แพะตัวหนึ่ง เจอหมาป่า หมาป่าจะกินแพะ
แพะจึงสู้ ใช้เขาสู้กับหมาป่า และก็ตะโกนขอให้เพื่อนๆ ช่วย

วัว มองมา เห็นเป็นหมาป่าก็วิ่งหนีไป
ม้า มองมา เห็นเป็นหมาป่าก็วิ่งหนีไปอีกตัว
ลา เห็นเป็นหมาป่า ก็เดินหนีไปอย่างเงียบๆ
หมู ผ่านมา เห็นเป็นหมาป่าก็หายตัวไป
กระต่าย ได้ยิน วิ่งหนีแซงเพื่อนๆ ไปทุกตัว
หมาได้ยิน รีบวิ่งเข้ามาจะสู้กับหมาป่า
หมาป่าเห็นมีหมามาช่วยจึงวิ่งหนีไป แพะรอดตาย กลับมาถึงบ้านเพื่อนๆ มาทุก “ตัว”

วัวบอก “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้เขาของข้า แทงทะลุท้องมัน”
ม้า “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้เกือกของข้า กระทืบมัน”
ลา “ทำไมไม่บอก ข้าจะร้องเสียงดังๆ ให้หมาป่าตกใจตาย”
หมู “ทำไมไม่บอก ข้าจะใช้ปากของข้า พุ่งชนให้มันตกเขาไป”
กระต่าย “ทำไมไม่บอก ข้าวิ่งเร็ว ข้าจะไปส่งข่าวขอความช่วยเหลือ”
ในการพูดคุยกันอย่างเมามันนี้ ขาดอยู่ ”ตัว” เดียว คือ หมา

มิตรภาพที่แท้จริง ไม่ใช่ดูที่คำพูดที่แสนหวาน แต่เป็นมือที่ยื่นให้ตอนคับขัน
..พวกที่อยู่ล้อมหน้าล้อมหลังคุณ ทำให้คุณรู้สึกดี อาจจะไม่ใช่เพื่อนแท้ของคุณ แต่กับเขา ที่ดูเหมือนห่างไกล แต่ใส่ใจคุณตลอดเวลา ตอนคุณมีความสุขไม่ไปสมทบ แต่ตอนคุณต้องการช่วยเหลือ จะทำเพื่อคุณอย่างเงียบๆ และเป็นห่วงใส่ใจคุณ นั่นเป็นเพื่อนแท้ของคุณ..