การมาตั้งกระทู้ในครั้งนี้ ไม่ได้ต้องการอะไร แค่ต้องการระบาย และอยากจะบอกว่าละครดีมากๆค่ะ
เราไม่ดูละครไม่ดูทีวีมาเป็นปีแล้ว อาศัยดูแต่สิ่งที่สนใจในยูทูปเอา ยิ่งตอนแรกเห็นชื่อเรื่องก็ไม่คิดจะดูไปใหญ่
แต่อาทิตย์ก่อนได้แม่โอกาสดู แล้วเห็นเรื่องของหวาย เราน้ำตาไหลเลย มันคือบ้านเราชัดๆ
เริ่มเลยล่ะกัน ยาวหน่อยอยากระบายออกมาให้หมด ไม่รู้จะพูดกับใครดี มันอั้น
ครอบครัวของเรามีกัน 4 คน พ่อ แม่ เรา และน้องชาย ภาพรวมครอบครัวของเราเป็นครอบครัวที่อบอุ่นค่ะ(สายตาคนนอก)
มีพร้อมทุกอย่าง พ่อแม่เลี้ยงพวกเรามาให้สุขสบาย เรื่องลำบากอดๆอยากๆนี่ไม่มี
แต่พ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้อน พูดจาหยาบคายกับลูก(กับคนนอกไม่นะคะ) แล้วก็ก็จะคิดแต่ว่าพ่อแม่ถูกเสมอ ห้ามแย้งห้ามเถียง
ตอนเด็กๆพ่อเราจะปลุกตั้งแต่ตี 5 ค่ะ ถ้ามาปลุกครั้งนึงแล้วไม่ยอมลุก ก็จะเอาน้ำมาสาด จำความรู้สึกตอนนั้นไม่ค่อยได้แล้ว
แต่เท่าที่นึกได้ เรากับน้องเริ่มต่อต้านค่ะ หนักๆเราสาดไปเลยไม่ลุกซะอย่าง เค้าก็จะเริ่มตี เอาไม้แขวนเสื้อตี ด่าทอ
เอาเป็นว่าถ้าไม่ทำตามคำสั่งก็จะต้องโดนอ่ะค่ะ ซึ่งตอนเด็กเรากับน้องจะแสดงออกต่างกัน เราจะต่อต้านชัดเจน ในขณะที่น้องเราจะเงียบ
ช่วงมัธยมเราสอบได้โรงเรียนอีกจังหวัดนึง เราอยากไป พ่อแม่ก็ส่งให้ไป เราจึงห่างหายจากเรื่องพวกนี้ไปค่ะ
จะกลับมาบ้านนานๆที แล้วมาก็แค่เสาร์อาทิตย์ ปิดเทอมก็เรียนพิเศษ เพราะฉนั้นช่วงเวลาที่จะได้ใกล้ชิดครอบครัวน้อยมาก
พอเข้ามาหาลัยเราก็เรียนที่กทมฯค่ะ เรื่องที่บ้านเราแทบไม่รับรู้อะไรเลย แล้วก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรใหญ่โต
เพราะตลอดช่วงเวลาของการมีชีวิตมานี่ เรามีปัญหากับพ่ออยู่เรื่อยๆค่ะ ขนาดว่าไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน แต่เราก็โตพอที่จะจัดการกับอารมณ์ตัวเอง
จนตอนนี้เรียนจบ กลับมาช่วยทำงานที่บ้าน เราถึงได้รับรู้ว่าครอบครัวเราอยู่ในขั้นวิกฤตแล้วค่ะ
หลังจากที่เรียบจบกลับมาอยู่บ้าน เรารับรู้ได้ว่าน้องเราไม่ปกติ มันไม่คบเพื่อน ไม่เที่ยว ไม่อะไรเลยค่ะ กลายเป็นไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิต
แล้วก็อารมณ์รุนแรง ฉากในละคะเมื่อคื่น(27มี.ค.59) ที่พ่อหวายไปอาละวาดที่บ้านแม่ แล้วหวายเอาเก้าอี้ฟาดพื้น มันเคยเกิดขึ้นค่ะ
เราก็คุยกับแม่นะ ว่าทำไมปล่อยให้เป็นได้ถึงขนาดนี้ แม่เราเป็นเหมือนแม่ตังเมอ่ะค่ะ แม่หนีปัญหาด้วยการบอกว่าให้สวดมนต์ จิตใจจะได้สงบ
เราได้ยินก็ได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็สงสารแม่นะ แม่เป็นคนกลาง ที่จะต้องแบกรับทุกอย่างไว้ เวลาพ่อมีปัญหากับน้อง แม่ก็ยังมีเรา
แต่ถ้าเมื่อไหร่ พ่อมีปัญหากับเรา แม่จะไม่เหลือใครเลย อ่อ...แม่เราเป็นโรคซึมเศร้าด้วยค่ะ แต่พ่อก็ยังไม่เคยคิดเปลี่ยนตัวเอง
จนเกิดเรื่องขึ้น คราวนี้เรื่องใหญ่เลย พ่อกับน้องเราทะเลาะกัน แบบที่ไม่เหมือนเป็นพ่อลูกกันอีกแล้ว นี่ก็ไม่คุยกันมาเป็นปีแล้ว
แล้วทุกครั้งที่เราคุยกับน้องเรื่องพ่อ บอกมันว่าถ้าเค้าปรับตัวเองไม่ได้แล้ว กุขอได้มั้ย ให้ทำเฉยซะ อย่างน้อยก็คิดซะว่าทำเพื่อแม่
แต่มันยากแล้วอ่ะค่ะ น้องเราใช้สรรพนามที่เรียกพ่อว่า'มัน' แววตามีแต่ความโกรธเกลียด เราทุกข์มากค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
เราก็เคยโกรธเกลียดพ่อนะ แต่จัดการกับความคิด ค่อยๆเอามันออกไป แต่ตอนนี้บ้านไม่เป็นบ้านเลย เราทุกข์มากค่ะ
เคยอยากตาย แค่อยาก แต่ไม่กล้าทำหรอกค่ะ บางครั้งนั่งเงียบคนเดียว เราเห็นนะว่าบ้านเรายังพอมีทางแก้ไข
ถ้าพ่อปรับตัวลงมาสักนิด เราเคยขอให้แม่ไปคุยค่ะ เราบอกแม่ว่าจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปหรอ จะอยู่กันแบบนี้จนตายจากกันไปแบบนี้หรอ
เราเสียดายเวลา แต่พอแม่ไปคุย สิ่งที่ได้กลับมาคือ การไม่รับฟัง ไม่เอา ไม่ปรับ พ่อแม่ต้องถูกเสมอ ตัวชั้นเป็นศูนย์กลางทุกอย่าง
แต่แปลกนะ พฤติกรรมแบบนี้ กับคนนอก พ่อไม่เป็นนะคะ เค้าดีมากกับคนอื่น ไม่เข้าเหมือนกันว่าทำไมไม่สนใจความรู้สึกคนในบ้านเลย
เมื่อคืน (27มี.ค.59) เราลงมานั่งดูละคร วัยแสบสาแหรกขาด พ่อ แม่นั่งดูอยู่ดูด้วย แล้วพ่อก็อยากจะเปลี่ยนช่องไปดูอย่างอื่น
ในขณะที่เรากับแม่กำลังตั้งใจดูกันอยู่ เค้าก็พูดขึ้นมาว่า ละครน้ำเน่า ไร้สาระ มานั่งดูกันอยู่ได้ น่ารำคาญ
ความรู้สึกเราในตอนนั้น แบบใจสลายอ่ะ น้ำตาไหลออกมาเลย เราคิดว่าพ่อดูแล้วจะรู้สึกอะไรบ้าง จะสะกิดใจขึ้นมาบ้าง
คือไม่ได้จะโทษพ่อฝ่ายเดียวนะคะ แต่การที่เด็กคนนึงจะเติมโตขึ้นมาเป็นยังไงก็มาจากการเลี้ยงดู
อย่างอื่นพ่อแม่เราไม่เคยขาดตกบกพร่อง เรายอมรับค่ะ แต่เวลาที่เราไปคุยแม่ หลายครั้งที่แม่รู้สึกกดดัน แม่ก็จะบอกว่า...
เค้าทำให้พวกเรามีกินมีใช้ มีการศึกษาที่ดี อยู่ในสังคมที่ดี แล้วจะเอาอะไรอีก ดูลูกคนอื่นที่เค้าต้องลำบากสิ พวกเราอ่ะสบายจะแย่แล้ว
กายพวกเราสบายจริงค่ะ แต่ใจตอนนี้ป่วยมาก ถ้าคุมไม่อยู่ บางครั้งเราก็รู้สึกหลุดไปเลยค่ะ จนตอนนี้เริ่มอยากไปหาจิตแพทย์
เพราะเราเริ่มรู้สึกว่าเราเริ่มจะไม่ไหวแล้ว หลายๆเรื่องมันประดังเข้ามา เรื่องของคนอื่นที่เราพยายามแก้ แต่ยิ่งแก้เหมือนปมมันจะยิ่งใหญ่ขึ้น
ทุกวันนี้เวลาเข้าวัดไหว้พระ คำขอของเราคือการขอให้บ้านเรากลับมามีความสุขได้มั้ย แค่พ่อกับน้องกลับมาคุยกัน แค่นั้นก็ยังดี
จบแค่นี้แล้วกันค่ะ แต่สุดท้าย เราขอชื่นชมคนทำละครเรื่องนี้ค่ะ เรามาดูย้อนหลังใหม่ตั้งแต่epแรก ไม่รู้จะพูดออกมายังดี
แค่เราร้องไห้ ร้องแบบหยุดไม่ได้ อยากให้ครูทรายมาอยู่ข้างๆเราในตอนนี้ มาช่วยเราจากปัญหานี้ที
ชีวิตของหวาย วัยแสบสาแหรกขาด ตรงกับบ้านเราในตอนนี้
เราไม่ดูละครไม่ดูทีวีมาเป็นปีแล้ว อาศัยดูแต่สิ่งที่สนใจในยูทูปเอา ยิ่งตอนแรกเห็นชื่อเรื่องก็ไม่คิดจะดูไปใหญ่
แต่อาทิตย์ก่อนได้แม่โอกาสดู แล้วเห็นเรื่องของหวาย เราน้ำตาไหลเลย มันคือบ้านเราชัดๆ
เริ่มเลยล่ะกัน ยาวหน่อยอยากระบายออกมาให้หมด ไม่รู้จะพูดกับใครดี มันอั้น
ครอบครัวของเรามีกัน 4 คน พ่อ แม่ เรา และน้องชาย ภาพรวมครอบครัวของเราเป็นครอบครัวที่อบอุ่นค่ะ(สายตาคนนอก)
มีพร้อมทุกอย่าง พ่อแม่เลี้ยงพวกเรามาให้สุขสบาย เรื่องลำบากอดๆอยากๆนี่ไม่มี
แต่พ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้อน พูดจาหยาบคายกับลูก(กับคนนอกไม่นะคะ) แล้วก็ก็จะคิดแต่ว่าพ่อแม่ถูกเสมอ ห้ามแย้งห้ามเถียง
ตอนเด็กๆพ่อเราจะปลุกตั้งแต่ตี 5 ค่ะ ถ้ามาปลุกครั้งนึงแล้วไม่ยอมลุก ก็จะเอาน้ำมาสาด จำความรู้สึกตอนนั้นไม่ค่อยได้แล้ว
แต่เท่าที่นึกได้ เรากับน้องเริ่มต่อต้านค่ะ หนักๆเราสาดไปเลยไม่ลุกซะอย่าง เค้าก็จะเริ่มตี เอาไม้แขวนเสื้อตี ด่าทอ
เอาเป็นว่าถ้าไม่ทำตามคำสั่งก็จะต้องโดนอ่ะค่ะ ซึ่งตอนเด็กเรากับน้องจะแสดงออกต่างกัน เราจะต่อต้านชัดเจน ในขณะที่น้องเราจะเงียบ
