เรื่องก็คือ เราเลิกกับแฟน โดยที่เรายังรักเขาอยู่ เราไม่ได้อยากเลิกเลยสักนิดนะ แต่เหตุการณ์มันบังคับให้เราต้องออกมา ในวันที่เราออกมา ยังจำสายตาของเขาได้อยู่เลย ที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตา และมือของเราทั้งคู่ยังจับกันแน่นอยู่ ในวันนั้นมันเหมือนเป็นภาพฉายขึ้นมาหลอกหลอนเราทุกวัน จนมันเกิดเป็นคำถามมากมาย ว่าทำไมนะ ทั้งๆที่เราทั้งสองคนยังรักกันอยู่ แต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ หรือว่าคำว่ารักที่เขาให้เรา กับที่เราให้เขามันมีไม่เท่ากัน
หลายคนคงคิดว่า แล้วทำไมเราถึงเดินออกมา ก็เพราะว่าตลอดที่เราคบกันมา ช่วงแรก อะไรๆทุกอย่างมันดีหมดเลยนะ เขาเป็นคนที่นิสัยดี เขาชอบทำตัวน่ารัก เขาทำอะไรหลายๆอย่างที่เราคิดไม่ถึง เขาทำให้เรามีความสุขมาก แต่ก็นั่นแหละ มันคงดีหมดทุกอย่างไม่ได้ เพราะเขาเปลี่ยนไป สาเหตุที่เปลี่ยนไป เรายอมรับนะว่าเป็นเพราะเราที่ทำให้เขาเปลี่ยน คือเขาหึงเรากับเพื่อน เขาหวงเรา เขาห่วงเรา จนเราทะเลาะกันหนัก เราเลยยอมเขาทุกอย่าง จนทำให้เขาเสียคน เรายอมเลิกคบกับเพื่อนที่สนิทที่สุดเพื่อให้เขาสบายใจ แต่ยิ่งยอมเขายิ่งคอยจับผิด และเมื่อเราผิดแม้แต่เป็นเรื่องเล็กน้อย (เช่น คุยเรื่องงาน มอง หรืออยู่ใกล้กันเกิน 1 เมตร) เขาจะมีกฎมาลงโทษเราเสมอ การลงโทษพวกนี้ทำให้เราอึดอัดใจมาก เราทนให้เขาทำร้ายจิตใจเรามาตลอด แต่เราก็ยอมนะเพราะหวังว่าวันหนึ่ง เขาจะกลับมาเป็นคนดีที่น่ารักเหมือนเดิม แต่การยอมของเรามันยิ่งทำให้เขาเปลี่ยนมากขึ้น บังคับเราทำให้สิ่งที่เราไม่ชอบ บังคับเราให้สิ่งที่คนทั่วไปเขาไม่ทำกัน มันทำให้เราเสียใจ เราร้องไห้กับเรื่องนี้เกือบทุกวัน ขอร้อง และพยายามทำให้เขากลับมาเป็นคนเดิม แต่เราก็เปลี่ยนเขาไม่ได้ เราจึงตัดสินใจเดินออกมา เพราะคิดว่าออกมาเราจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจกับเรื่องพวกนี้อีก
แต่พอออกมาได้ เราไม่มีความสุขเลยสักนิด เราร้องไห้ เสียใจมาก เพราะเรารักเขามาก เราเลยทักเขาไปเพราะเราอึดอัดที่แบบคนที่เราอยู่ด้วยกัน คุยกันทุกวัน เรากับเขามันมากกว่าคำว่าผูกพันธ์ไปแล้ว แต่ในวันนี้ไม่ได้คุยกัน ต้องทำเป็นไม่รู้จักกัน มันเจ็บมากนะเพราะในใจเรายังรู้สึกกับเขาทุกอย่าง เขาตอบเรานะ เราขอให้เขากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ ทำให้ความรักของเรามันดีขึ้น เขากลับบอกว่า เขายังรู้สึก เขาบอกว่าถ้าเราอยากให้กลับ ให้เราทำทุกอย่างที่เขาต้องการ ซึ่งมันก็คือกฎเดิมๆที่เขาตั้งขึ้นมา เขาให้เราทำจนกว่าเขาจะมั่นใจ ซึ่งเราก็ถามว่านานแค่ไหน เขาตอบแค่ ไม่รู้ ดูไปเรื่อยๆ และเป็นปีแน่นอน นั่นเป็นคำตอบที่ทำให้เราเสียใจมากที่สุด เพราะเราออกมาจากเขาเพราะเรื่องนี้ แต่เขายังให้เราทำต่อไป โดยเขาไม่สนใจความรู้สึกเราเลยสักนิด คำพูดของเขามันทำร้ายเรามากเยอะมาก ทั้งอารมณ์ของเขาอะไรหลายอย่าง ขนาดประโยคสุดท้ายที่พูด มันยิ่งดูเหมือนว่าเขาไม่เคยรักและรู้สึกกับเราเลย เราก็เลยคิดว่าให้เรากลับไปทำตามที่เขาสั่งอีกเราเองก็เจ็บและเสียใจอีก แต่เราพยายามขอร้อง พยายามปรับ พยายามที่ยอมเท่าที่ยอมได้แล้ว แต่เขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขากลับบอกมาว่า "ทำเพื่อเราไม่ได้ ก็เงียบปากไป" เราจำคำนี้ได้ขึ้นใจเลย คือเราทำขนาดนี้ ยอมมาตลอด และแค่อยากให้ความรักของเรามันดีขึ้น เราพยายามอยู่ฝ่ายเดียว โดยที่เธอไม่ทำอะไรเพื่อเราเลย เราเสียใจมากที่สุด คำพูดของเขาบางคำก็พูดเพื่อให้ความหวัง แบบอย่างไงอ่ะ ความรู้สึกมันเหมือน ถูกเขาผลักให้ล้มลง แล้วเขาก็ถามเราว่าเจ็บไหม เราไม่เข้าใจเขาเลย เราไม่เข้าใจเลยจริงๆ เราไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า คำที่เค้าบอกว่า เขารักเรา มันจริงไหม คนรักกันเขาจะทำแบบนี้หรอ เขาจะยอมเห็นคนที่เขารักเสียใจหรอ...
ตอนนี้เราก็เลิกติดต่อเขาแล้ว แต่เราคิดถึงเขาทุกวัน ในฝันก็ยังมีเขา เราลืมเขาไม่ได้เลย แค่เวลาเห็นเขาออนเฟสเราก็นึกถึงเขา และถ้าเจอ เห็นเขามีความสุขได้โดยที่ไม่มีเรา เราโคตรเจ็บเลย เรายังเสียใจกับเรื่องทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม คนที่ต้องเสียใจคือเรา ทำไมคนรักมากกว่าต้องเจ็บมากกว่า
กลับไป..ก็ไม่ได้ เดินต่อ..ก็ไม่ไหว เราควรทำอย่างไร?
หลายคนคงคิดว่า แล้วทำไมเราถึงเดินออกมา ก็เพราะว่าตลอดที่เราคบกันมา ช่วงแรก อะไรๆทุกอย่างมันดีหมดเลยนะ เขาเป็นคนที่นิสัยดี เขาชอบทำตัวน่ารัก เขาทำอะไรหลายๆอย่างที่เราคิดไม่ถึง เขาทำให้เรามีความสุขมาก แต่ก็นั่นแหละ มันคงดีหมดทุกอย่างไม่ได้ เพราะเขาเปลี่ยนไป สาเหตุที่เปลี่ยนไป เรายอมรับนะว่าเป็นเพราะเราที่ทำให้เขาเปลี่ยน คือเขาหึงเรากับเพื่อน เขาหวงเรา เขาห่วงเรา จนเราทะเลาะกันหนัก เราเลยยอมเขาทุกอย่าง จนทำให้เขาเสียคน เรายอมเลิกคบกับเพื่อนที่สนิทที่สุดเพื่อให้เขาสบายใจ แต่ยิ่งยอมเขายิ่งคอยจับผิด และเมื่อเราผิดแม้แต่เป็นเรื่องเล็กน้อย (เช่น คุยเรื่องงาน มอง หรืออยู่ใกล้กันเกิน 1 เมตร) เขาจะมีกฎมาลงโทษเราเสมอ การลงโทษพวกนี้ทำให้เราอึดอัดใจมาก เราทนให้เขาทำร้ายจิตใจเรามาตลอด แต่เราก็ยอมนะเพราะหวังว่าวันหนึ่ง เขาจะกลับมาเป็นคนดีที่น่ารักเหมือนเดิม แต่การยอมของเรามันยิ่งทำให้เขาเปลี่ยนมากขึ้น บังคับเราทำให้สิ่งที่เราไม่ชอบ บังคับเราให้สิ่งที่คนทั่วไปเขาไม่ทำกัน มันทำให้เราเสียใจ เราร้องไห้กับเรื่องนี้เกือบทุกวัน ขอร้อง และพยายามทำให้เขากลับมาเป็นคนเดิม แต่เราก็เปลี่ยนเขาไม่ได้ เราจึงตัดสินใจเดินออกมา เพราะคิดว่าออกมาเราจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจกับเรื่องพวกนี้อีก
