ว่าด้วยเรื่องความรัก..
บทสรุปของแต่ละคู่อาจแตกต่างกันออกไป.. สำหรับเรา มันคือการมีอยู่แล้วไม่ใส่ใจ พอกำลังจะเสียไป ก็ใส่ใจจนแปลกตา..
เราควรทำยังไงดี? ไม่ใช่ครั้งแรกและเชื่อว่าจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย.. กับการที่เขาไม่ใส่ใจ..
เราคบกันระยะไกลค่ะ..เดือนพฤษภาคมที่จะถึงนี้ ก็เป็นปีที่ 4 แล้วที่เรามีความสัมพันธ์กัน
เขาเรียนแถวบ้านค่ะ.. เราเรียนต่างจังหวัด..เขามาหาบ้างเป็นบางเวลา บางทีอาจจะสามเดือนครั้ง บางทีอาจจะปีหนึ่งครั้ง หรือบางทีก็ไม่มา เพียงแต่เวลากลับบ้าน เราสองคนก็พบเจอกันเหมือนปกติ
เพียงแต่ว่า ช่วงสิงหาคมเมื่อปีที่แล้ว เราเริ่มมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากเดิม แบบที่เราเองก็ไม่อยากจะรู้สึก
เขา..ชอบละเลยในเรื่องชีวิตประจำวัน
เขา..ชอบหายไปเป็นวันๆ
เขา..ติดเพื่อนจนบางทีก็ลืมๆเราไป
เขารักเรา เรารู้นะ เราก็รักเขาเหมือนกัน
แต่..บางครั้งเราก็อยากจะเลิกกับเขา
แต่..บางครั้งเราก็รักตัวเอง จนลืมรักเขา
แต่..บางครั้งเราก็คิดถึงความรู้สึกของเขา มากกว่าคิดถึงความรู้สึกของตัวเอง
แต่..บางครั้งเราลืมถามใจตัวเองว่า นี่ฉันยังรักเธออยู่จริงๆใช่ไหม?
และบางครั้งเราก็ชั่งมันกับเรื่องที่ควรจะพูดคุยกัน
ความรู้สึก ความคิดแบบนี้ เรามีมาประจำเลยค่ะ
ซึ่งเราไม่อยากมีเลยจริงๆนะ ให้ตายเถอะ! หยุดทำแบบนี้ซักที
พอเราเริ่มพูดเรื่องที่เรากำลังเป็น กำลังรู้สึก บอกกับเค้าตรงๆ ว่าเราเริ่มรู้สึกแบบนี้กับเธอนะ เขารับรู้..และพยายามปรับตัวขึ้นมา ซึ่งเราโอเคขึ้นมาก
แล้ววงจรเหตุการณ์แบบนี้ก็เริ่มขึ้น
→ เขากลับมาไม่ใส่ใจ → ความรู้สึกนั้นก็กลับมา → เราพูด เราบอก ↓
↑ ละเลย ← ทุกอย่างกำลังไปได้ดี ← เขาปรับตัว เขาใส่ใจ ←
เราพยายามแล้วนะ ในเรื่องการปรับตัวต่างๆนาๆ แต่ก็วายว่าความคิดแบบนี้จะเข้ามา เราปล่อยให้มันเข้ามาแบบที่เราก็รู้ตัว
เขาดีมากกับเรามากนะ เพียงแต่บางเวลา ตอนที่เรามองเขาเนี้ยะ เรามองความดีของเขา เราภูมิใจกับสิ่งนั้นนะ.. แต่เรายอมรับข้อเสียทั้งหมดของเขาไม่ได้
เรายอมรับไม่ได้ ถ้าเขาจะละเลยเรา
เรายอมรับไม่ได้ ถ้าเขาจะทำกับเราแบบนี้
.
.
เราควรทำยังไงดี?
ทำไมคนเราถึงชอบมาทำดีตอนที่กำลังจะเสียมันไป..?
บทสรุปของแต่ละคู่อาจแตกต่างกันออกไป.. สำหรับเรา มันคือการมีอยู่แล้วไม่ใส่ใจ พอกำลังจะเสียไป ก็ใส่ใจจนแปลกตา..
เราควรทำยังไงดี? ไม่ใช่ครั้งแรกและเชื่อว่าจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย.. กับการที่เขาไม่ใส่ใจ..
เราคบกันระยะไกลค่ะ..เดือนพฤษภาคมที่จะถึงนี้ ก็เป็นปีที่ 4 แล้วที่เรามีความสัมพันธ์กัน
เขาเรียนแถวบ้านค่ะ.. เราเรียนต่างจังหวัด..เขามาหาบ้างเป็นบางเวลา บางทีอาจจะสามเดือนครั้ง บางทีอาจจะปีหนึ่งครั้ง หรือบางทีก็ไม่มา เพียงแต่เวลากลับบ้าน เราสองคนก็พบเจอกันเหมือนปกติ
เพียงแต่ว่า ช่วงสิงหาคมเมื่อปีที่แล้ว เราเริ่มมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไปจากเดิม แบบที่เราเองก็ไม่อยากจะรู้สึก
เขา..ชอบละเลยในเรื่องชีวิตประจำวัน
เขา..ชอบหายไปเป็นวันๆ
เขา..ติดเพื่อนจนบางทีก็ลืมๆเราไป
เขารักเรา เรารู้นะ เราก็รักเขาเหมือนกัน
แต่..บางครั้งเราก็อยากจะเลิกกับเขา
แต่..บางครั้งเราก็รักตัวเอง จนลืมรักเขา
แต่..บางครั้งเราก็คิดถึงความรู้สึกของเขา มากกว่าคิดถึงความรู้สึกของตัวเอง
แต่..บางครั้งเราลืมถามใจตัวเองว่า นี่ฉันยังรักเธออยู่จริงๆใช่ไหม?
และบางครั้งเราก็ชั่งมันกับเรื่องที่ควรจะพูดคุยกัน
ความรู้สึก ความคิดแบบนี้ เรามีมาประจำเลยค่ะ
ซึ่งเราไม่อยากมีเลยจริงๆนะ ให้ตายเถอะ! หยุดทำแบบนี้ซักที
พอเราเริ่มพูดเรื่องที่เรากำลังเป็น กำลังรู้สึก บอกกับเค้าตรงๆ ว่าเราเริ่มรู้สึกแบบนี้กับเธอนะ เขารับรู้..และพยายามปรับตัวขึ้นมา ซึ่งเราโอเคขึ้นมาก
แล้ววงจรเหตุการณ์แบบนี้ก็เริ่มขึ้น
→ เขากลับมาไม่ใส่ใจ → ความรู้สึกนั้นก็กลับมา → เราพูด เราบอก ↓
↑ ละเลย ← ทุกอย่างกำลังไปได้ดี ← เขาปรับตัว เขาใส่ใจ ←
เราพยายามแล้วนะ ในเรื่องการปรับตัวต่างๆนาๆ แต่ก็วายว่าความคิดแบบนี้จะเข้ามา เราปล่อยให้มันเข้ามาแบบที่เราก็รู้ตัว
เขาดีมากกับเรามากนะ เพียงแต่บางเวลา ตอนที่เรามองเขาเนี้ยะ เรามองความดีของเขา เราภูมิใจกับสิ่งนั้นนะ.. แต่เรายอมรับข้อเสียทั้งหมดของเขาไม่ได้
เรายอมรับไม่ได้ ถ้าเขาจะละเลยเรา
เรายอมรับไม่ได้ ถ้าเขาจะทำกับเราแบบนี้
.
.
เราควรทำยังไงดี?