ช่วงมัธยมเราสอบได้โรงเรียนอีกจังหวัดนึง เราอยากไป พ่อแม่ก็ส่งให้ไป เราจึงห่างหายจากเรื่องพวกนี้ไปค่ะ
จะกลับมาบ้านนานๆที แล้วมาก็แค่เสาร์อาทิตย์ ปิดเทอมก็เรียนพิเศษ เพราะฉนั้นช่วงเวลาที่จะได้ใกล้ชิดครอบครัวน้อยมาก
พอเข้ามาหาลัยเราก็เรียนที่กทมฯค่ะ เรื่องที่บ้านเราแทบไม่รับรู้อะไรเลย แล้วก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรใหญ่โต
เพราะตลอดช่วงเวลาของการมีชีวิตมานี่ เรามีปัญหากับพ่ออยู่เรื่อยๆค่ะ ขนาดว่าไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน แต่เราก็โตพอที่จะจัดการกับอารมณ์ตัวเอง
จนตอนนี้เรียนจบ กลับมาช่วยทำงานที่บ้าน เราถึงได้รับรู้ว่าครอบครัวเราอยู่ในขั้นวิกฤตแล้วค่ะ
หลังจากที่เรียบจบกลับมาอยู่บ้าน เรารับรู้ได้ว่าน้องเราไม่ปกติ มันไม่คบเพื่อน ไม่เที่ยว ไม่อะไรเลยค่ะ กลายเป็นไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิต
แล้วก็อารมณ์รุนแรง ฉากในละคะเมื่อคื่น(27มี.ค.59) ที่พ่อหวายไปอาละวาดที่บ้านแม่ แล้วหวายเอาเก้าอี้ฟาดพื้น มันเคยเกิดขึ้นค่ะ
เราก็คุยกับแม่นะ ว่าทำไมปล่อยให้เป็นได้ถึงขนาดนี้ แม่เราเป็นเหมือนแม่ตังเมอ่ะค่ะ แม่หนีปัญหาด้วยการบอกว่าให้สวดมนต์ จิตใจจะได้สงบ
เราได้ยินก็ได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็สงสารแม่นะ แม่เป็นคนกลาง ที่จะต้องแบกรับทุกอย่างไว้ เวลาพ่อมีปัญหากับน้อง แม่ก็ยังมีเรา
แต่ถ้าเมื่อไหร่ พ่อมีปัญหากับเรา แม่จะไม่เหลือใครเลย อ่อ...แม่เราเป็นโรคซึมเศร้าด้วยค่ะ แต่พ่อก็ยังไม่เคยคิดเปลี่ยนตัวเอง
จนเกิดเรื่องขึ้น คราวนี้เรื่องใหญ่เลย พ่อกับน้องเราทะเลาะกัน แบบที่ไม่เหมือนเป็นพ่อลูกกันอีกแล้ว นี่ก็ไม่คุยกันมาเป็นปีแล้ว
แล้วทุกครั้งที่เราคุยกับน้องเรื่องพ่อ บอกมันว่าถ้าเค้าปรับตัวเองไม่ได้แล้ว กุขอได้มั้ย ให้ทำเฉยซะ อย่างน้อยก็คิดซะว่าทำเพื่อแม่
แต่มันยากแล้วอ่ะค่ะ น้องเราใช้สรรพนามที่เรียกพ่อว่า'มัน' แววตามีแต่ความโกรธเกลียด เราทุกข์มากค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
เราก็เคยโกรธเกลียดพ่อนะ แต่จัดการกับความคิด ค่อยๆเอามันออกไป แต่ตอนนี้บ้านไม่เป็นบ้านเลย เราทุกข์มากค่ะ