แต่พอออกมาได้ เราไม่มีความสุขเลยสักนิด เราร้องไห้ เสียใจมาก เพราะเรารักเขามาก เราเลยทักเขาไปเพราะเราอึดอัดที่แบบคนที่เราอยู่ด้วยกัน คุยกันทุกวัน เรากับเขามันมากกว่าคำว่าผูกพันธ์ไปแล้ว แต่ในวันนี้ไม่ได้คุยกัน ต้องทำเป็นไม่รู้จักกัน มันเจ็บมากนะเพราะในใจเรายังรู้สึกกับเขาทุกอย่าง เขาตอบเรานะ เราขอให้เขากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ ทำให้ความรักของเรามันดีขึ้น เขากลับบอกว่า เขายังรู้สึก เขาบอกว่าถ้าเราอยากให้กลับ ให้เราทำทุกอย่างที่เขาต้องการ ซึ่งมันก็คือกฎเดิมๆที่เขาตั้งขึ้นมา เขาให้เราทำจนกว่าเขาจะมั่นใจ ซึ่งเราก็ถามว่านานแค่ไหน เขาตอบแค่ ไม่รู้ ดูไปเรื่อยๆ และเป็นปีแน่นอน นั่นเป็นคำตอบที่ทำให้เราเสียใจมากที่สุด เพราะเราออกมาจากเขาเพราะเรื่องนี้ แต่เขายังให้เราทำต่อไป โดยเขาไม่สนใจความรู้สึกเราเลยสักนิด คำพูดของเขามันทำร้ายเรามากเยอะมาก ทั้งอารมณ์ของเขาอะไรหลายอย่าง ขนาดประโยคสุดท้ายที่พูด มันยิ่งดูเหมือนว่าเขาไม่เคยรักและรู้สึกกับเราเลย เราก็เลยคิดว่าให้เรากลับไปทำตามที่เขาสั่งอีกเราเองก็เจ็บและเสียใจอีก แต่เราพยายามขอร้อง พยายามปรับ พยายามที่ยอมเท่าที่ยอมได้แล้ว แต่เขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขากลับบอกมาว่า "ทำเพื่อเราไม่ได้ ก็เงียบปากไป" เราจำคำนี้ได้ขึ้นใจเลย คือเราทำขนาดนี้ ยอมมาตลอด และแค่อยากให้ความรักของเรามันดีขึ้น เราพยายามอยู่ฝ่ายเดียว โดยที่เธอไม่ทำอะไรเพื่อเราเลย เราเสียใจมากที่สุด คำพูดของเขาบางคำก็พูดเพื่อให้ความหวัง แบบอย่างไงอ่ะ ความรู้สึกมันเหมือน ถูกเขาผลักให้ล้มลง แล้วเขาก็ถามเราว่าเจ็บไหม เราไม่เข้าใจเขาเลย เราไม่เข้าใจเลยจริงๆ เราไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า คำที่เค้าบอกว่า เขารักเรา มันจริงไหม คนรักกันเขาจะทำแบบนี้หรอ เขาจะยอมเห็นคนที่เขารักเสียใจหรอ...
ตอนนี้เราก็เลิกติดต่อเขาแล้ว แต่เราคิดถึงเขาทุกวัน ในฝันก็ยังมีเขา เราลืมเขาไม่ได้เลย แค่เวลาเห็นเขาออนเฟสเราก็นึกถึงเขา และถ้าเจอ เห็นเขามีความสุขได้โดยที่ไม่มีเรา เราโคตรเจ็บเลย เรายังเสียใจกับเรื่องทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม คนที่ต้องเสียใจคือเรา ทำไมคนรักมากกว่าต้องเจ็บมากกว่า