I long for the warmth of days gone by when you were mine
But now those days are memories in time
Life's empty without you by my side
My heart belongs to you, no matter what I try
4 ฤดูกาลที่ผันผ่านไป ใครจะรู้ว่าสิ่งที่ทรมานจากการเลิกกัน สำหรับเขาไม่ใช่เพียงความเจ็บปวดแห่งการจากลา แต่เป็น "ความว่างเปล่า" ที่สลักลงในใจ เธอทำให้ความรักฝังรากลึกลงไปจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว หลายครั้งโหยหาความอบอุ่นในเคยได้พูดคุยเจรจาทำสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ร่วมกัน และ บัดนี้กลายเป็นเพียงความทรงจำที่นึกขึ้นมาที่ไรแม้จะเป็นความสุขเล็ก ๆ หากทิ้งความขมเอาไว้ยาวนาน เพราะ มันก็เป็นได้เพียงแค่ความทรงจำ ชีวิตช่างอ้างว้างเปล่าดายเมื่อไม่มีเธออยู่ข้างกาย หัวใจของเขาเป็นของเธอไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ไม่เคยลืม
วิบากกรรมของคู่รักลายพราง ที่มันน่าเจ็บปวดอีกอย่าง คือสิ่งที่ทำให้ต้องเลิกร้างกันไป ไม่ใช่การหมดรัก แต่มันเป็นอุปสรรคที่เกิดขึ้นมาในทุกยุคทุกสมัย อุปสรรคที่เปลี่ยนไม่ได้ด้วยความพยายามแต่เพียงอย่างเดียว เมื่อมันเป็นสิ่งที่ติดตัวเขาและเธอมาตั้งแต่เกิด ใครสามารถเปลี่ยนชาติกำเนิดและวงตระกูลของตนเองได้บ้างเล่า ? คงไม่มี .... อาวุธชิ้นนี้ อย่างที่จ่าซอแดยองบอกกับท่านนายพลยุน ประหัตประหารเขาให้ภายในกลวงและว่างเปล่า ในเมื่อมันเป็นหน้าตา เป็นเกียรติศักดิ์ศรีและอนาคตของผู้หญิงที่เขารักที่สุดในชีวิต มีทางไหนให้เลือกบ้างนอกจากคำว่า "ยอม" เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ "เธอ"
เขาอาจได้ชื่อว่าเป็นครูฝึกจอมโหด เป็นคนเข้มงวด และ ไม่เคยท้อถอย ไม่เคยยอมแพ้
แต่เมื่อเดิมพันคือเธอ เหตุผลทั้งหลายที่ยกขึ้นมา ไม่มีสิ่งใดควรค่าแก่การโต้แย้ง
เขาทำได้เพียงปฏิเสธและถอย ทั้งที่ยังไม่ได้สู้ .... เสแสร้งคิดไปว่ามันจบ ทั้งที่จบไม่ลง
หากสิ่งเหล่านั้นจะหยุดยั้งร้อยโทยุนได้หรือก็หาไม่ ผู้หญิงดื้อและตั้งมั่นในปณิธานของตัวเอง ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน แม้เธอจะมียศที่สูงกว่า โชคชะตาพาให้เขาและเธอพบกันในการฝึกภาคสนาม ฟ้าใส แสงอาทิตย์จัดจ้าสะท้อนลำธารเป็นประกาย ฤดูร้อนวันนั้นที่เขาไม่เคยลืม ท้ายที่สุดเธอกับเขากลายเป็นเพื่อนคุยที่ถูกคอ ตามติดกันดังเงาตามตัว เธอไม่ใช่นายร้อยที่หยิ่งและถือดีอย่างที่เขาเข้าใจ เธอน่ารัก รวยอารมณ์ขัน แมน ๆ แฟร์ ๆ เป็นกันเอง และ ติดดินอย่างคนที่เป็นทหารพึงจะเป็น เธอพบว่าเขาที่เป็นคนหน้าตาย จริง ๆ แล้วอบอุ่นอ่อนโยน และ ขี้เล่นไม่น้อย ความสัมพันธ์ในฤดูร้อน ผันผ่านเป็นฤดูใบไม้ผลิ ใบไม้ร่วง และ ฤดูหนาว ทุกอย่างล่วงเลยมาอย่างราบรื่น จนกระทั่งพ่อของเธอพบเข้า
