อิจฉาคนบางประเทศที่ ได้ทำ อาชีพที่ชอบ อาชีพในฝัน โดยไม่ต้องมากังวล เรื่องเงิน ว่าจะต้องเก็บมากๆที่จะมีพอใช้ยามเกษียณ
หรือทำงานแค่ปีเดียว ก็มีเงิน ซื้อรถได้ (แต่เขาไม่ซื้อกัน) หรือเจียดเงินแค่นิดเดียว ก็ไปเที่ยวต่างประเทศได้เป็นอาทิตย์
หรือมีเงินซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่
เช่น บางคนเป็นครูสอนบัลเลย์ เป็นเทรนเนอร์ เป็นนักกีฬา(ไม่ได้โด่งดัง) เป็นช่างไม้ ช่างเฟอร์นิเจอร์ ช่างทำบ้าน
..
กลับมามองที่ไทย และการศึกษาไทยที่มุ่งเน้นผลิตบัณฑิต ที่เน้นใช้วิชาการ ม.ปลาย ก็มีแนะแนว แต่แนะแนวก็ไปทำอาชีพที่เป็นวิชาการ
ไม่หมอ ก็วิศวะ ก็บัญชี ไม่ก็ภาษา
และด้วยความที่ ไทยเน้นการเป็นฐานการผลิต อุตสาหกรรม ยิ่งเน้นหนักเข้าไปอีก
โดนคนกรอกหูว่าเรียนให้จบสูงๆ นะ
อาชีพใช้แรง ใช้ทักษะ มันไม่โต ไม่มั่นคง เงินไม่ดี
ผมก็เรียนๆไป จบวิศว แต่ทำงานไปงั้นๆ ไมไ่ด้หวังตำแหน่งสูงๆ
แต่ตอนนี้เพิ่งมาค้นพบ อยากเป็นนักกีฬา ชนิดหนึ่ง
แต่ก็สายไปแล้ว ในการค้นพบตัวเอง ด้วยอายุ
เรามีแนวทางไหนไหม ที่จะให้เด็กในอนาคต เขาหาตัวเองได้เจอ ทำอาชีพที่ใช่ ไม่ต้องมาคิดเรื่องเงิน
ทำยังไง ถึงให้ ทุกอาชีพ ในไทย มีรายได้ที่ เป็นระดับชนชั้นกลางได้ เหมือนประเทศที่พัฒนาแล้ว
หรือทำงานแค่ปีเดียว ก็มีเงิน ซื้อรถได้ (แต่เขาไม่ซื้อกัน) หรือเจียดเงินแค่นิดเดียว ก็ไปเที่ยวต่างประเทศได้เป็นอาทิตย์
หรือมีเงินซื้อเสื้อผ้าดีๆใส่
เช่น บางคนเป็นครูสอนบัลเลย์ เป็นเทรนเนอร์ เป็นนักกีฬา(ไม่ได้โด่งดัง) เป็นช่างไม้ ช่างเฟอร์นิเจอร์ ช่างทำบ้าน
..
กลับมามองที่ไทย และการศึกษาไทยที่มุ่งเน้นผลิตบัณฑิต ที่เน้นใช้วิชาการ ม.ปลาย ก็มีแนะแนว แต่แนะแนวก็ไปทำอาชีพที่เป็นวิชาการ
ไม่หมอ ก็วิศวะ ก็บัญชี ไม่ก็ภาษา
และด้วยความที่ ไทยเน้นการเป็นฐานการผลิต อุตสาหกรรม ยิ่งเน้นหนักเข้าไปอีก
โดนคนกรอกหูว่าเรียนให้จบสูงๆ นะ
อาชีพใช้แรง ใช้ทักษะ มันไม่โต ไม่มั่นคง เงินไม่ดี
ผมก็เรียนๆไป จบวิศว แต่ทำงานไปงั้นๆ ไมไ่ด้หวังตำแหน่งสูงๆ
แต่ตอนนี้เพิ่งมาค้นพบ อยากเป็นนักกีฬา ชนิดหนึ่ง
แต่ก็สายไปแล้ว ในการค้นพบตัวเอง ด้วยอายุ
เรามีแนวทางไหนไหม ที่จะให้เด็กในอนาคต เขาหาตัวเองได้เจอ ทำอาชีพที่ใช่ ไม่ต้องมาคิดเรื่องเงิน