ทำไมพ่อแม่ไม่เข้าใจและยังพยายามที่จะไม่ฟังอีก

สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกเลยนะคะ เรามีเรื่องอัดอั้นตันใจค่ะเกี่ยวกับพ่อแม่เรา ปัจจุบันนี้เราอายุ29ปีมีแฟนแต่ยังไม่แต่งงาน เรามีโรคประจำตัว3โรคคือ โรควูบ แพนิค กระเพาะค่ะ เริ่มเลยนะคะคือแม่เราค่อนข้างขี้บ่นส่วนพ่อจะดุมากตั้งแต่เด็กจนโตคือเลี้ยงแบบอยู่ในกรอบตลอดโดนพ่อตีบ่อย ไม่ค่อยได้เที่ยวเปิดหูเปิดตา พ่อจะชอบว่าลูกต่อหน้าคนอื่นค่ะ ทำไรผิดนี่โดนหมดและพ่อเหมือนว่าเป็นคนชอบใช้อารมณ์ เวลาอารมณ์ไม่ดีก็จะมาลงที่ลูก แม่ก็จะขี้บ่นมากปรึกษาอะไรไม่ค่อยได้ปรึกษาทีไรแทนที่จะได้คำตอบกลับได้คำบ่นมาทุกครั้ง จนเราชินแล้วแหละมันเลยทำให้เรากับพ่อแม่ไม่สนิทกันเวลามีอะไรเราจะไม่เล่าให้เค้าฟังเลย ตอนนี้เราก็อายุ29แล้วแต่ยังตั้งตัวไม่ได้แม่ก็ว่าเราว่าไม่คิดจะเลี้ยงดูเค้าเลยรึไง ซึ่งเราเป็นคนคิดแต่ไม่พูดก็เลยโดนบ่นเราไม่รู้ว่าชีวิตเป็นของเราหรือของแม่กันแน่ แม่อยากให้เราซื้อรถแต่เราขับรถไม่เป็นและก็มีโรคประจำตัวเราเลยไม่คิดจะซื้ออีกอย่างพี่เรามีรถอยู่แล้ว พอเราไม่ซื้อเค้าก็ว่าเราไม่คิดอยากมีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยรึไงเห็นลูกคนอื่นมั้ยเค้าซื้อรถซื้อบ้าน อ้าวทำไมเราต้องมีแบบเค้าด้วยอ่ะ เราทำงานเงินเดือน12000ให้พ่อแม่เดือน2000ซื้อของใช้ในบ้านทุกอย่าง ที่เหลือเราก็เก็บและใช้ บางทีเราทำงานเหนื่อยๆก็อยากผ่อนคลายกินอะไรอร่อยๆบ้างเค้าก็ว่าเราใช้เงินเปลืองไม่รู้จักเก็บ เกิดมาจนป่านนี้เราไม่เคยเที่ยวกลางคืนเลยนะพ่อแม่ไม่ให้ไปเราก็ไม่ไป แต่เรามีแฟนที่คบกันมา6ปีแล้วแม่ก็เร่งให้แต่งงานแม่ขอสินสอดเงิน200000ทอง4ปีแล้วก็ต้องมีงานเลี้ยงโต๊ะจีนด้วย ต้องจัดให้ใหญ่โตไม่งั้นอายคนอื่นเค้า(เฮ้อ ไม่รู้เอาอะไรมาคิด)แฟนเราเงินเดือน16000พ่อแม่เสียหมดแล้วอยู่กับพี่สาว ไม่มีทรัพย์สมบัติอะไร พูดง่ายๆทุกวันนี้ต้องหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องเอง แล้วสินสอดขนาดนั้นเค้าจะไปหามาจากไหน พอช้าแม่เราก็บ่นว่ามันนานแล้วนะ อาทิตย์นึงเรากับแฟนเจอกันแค่ครั้งสองครั้งคือไม่หลังเลิกงานก็ววันอาทิตย์เราไม่เคยไปนอนค้างบ้านแฟนนะ พ่อแม่เราไม่อนุญาต(อายุ29นะคะ)เจอกันทีหลังเลิกงานเรากลับถึงบ้าน2ทุ่มแม่เราบ่นคนแถวบ้านเค้าพูดกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เมื่อไหร่จะมาตบมาแต่งซักที เราเลยบอกว่าแม่จะไปสนใจคนอื่นทำไมแม่เราก็ไม่ยอมบ่นเราเป็นชุดเลย เราเครียดมากทำงานก็เครียดกลับมาบ้านก็เจอเรื่องเครียดอีก เค้าบ่นเราสารพัดเรื่องพอเราพูดอธิบายก็ว่าเราเถียงพอเราไม่ตอบก็วาเราโง่แล้วยังอวดฉลาด เราไม่รู้จะทำตัวยังไง ทุกวันนี้เหมือนคนเก็บกดคิดอยากฆ่าตัวตายเกือบทุกวันถ้าวันไหนไม่บ่นก็หาเรื่องว่าเรา ไม่รู้เราไปทำอะไรให้เค้า ตอนนี้เราก็เป็นโรคแพนิคต้องรักษาจิตเวช พอบอกแม่แม่ก็ว่าบ้าอีกคนที่ไปหาหมอจิตเวชมีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละ อย่าไปหาอีกนะเดี๋ยวคนแถวบ้านรู้จะคิดว่าเราบ้า ดูสิไม่ฟังแล้วแถมยังไม่เข้าใจเราอีกกลายเป็นแคร์คนอื่นมากกว่าลูกตัวเองซะงั้น เครียดมากเลยค่ะกับสิ่งที่เป็นอยู่ แม่เราชอบบอกเราว่าพ่อแม่รักลูกเสมอไม่มีใครรักลูกเท่าพ่อแม่หรอก ถ้าเค้ารักเราจริงทำไมเค้าไม่รับฟังสิ่งที่เราพูด ทำไมไม่เข้าใจเราทำไมต้องสนใจคนอื่นมากกว่า เราเคยมีอาการแพนิคตอนกำลังเดินกลับบ้านเราโทรหาแม่ให้บอกพ่อให้มารับหน่อย แต่แม่เรากลับบอกว่าให้นั่งอยู่แถวนั้นแหละดีขึ้นค่อยเดินมา อ้าวนี่หรอแม่ที่รักลูก ทุกวันนี้เราก็ยังแอบไปหาจิตแพทย์อยู่ เล่าเรื่องแม่ให้หมอฟัง หมอก็บอกว่าถ้าเค้าไม่ฟังก็ไม่ต้องบอก เราก็ไม่พูดเรื่องนี้กับแม่เราอีกเลยและอีกอย่างพ่อแม่เราเป็นคนชอบเปรียบเทียบมากชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นว่าคนอื่นดีกว่า เวลาเราทำดีก็ไม่เคยชมเราพอเราทำผิดก็เอาความผิดตรงนั้นมาพูดอยู่นั่นแหละ แต่พอถึงสิ้นเดือนเราให้เงินนะอวยพรเราสารพัดสารเพเราไม่เข้าใจว่ารักเราหรือรักเงิน แต่พ่อแม่เราจะเป็นคนที่เงินสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ถ้าเรามีเงินก็จะมีคนนับหน้าถือตา ซึ่งเราไม่เคยคิดอย่างนี้เลยเรามีเราก็ใช้หาความสุขใส่ตัวบ้าง เราไม่เคยคิดจะให้ใครมานับหน้าถือตาเราหรือแม้แต่ถ้าเรามีเงินเราก็คิดว่าไม่เห็นจำเป็นต้องป่าวประกาศให้ใครรู้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรากับพ่อแม่คิดไม่ตรงกันรึป่าวทุกวันนี้ถึงได้เป็นอย่างนี้ เฮ้อ