ยุนมยองจูรู้ชัดถึงเหตุผลในการจากลา รู้ชัดถึงความเป็น "คู่ไม่ควร" ที่ใคร ๆ มอง เธอไม่นึกว่าวันหนึ่งวันใดไม้นี้จะย้อนกลับมาเล่นงานตัวเองได้ เรื่องนี้ช่างห่างไกลจากเธอเหมือนนิยายน้ำเน่า แต่มันก็เกิดขึ้นจริง และ เกิดขึ้นแล้ว โดยที่เธอไม่มีสิทธิแม้จะคิดทำไม่ว่าตอบรับหรือปฏิเสธประการใด เมื่อผู้ชายชื่อซอแดยองชิงปล่อยมือไปก่อนแล้ว หากเธอก็เข้าใจได้ดี เธออยู่ในแวดวงนี้มาแต่เล็กแต่น้อย แบ็คกราวน์ ความรู้ สถาบัน รวมถึงพื้นฐานครอบครัว ล้วนแต่เป็นสิ่งสำคัญที่จะการันตีความอยู่รอด และ ความก้าวหน้า ..... ไม่นับเรื่องที่เธอเป็นผู้หญิงในกองทัพอีกนะ
เธอรู้ .... รู้ดีทีเดียว ว่าที่เขาทำเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะความขี้ขลาด แต่อนาคตของเธอคือมีดที่จ่ออยู่บนคอหอยเขาไม่ให้มีทางเลือกอื่นนอกจากไปให้ห่างเธอมากที่สุด หลายปีผ่านไป เธอกับเขาเหมือนเล่นซ่อนหา ใบหน้าเรียบเย็นไม่แสดงความรู้สึกอันใดยามที่พบกัน ทำเธอเจ็บแปลบในใจหนักหนา แต่เธอก็รู้อีกล่ะ รู้ว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงของเขา เธอรู้ว่าเขาเจ็บ เธอรู้ว่าตัวเองเจ็บ และเพราะเป็นแบบนั้น เธอยิ่งต้องแสดงความรู้สึกออกไปว่าเธอยังเหมือนเดิม ไม่ว่านานเท่าไหร่
เธอรอได้ ถึงแม้เขาจะไม่ยอมยื่นมือออกมาเลยก็ไม่เป็นไร ทั้งหมดนั้นเธอทำเองก็ได้ สิ่งใดที่เขาไม่ทำ .... เธอก็จะเป็นคนทำมันเอง พ่อของเธอหยิบยื่นทางเลือกที่แสนเจ็บปวดให้เขา เพื่ออนาคตของเธอ ดังนั้นเธอย่อมต้องแสดงให้เห็นว่าอนาคตของเธอ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับใคร แต่ขึ้นอยู่กับเธอเอง เธอเป็นอิสระจากทุกอย่างในความก้าวหน้า ในอนาคต ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขา กับฐานะ กับยูชีจิน แต่เป็นเธอ และ เธอเองเท่านั้น เพราะความสามารถนั้นของเธอหรือไม่ที่ทำให้เธอมายืนในอุรุคแห่งนี้ สิ่งนั้นผสมกับโชคชะตาอีกนิดหน่อย ที่ทำให้เขาต้องกลับมายืนอยู่บนแผ่นดินเดียวกับเธอจนได้ ... บางทีความดื้อรั้นและความตั้งมั่นของคนก็เป็นอีกชื่อของ "โชคชะตา" นะคิดว่า
และอาจจะเป็นเพราะหลาย ๆ สิ่งที่เกิดขึ้นในอุรุค วันเวลาที่เขากับเธออยู่ด้วยกัน ช่วยเหลือกันดูแลกัน "รักกัน" มากยิ่งกว่าชีวิต เขารักษาคำสัญญาเสมอว่าจะไม่อยู่ใกล้กับเธอ เขาพร้อมทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดและเขาแสดงให้เห็นตลอดว่าเขาเทิดทูนเธอเหนือสิ่งอื่นใด เธอแสดงให้ใครต่อใครเห็นว่าเธอไม่ใช่เพียงลูกสาวนายพล แต่เป็นแพทย์ทหารที่สมศักดิ์และศรีแห่งวิชาชีพทั้งสองประการ ทีนี้จึงมาถึงตาของท่านนายพลบ้าง ที่หมายมาดไว้ก็ไม่เป็นอย่างที่มาดหมายเสียแล้ว กัปตันว่าที่เขยขวัญที่จับตาได้ผู้หญิงรุ่นกันกระสุนไว้เป็นคู่หมายแถมท่าทางเข้าสมาคมพ่อบ้านใจกล้าเสียด้วย สุดท้ายจึงต้องมาคิดสารตะแล้วว่าหากจะต้องวางชีวิตของลูกสาวตัวเองไว้ในมือใคร .... คนนั้นควรเป็น ..... ท่านนายพลเองก็รู้ตัวว่าถึงเวลาต้องเลือกแล้วกระมัง
