เรื่องมีอยู่ว่าวันนี้ ได้ขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน MRT ขึ้นจากสถานีกลางๆแล้ว แน่นอนใครที่เคยขึ้นใต้ดินตอนเช้าๆ
จะรู้ได้ว่ามันเต็มมากผู้โดยสารแน่นสุดๆ ผมขึ้นได้ปุ๊บ รถไฟฟ้าวิ่งได้สักระยะ รถไฟฟ้ากำลังจะจอดสถานีป้ายหน้า ผมก็จะออกจากรถไฟฟ้า
เพื่อให้คนที่อยู่ข้างในเดินออกมา พอดีมีผู้ชายคนหนึ่งยืนด้านหน้าผมอยู่นานประตูเปิดออกแล้ว แต่เค้าก็ยังไม่รีบเดิน
ออกไปจากรถไฟฟ้า ผมนี่ก็นึกในใจเลย "เป็นห่าไรไม่รีบๆเดินออกไปฟร่ะ ลีลายืนขวางประตูอีก" พอเห็นเค้าเดินก้าวขา
ออกจากประตูรถไฟฟ้าเท่านั้น ผมถึงรู้เค้าเดินกระเผลกๆออกไปครับ ไม่รู้ยังไงจิตผมตกวูบเลย นี่เราแค่เรื่ิองแค่นี้ถึงกับโมโหแล้วหรอเนี่ย
ความรู้สึกผมเปลี่ยนทันทีเลยครับ จากอารมณ์โกรธๆผมเห็นใจนะครับ  ผมเดินออกไปก็เกือบจะชนเค้านะพอเห็นเค้าเดิน
กระเผลกๆผมเลยรอให้เค้าเดินช้าๆจนออกไปก่อนเลยเดินออกตามออก ผมซึ้งในน้ำใจเค้านะครับ ถึงจะพิการแต่เค้าก็ไม่ยืนขวางประตู
ให้คนออกมาก่อน บางอารมณ์ของคนผมว่าก็เปลี่ยนได้นะครับ  จากโมโหบางทีก็กลับกลายเป็นเศร้าๆ ได้ ท้ายนี้ผมอยากให้กำลังใจนะครับ
ถึงแม้พวกคุณจะพิการ แต่ใจของคุณไม่เคยพิการไปด้วย ผมขอยกย่องจากใจเลยนะครับ