สวัสดีครับ เริ่มเลยละกัน...
เรื่องมีอยู่ว่า..ผมรู้จักเธอจากFB หลังจากนั้นเราก็คุยกันแทบทุกวัน คือตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะชอบนะครับ
ความรู้สึกมันมาเองทีหลัง เหมือนมันค่อยๆเติบโตขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นความผูกพันธ์
ปกติผมเป็นคนดูคนออกนะ ว่าคนไหนคิดยังไงกับผม ชอบหรือไม่ชอบ แต่สำหรับคนนี้บอกตรงๆ ผมงงครับ 55 คือเขาทำเหมือนว่าคิด แต่จริงๆคือไม่รู้ว่าคิดหรือป่าว (ไม่รู้จะอธิบายยังไง)
เราคุยกันมานานพอสมควร ระหว่างนั้นเขาก็มีคนมาจีบอยู่ตลอด ก็ผลัดเปลี่ยนแฟนไปตามระเบียบ เดี๋ยวคบเดี๋ยวเลิก แต่ผมก็ไม่ได้อะไรหรอก ชีวิตใครชีวิตมัน
อีกอย่างตัวผมเองก็มีเผลอใจไปคุยกับคนอื่นบ้างเหมือนกัน
แต่สุดท้ายก็มีแค่เขาที่เข้ามาวนเวียนอยู่ในความคิด
เหนื่อยเหมือนกันนะ ความรักเนี่ย ...
หลังจากนั้นผมก็เททุกอย่างครับ คนที่ผมคิดจะจีบ ผมก็ลดขั้นเหลือแค่เพื่อนหมด มีแต่คนนั้นที่ผมยังไม่รู้ว่าจะเก็บไว้ในสถานะอะไร
ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะเรียกว่ารักได้มั้ย แต่เคยมีอยู่ครั้งนึงที่ผมสาบานกลับตัวเองว่า..จะรอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
เคยเกือบผิดสาบานแล้ว แต่ก็นั่นละครับอย่างที่เล่าไว้
ช่วงหลังๆนี้เราจะคุยๆหายๆครับ ต่างคนต่างหาย
คือจริงๆก็อยากคุยทุกวันนะ แต่กลัวใจตัวเอง
ตอนนี้ผมไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรรู้สึกยังไง
(ทำไมมันดูยากจัง55)
อยากจะตัดใจก็ตัดไม่หลุด เคยหยุดคุยแต่เขาก็กลับมาอีก ไม่เข้าใจเลยครับ ใครที่รู้ตัวว่าทำแบบนี้กับใครอยู่เลิกซะนะครับ โดยเฉพาะความสัมพันธ์แบบพี่น้องเนี่ย ถ้าพ่อแม่เดียวกันก็ว่าไปอย่าง 5555
แล้วนี่ถ้าผมเดินออกมาจากตรงนั้นได้แล้วจริงๆ จะดูไม่ดีหรือป่าว ที่ทิ้งเขาไว้ตรงนั้น (ผมคิดงี้จริงๆนะ)
มันตลกดีนะ ระบายเรื่องเขาให้เขาฟัง โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเราหมายถึงเขา......
----------------------------------------------------------------------------
แค่นี้แหละครับที่อยากเล่า ถ้าเขียนยาวกว่านี้เกรงว่าจะกลายเป็นนิยายน้ำเน่าไปซะก่อน ถถถ
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านอะไรที่ไม่ค่อยจะมีสาระนะครับ -/\-
ปล.ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะครับ (ไม่ค่อยได้เล่น แหะๆ)
เคยรักใครมากจนไม่กล้ารักใครอีกมั้ยครับ
เรื่องมีอยู่ว่า..ผมรู้จักเธอจากFB หลังจากนั้นเราก็คุยกันแทบทุกวัน คือตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะชอบนะครับ
ความรู้สึกมันมาเองทีหลัง เหมือนมันค่อยๆเติบโตขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นความผูกพันธ์
ปกติผมเป็นคนดูคนออกนะ ว่าคนไหนคิดยังไงกับผม ชอบหรือไม่ชอบ แต่สำหรับคนนี้บอกตรงๆ ผมงงครับ 55 คือเขาทำเหมือนว่าคิด แต่จริงๆคือไม่รู้ว่าคิดหรือป่าว (ไม่รู้จะอธิบายยังไง)
เราคุยกันมานานพอสมควร ระหว่างนั้นเขาก็มีคนมาจีบอยู่ตลอด ก็ผลัดเปลี่ยนแฟนไปตามระเบียบ เดี๋ยวคบเดี๋ยวเลิก แต่ผมก็ไม่ได้อะไรหรอก ชีวิตใครชีวิตมัน
อีกอย่างตัวผมเองก็มีเผลอใจไปคุยกับคนอื่นบ้างเหมือนกัน
แต่สุดท้ายก็มีแค่เขาที่เข้ามาวนเวียนอยู่ในความคิด
เหนื่อยเหมือนกันนะ ความรักเนี่ย ...
หลังจากนั้นผมก็เททุกอย่างครับ คนที่ผมคิดจะจีบ ผมก็ลดขั้นเหลือแค่เพื่อนหมด มีแต่คนนั้นที่ผมยังไม่รู้ว่าจะเก็บไว้ในสถานะอะไร
ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะเรียกว่ารักได้มั้ย แต่เคยมีอยู่ครั้งนึงที่ผมสาบานกลับตัวเองว่า..จะรอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
เคยเกือบผิดสาบานแล้ว แต่ก็นั่นละครับอย่างที่เล่าไว้
ช่วงหลังๆนี้เราจะคุยๆหายๆครับ ต่างคนต่างหาย
คือจริงๆก็อยากคุยทุกวันนะ แต่กลัวใจตัวเอง
ตอนนี้ผมไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรรู้สึกยังไง
(ทำไมมันดูยากจัง55)
อยากจะตัดใจก็ตัดไม่หลุด เคยหยุดคุยแต่เขาก็กลับมาอีก ไม่เข้าใจเลยครับ ใครที่รู้ตัวว่าทำแบบนี้กับใครอยู่เลิกซะนะครับ โดยเฉพาะความสัมพันธ์แบบพี่น้องเนี่ย ถ้าพ่อแม่เดียวกันก็ว่าไปอย่าง 5555
แล้วนี่ถ้าผมเดินออกมาจากตรงนั้นได้แล้วจริงๆ จะดูไม่ดีหรือป่าว ที่ทิ้งเขาไว้ตรงนั้น (ผมคิดงี้จริงๆนะ)
มันตลกดีนะ ระบายเรื่องเขาให้เขาฟัง โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเราหมายถึงเขา......
----------------------------------------------------------------------------
แค่นี้แหละครับที่อยากเล่า ถ้าเขียนยาวกว่านี้เกรงว่าจะกลายเป็นนิยายน้ำเน่าไปซะก่อน ถถถ
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านอะไรที่ไม่ค่อยจะมีสาระนะครับ -/\-
ปล.ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะครับ (ไม่ค่อยได้เล่น แหะๆ)