เคยอยากตาย แค่อยาก แต่ไม่กล้าทำหรอกค่ะ บางครั้งนั่งเงียบคนเดียว เราเห็นนะว่าบ้านเรายังพอมีทางแก้ไข
ถ้าพ่อปรับตัวลงมาสักนิด เราเคยขอให้แม่ไปคุยค่ะ เราบอกแม่ว่าจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปหรอ จะอยู่กันแบบนี้จนตายจากกันไปแบบนี้หรอ
เราเสียดายเวลา แต่พอแม่ไปคุย สิ่งที่ได้กลับมาคือ การไม่รับฟัง ไม่เอา ไม่ปรับ พ่อแม่ต้องถูกเสมอ ตัวชั้นเป็นศูนย์กลางทุกอย่าง
แต่แปลกนะ พฤติกรรมแบบนี้ กับคนนอก พ่อไม่เป็นนะคะ เค้าดีมากกับคนอื่น ไม่เข้าเหมือนกันว่าทำไมไม่สนใจความรู้สึกคนในบ้านเลย
เมื่อคืน (27มี.ค.59) เราลงมานั่งดูละคร วัยแสบสาแหรกขาด พ่อ แม่นั่งดูอยู่ดูด้วย แล้วพ่อก็อยากจะเปลี่ยนช่องไปดูอย่างอื่น
ในขณะที่เรากับแม่กำลังตั้งใจดูกันอยู่ เค้าก็พูดขึ้นมาว่า ละครน้ำเน่า ไร้สาระ มานั่งดูกันอยู่ได้ น่ารำคาญ
ความรู้สึกเราในตอนนั้น แบบใจสลายอ่ะ น้ำตาไหลออกมาเลย เราคิดว่าพ่อดูแล้วจะรู้สึกอะไรบ้าง จะสะกิดใจขึ้นมาบ้าง
คือไม่ได้จะโทษพ่อฝ่ายเดียวนะคะ แต่การที่เด็กคนนึงจะเติมโตขึ้นมาเป็นยังไงก็มาจากการเลี้ยงดู
อย่างอื่นพ่อแม่เราไม่เคยขาดตกบกพร่อง เรายอมรับค่ะ แต่เวลาที่เราไปคุยแม่ หลายครั้งที่แม่รู้สึกกดดัน แม่ก็จะบอกว่า...
เค้าทำให้พวกเรามีกินมีใช้ มีการศึกษาที่ดี อยู่ในสังคมที่ดี แล้วจะเอาอะไรอีก ดูลูกคนอื่นที่เค้าต้องลำบากสิ พวกเราอ่ะสบายจะแย่แล้ว
กายพวกเราสบายจริงค่ะ แต่ใจตอนนี้ป่วยมาก ถ้าคุมไม่อยู่ บางครั้งเราก็รู้สึกหลุดไปเลยค่ะ จนตอนนี้เริ่มอยากไปหาจิตแพทย์
เพราะเราเริ่มรู้สึกว่าเราเริ่มจะไม่ไหวแล้ว หลายๆเรื่องมันประดังเข้ามา เรื่องของคนอื่นที่เราพยายามแก้ แต่ยิ่งแก้เหมือนปมมันจะยิ่งใหญ่ขึ้น
ทุกวันนี้เวลาเข้าวัดไหว้พระ คำขอของเราคือการขอให้บ้านเรากลับมามีความสุขได้มั้ย แค่พ่อกับน้องกลับมาคุยกัน แค่นั้นก็ยังดี
จบแค่นี้แล้วกันค่ะ แต่สุดท้าย เราขอชื่นชมคนทำละครเรื่องนี้ค่ะ เรามาดูย้อนหลังใหม่ตั้งแต่epแรก ไม่รู้จะพูดออกมายังดี
แค่เราร้องไห้ ร้องแบบหยุดไม่ได้ อยากให้ครูทรายมาอยู่ข้างๆเราในตอนนี้ มาช่วยเราจากปัญหานี้ที