เรื่องมีอยู่ว่า น้องคนนึง ซึ่งเป็นน้องในโรงงานแห่งหนึ่ง ส่วนตัวผมนั้นก็ทำงานอยู่ในโรงงานเดียวกันนั่นล่ะ
ด้วยที่โรงงานผมจะมี Line กลุ่มไว้ตามงานหรืออะไรต่างๆ ให้แจ้งผ่าน Line Group ไว้
อยู่ๆมาวันนึง น้องเขา Add Line ผม มาเพื่อที่จะให้ผมดึงเข้า Line Group เพื่อที่จะได้แจ้งสถานะ อะไรต่างๆ ตามงาน
ผมก็โอเครับบทบาทในการดึงน้องเขาเข้ากลุ่ม ทำตามหน้าที่
จนนานวัน น้องเขาก็ Line มาคุยบ่อยขึ้นคุยนานขึ้น หายไปบ้าง3วันดี 4วันไข้ ความรู้สึกก็ไม่ได้อะไร เพราะเห็นหน้ามาตลอด 3 ปี กว่าๆ
จนมาวันนึงผมทำงานหนักและเครียดมากและไม่สบายมึนๆๆๆ น้องเขาได้เข้ามาคุยธุระเรื่องงาน แต่ผมพูดกลับไปคำเดียว "อย่าเพิ่งวุ่นวายปวดหัว"
เท่านั้นล่ะครับ "เวลาเจอหน้ากัน เดินจะชนกัน ต่างๆนาๆ ฯลฯ" ไม่มองหน้าผมเลย มองเหมือนผมไม่มีตัวตน มองผมเหมือนวินยาน
ผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะ ปล่อยไป เป็นอาทิตย์ เริ่มคิดในใจ รู้สึกผิด รู้สึกไม่ดี แต่ก็คิดเอาว่ะ Line ไปถามตรงๆเลยดีกว่า
ผมถาม : พี่ทำอะไรผิด ทำไมถึงมองพี่เป็นแบบนั้น ทำไมไม่มองหน้ากันบ้าง พี่ทำอะไรผิด
น้องตอบ : พี่เพิ่งรู้ตัวหรอ นี่คือวิธีการง้อแล้วหรอ แล้วน้องก็บอกว่า น้องมันไม่ชอบให้เป็นแบบนี้ เป็นไงล่ะรู้สึกอย่างไงเวลาที่โดนแบบนี้
ผม : ก็คิดในใจ คือไรหว่า เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะนี่
ซึ่งทุกวันนี้คุยกันก็อยู่ประมาณนี้ทุกครั้งที่คุย เราคุยกันแบบนี้ประมาณ (6-7เดือนแล้วมั้งที่คุยกัน) ปรึกษาเรื่องงานบ้าง ปรึกษาอะไรเรื่อยเปื่อย คุยกันไร้สาระไปวันๆ ชอบมโนว่าตัวเองอ้วนต่างๆนาๆ ตามภาษาผู้หญิง ถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ แล้วพอผมพิมตอบก็ว่า คนแก่ขี้บ่น เห่อๆๆ
แล้วก็เหมือนเดิม อาทิตย์นึงจะคุยหรือไม่คุยก็ขึ้นอยู่กับน้องเขา 3วันหายไป 4วันคุย วันๆนึงเวลางานเราไม่ค่อยเล่น Line คุยกันสักเท่าไร น้องเขาก็จะทักมานู้น ทุ่มสองทุ่มนู้นจะ คุยกันทีก็นู้น 4-5 ทุ่มบ้าง วันอาทิตย์เขาก็จะทักมาตอนเช้าๆ ตื่นยัง ซึ่งบ้างครั้งวันเสาร์ผมจะกลับไปเที่ยวบ้านทุกวันเสาร์จะกลับเข้าบ้านทีก็ขั้นต่ำเที่ยงคืน-เช้า
แต่ก็เรื่องแปลกของจนมาวันนึงอยู่ๆผมก็คิดถึงน้องเขา (ผมคนโสดจะ30 น้องเขาก็โสดเพิ่ง29)
แต่เวลาผมชวนไปกินข้าวด้วยกัน ไปดูหนังกัน น้องเขาก็ไม่ยอมไปกับผม
ทุกวันนี้ จันทร์-ศุกร์ ก็ เลิกงานกลับบ้านพัก นอนคุย Line 4-5ทุ่มนอน
จนถึงทุกวันนี้ผมคิดเองก็เป็นแค่คนคุยกันธรรมดาทั่วไป เป็นที่ปรึกษาปัญหาต่างๆนาๆ รับฟังเวลาน้องกุ้มใจอะไรมา
ผมก็ทำได้แค่นี้จริงๆใช่ไหม
ที่มาพิมบอกใน พันทิป ไม่ใช่อะไรนะ เผื่อน้องเขามาอ่าน
บ้างทีพี่ก็คิดว่าเวลาเราคุยกันมันดูแลกันยิ่งกว่า......ซะอีก ถ้ามันจะขยับความสัมพันธ์ที่มันไกลกว่านี้ ผมก็โอเคนะ
จำคำที่ผมพูดเล่นไว้นะ "ยืมเป็นแฟนสัก 60ปี" ถ้าไม่ใช่เดี๋ยวพี่มาส่ง ป่านนั้นเราก็คงอายุ 90 แล้วล่ะมั้ง ฮาๆๆๆ
