จริงอย่างที่รุ่นพี่เคยบอกเอาไว้(เรื่องเพื่อน)

          ในช่วงมัธยมรุ่นพี่มักจะบอกกับเราว่า เพื่อนในช่วงที่เรียนมัธยมด้วยกันเนี่ยดีที่สุดแล้ว ตอนแรกเราก็ยังไม่เชื่อน่ะจนกระทั่งขึ้นปี1 เราก็ยังพูดกับเพื่อนเลยว่า "ไม่เห็นจะเป็นแบบที่รุ่นพี่พูดเลย คือตอนนี้ชีวิตกุแฮปปี้มากกว่าตอนที่อยู่กับเพื่อนมัธยมอีก " ความหมายของเราคือแบบว่า เราโตขึ้นมาระดับนึงแล้วเลยมีอิสระมากขึ้น ได้เที่ยวได้ร้องเล่นเฮฮาปาร์ตี้แบบที่ช่วงมัธยมไม่เคยได้ทำ แต่พอเรียนไปเรื่อยๆทีนี้เริ่มรู้และว่า เออที่รุ่นพี่พูดมันจริงๆด้วย จนมาถึงวันนี้สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นคือทะเลาะกับเพื่อน เหตุเกิดจากเราเก็บความรู้สึกนั้นไม่ไหวแล้วเลยพูดออกมาเลยทำให้ทะเลาะกัน และเพื่อนมันก็ย้ายกลุ่มออกไป ไม่พูดอะไรอยู่ดีดีก็ไปคือเราก็คาใจแทนที่จะพูดอะไรหน่อยก็ได้ แต่คือเค้าไม่ยอมรับความจริงว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วทักไปเค้าก็ไม่ค่อยตอบ เราก็อยากจะรู้ว่าจะเอายังไง คือเรานักเลงพอคุยกัน เคลียร์กันตรงนั้นให้จบไปเลย ตบเป็นตบหรืออะไรยังไงก็ได้ให้มันจบตรงนั้น เราให้ชอบให้มาแขวะกันทีหลังหรือพูดจาใส่ร้ายให้เพื่อนคนอื่นฟัง นิสัยแบบนี้คือเกลียดที่สุด คนเราทะเลาะกันเพื่อนปรับความเข้าใจป่ะ แต่นี่เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุดใครพูดอะไรไม่ได้ เตือนอะไรไม่ได้ คือเพื่อนบอกว่าในกลุ่มอ่ะเราใจเย็นที่สุดแล้ว แต่คือนี่เราเก็บต่อไปไม่ได้แล้วอ่ะมันแย่เกินจะทนไหว  ทุกวันนี้ชีวิตในรั้วมหาลัยเราก็เหมือนอยู่คนเดียว มีค่าแค่ตอนทำงานทำการบ้านก็แค่นั้นเอง เพราะเราไม่ต้องคุยกับแฟน ไม่ต้องไปดูหนังกับแฟน ไม่ต้องไปกินข้าวกับแฟน คือชีวิตเราโสดเรียนกับช่วยงานที่บ้านอย่างเดียว เลยมีเวลาเยอะกว่าคนอื่น เคยมีเพื่อนถามว่าทำไมเราถึงชอบอยู่คนเดียว นั่งกินข้าวคนเดียว ก็เพราะมีเพื่อนแล้วปัญหาเยอะ ปวดหัว ต้องคอยตามใจ อยากทำอะไรในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำก็ไม่ได้ทำ เราก็ไม่เคยคิดนะว่าเราจะสามารถนั่งกินข้าวคนเดียวได้ในมหาลัยทั้งๆที่แบบคนเยอะเต็มไปหมดแต่เรานั่งกินอยู่คนเดียวอ่ะเมื่อก่อนก็คิดน่ะว่ามันเป็นอะไรที่แย่ที่สุด แต่ตอนนี้เราต้องทำให้ได้อ่ะ เห้อออออ!!! เย่ ไม่รู้จะไปพูดกับใครดี เครียดดดดดด