนคนที่สองเข่าผมแทบทรุดผมจำอารมณ์ตัวเองวันนั้นได้เลยว่ามันเป็นฝันร้ายที่สุด นับจากวันนั้นมาผมต้องทนดูพวกเค้าสองคน ทุกวันๆที่ผมไป ผมเสียน้ำตาให้กับเรื่องพวกนี้ ความรู้สึกผมมันไม่มีอะไรดีเลยนับจากวันนั้น ผมร้องให้ทุกๆวันยังกับผู้หญิงผมไปโรงเรียนไม่บ่อยหรอก แต่ทุกๆวันที่ไปผมต้องกลับบ้านมานอนร้องให้ในห้องทุกวันจนผมต้องไปพบจิตแพทย์เพื่อไปปรึกษาว่าทำไมผมถึงเป็นได้ขนาดนี้ หมอบอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้า555 ทุกๆวันหลังจากวันที่ผมรู้ว่าผญคนนั้นมีแฟนใหม่ผมกินอะไรไม่ลงเลย ผมใช้เวลาส่วนใหญ่กับการนอนผมตัดขาดจากเพื่อน ตัดขาดจากหนังสือ(ซึ่งไม่ควรทำตอนม6) มีวันนึงมันไกล้จะปิดเทอมแล้วผมเหนเค้าเทลาะกับแฟน ผมเห็นเค้าร้องให้ ทำอะไรไม่ได้หรอกนอกจากแกล้งไม่สนใจ จนกระทั่ง วันสอบวันสุดท้ายก่อนปิดเทอม ผมไปสารภาพกับเค้า ว่าผมแอบชอบเค้ามา2ปีครึ่งละ เค้าก้อบอกว่าเคยชอบผมทำไมไม่บอกให้เรวกว่านี้ผมน้ำตาแตกเลยครับ จากนั้นผมก้อเข้าไปคุยกับเค้าทุกๆวันเค้าระบายเรื่องแฟนเค้าให้ผมฟัง ผมก้อปลอบสิครับ ผมว่าผมกับเค้ารู้ตัวว่าเรารู้สึกดีต่อกันมากเกินเพื่อน จนวันนึงเค้าเลิกกับแฟน แล้วมาคุบกับผม คุยกันในสถานะที่มันเกินเพื่อน และกำลังจะเป็นแฟน เรามาไกลเกินกว่าทึ่ผมคิด ผมมีความสุขขึ้นนะ แต่ก้อยังรุสึกแย่อยู่ดี ผมกลัวว่าผมจะทำให้พวกเค้าเลิกกัน
**ผมทำตัวเหมือนพระเอกเลย ทำเปนรุสึกแย่ที่เขาเลิกกันแต่ผมก้อมีความสุขนะเวลาเขาเลิกกัน. เอ๊ะนี่มันตัวโกงนี่หว่า**