เคยคุยกับใครนานๆ เป็นที่ปรึกษาได้ เป็นที่ระบายให้ได้ แต่ไม่ใช่แฟน
ด้วยที่โรงงานผมจะมี Line กลุ่มไว้ตามงานหรืออะไรต่างๆ ให้แจ้งผ่าน Line Group ไว้
อยู่ๆมาวันนึง น้องเขา Add Line ผม มาเพื่อที่จะให้ผมดึงเข้า Line Group เพื่อที่จะได้แจ้งสถานะ อะไรต่างๆ ตามงาน
ผมก็โอเครับบทบาทในการดึงน้องเขาเข้ากลุ่ม ทำตามหน้าที่
จนนานวัน น้องเขาก็ Line มาคุยบ่อยขึ้นคุยนานขึ้น หายไปบ้าง3วันดี 4วันไข้ ความรู้สึกก็ไม่ได้อะไร เพราะเห็นหน้ามาตลอด 3 ปี กว่าๆ
จนมาวันนึงผมทำงานหนักและเครียดมากและไม่สบายมึนๆๆๆ น้องเขาได้เข้ามาคุยธุระเรื่องงาน แต่ผมพูดกลับไปคำเดียว "อย่าเพิ่งวุ่นวายปวดหัว"
เท่านั้นล่ะครับ "เวลาเจอหน้ากัน เดินจะชนกัน ต่างๆนาๆ ฯลฯ" ไม่มองหน้าผมเลย มองเหมือนผมไม่มีตัวตน มองผมเหมือนวินยาน
ผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะ ปล่อยไป เป็นอาทิตย์ เริ่มคิดในใจ รู้สึกผิด รู้สึกไม่ดี แต่ก็คิดเอาว่ะ Line ไปถามตรงๆเลยดีกว่า
ผมถาม : พี่ทำอะไรผิด ทำไมถึงมองพี่เป็นแบบนั้น ทำไมไม่มองหน้ากันบ้าง พี่ทำอะไรผิด
น้องตอบ : พี่เพิ่งรู้ตัวหรอ นี่คือวิธีการง้อแล้วหรอ แล้วน้องก็บอกว่า น้องมันไม่ชอบให้เป็นแบบนี้ เป็นไงล่ะรู้สึกอย่างไงเวลาที่โดนแบบนี้
ผม : ก็คิดในใจ คือไรหว่า เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะนี่
ซึ่งทุกวันนี้คุยกันก็อยู่ประมาณนี้ทุกครั้งที่คุย เราคุยกันแบบนี้ประมาณ (6-7เดือนแล้วมั้งที่คุยกัน) ปรึกษาเรื่องงานบ้าง ปรึกษาอะไรเรื่อยเปื่อย คุยกันไร้สาระไปวันๆ ชอบมโนว่าตัวเองอ้วนต่างๆนาๆ ตามภาษาผู้หญิง ถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ แล้วพอผมพิมตอบก็ว่า คนแก่ขี้บ่น เห่อๆๆ
แล้วก็เหมือนเดิม อาทิตย์นึงจะคุยหรือไม่คุยก็ขึ้นอยู่กับน้องเขา 3วันหายไป 4วันคุย วันๆนึงเวลางานเราไม่ค่อยเล่น Line คุยกันสักเท่าไร น้องเขาก็จะทักมานู้น ทุ่มสองทุ่มนู้นจะ คุยกันทีก็นู้น 4-5 ทุ่มบ้าง วันอาทิตย์เขาก็จะทักมาตอนเช้าๆ ตื่นยัง ซึ่งบ้างครั้งวันเสาร์ผมจะกลับไปเที่ยวบ้านทุกวันเสาร์จะกลับเข้าบ้านทีก็ขั้นต่ำเที่ยงคืน-เช้า
แต่ก็เรื่องแปลกของจนมาวันนึงอยู่ๆผมก็คิดถึงน้องเขา (ผมคนโสดจะ30 น้องเขาก็โสดเพิ่ง29)
แต่เวลาผมชวนไปกินข้าวด้วยกัน ไปดูหนังกัน น้องเขาก็ไม่ยอมไปกับผม
ทุกวันนี้ จันทร์-ศุกร์ ก็ เลิกงานกลับบ้านพัก นอนคุย Line 4-5ทุ่มนอน
จนถึงทุกวันนี้ผมคิดเองก็เป็นแค่คนคุยกันธรรมดาทั่วไป เป็นที่ปรึกษาปัญหาต่างๆนาๆ รับฟังเวลาน้องกุ้มใจอะไรมา
ผมก็ทำได้แค่นี้จริงๆใช่ไหม
ที่มาพิมบอกใน พันทิป ไม่ใช่อะไรนะ เผื่อน้องเขามาอ่าน
บ้างทีพี่ก็คิดว่าเวลาเราคุยกันมันดูแลกันยิ่งกว่า......ซะอีก ถ้ามันจะขยับความสัมพันธ์ที่มันไกลกว่านี้ ผมก็โอเคนะ
จำคำที่ผมพูดเล่นไว้นะ "ยืมเป็นแฟนสัก 60ปี" ถ้าไม่ใช่เดี๋ยวพี่มาส่ง ป่านนั้นเราก็คงอายุ 90 แล้วล่ะมั้ง ฮาๆๆๆ