นิยายรักรุ่นลายพรางต่างชนชั้นยังมิจบเพียงเท่านี้ อุปสรรคยังดาหน้าเข้ามาทดสอบเรื่อย ๆ อย่างที่เขาว่าละนะ "รักแท้ย่อมมีอุปสรรค" ที่จะทำให้ความรักหอมหวานและมีคุณค่าขึ้น แต่หากว่าบททดสอบนั้นอาจะเป็นการกลืนกินชีวิตฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเล่า จะต้องทำอย่างไร ? อ้อมกอดแน่นหนาและสั่นเทาของจ่าซอใจหิน ทำให้รู้ว่าภายในของเขาสั่นคลอนไปหมด เขาจะช่วยเหลือได้อย่างไรกับภัยที่ประสบในการคราวนี้
This loneliness has crushed my heart
Please let me love again
'Cause I need your love to comfort me and ease my pain
Or 4 seasons will bring the loneliness again
ที่ผ่านมาความเหงาบืดขยี้หัวใจมามากแล้ว ฤดูกาลที่ผ่านผันไปมีเพียงความเจ็บปวด รวดร้าว และ ว่างเปล่า วันนี้ความรักกลับมาเยียวยาใจอีกครั้ง เหมือนอุปสรรคจะหมดไป แต่แล้วก็มีสิ่งใหม่เข้ามา หรือ มันจะกลายเป็นเหมือนเดิม 4 ฤดูกาลที่มีเพียงความเงียบเหงา และ อาจะเปล่าดายยิ่งกว่าเพราะอาจไม่ได้พบหน้าเธอผู้นั้นอีกเลย ....
Descendants of the Sun (กึ่งรีวิว) : ยุนมยองจู ซอแดยอง Four Seasons Of Loneliness
But now those days are memories in time
Life's empty without you by my side
My heart belongs to you, no matter what I try
4 ฤดูกาลที่ผันผ่านไป ใครจะรู้ว่าสิ่งที่ทรมานจากการเลิกกัน สำหรับเขาไม่ใช่เพียงความเจ็บปวดแห่งการจากลา แต่เป็น "ความว่างเปล่า" ที่สลักลงในใจ เธอทำให้ความรักฝังรากลึกลงไปจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว หลายครั้งโหยหาความอบอุ่นในเคยได้พูดคุยเจรจาทำสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ร่วมกัน และ บัดนี้กลายเป็นเพียงความทรงจำที่นึกขึ้นมาที่ไรแม้จะเป็นความสุขเล็ก ๆ หากทิ้งความขมเอาไว้ยาวนาน เพราะ มันก็เป็นได้เพียงแค่ความทรงจำ ชีวิตช่างอ้างว้างเปล่าดายเมื่อไม่มีเธออยู่ข้างกาย หัวใจของเขาเป็นของเธอไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ไม่เคยลืม
วิบากกรรมของคู่รักลายพราง ที่มันน่าเจ็บปวดอีกอย่าง คือสิ่งที่ทำให้ต้องเลิกร้างกันไป ไม่ใช่การหมดรัก แต่มันเป็นอุปสรรคที่เกิดขึ้นมาในทุกยุคทุกสมัย อุปสรรคที่เปลี่ยนไม่ได้ด้วยความพยายามแต่เพียงอย่างเดียว เมื่อมันเป็นสิ่งที่ติดตัวเขาและเธอมาตั้งแต่เกิด ใครสามารถเปลี่ยนชาติกำเนิดและวงตระกูลของตนเองได้บ้างเล่า ? คงไม่มี .... อาวุธชิ้นนี้ อย่างที่จ่าซอแดยองบอกกับท่านนายพลยุน ประหัตประหารเขาให้ภายในกลวงและว่างเปล่า ในเมื่อมันเป็นหน้าตา เป็นเกียรติศักดิ์ศรีและอนาคตของผู้หญิงที่เขารักที่สุดในชีวิต มีทางไหนให้เลือกบ้างนอกจากคำว่า "ยอม" เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ "เธอ"
แต่เมื่อเดิมพันคือเธอ เหตุผลทั้งหลายที่ยกขึ้นมา ไม่มีสิ่งใดควรค่าแก่การโต้แย้ง
เขาทำได้เพียงปฏิเสธและถอย ทั้งที่ยังไม่ได้สู้ .... เสแสร้งคิดไปว่ามันจบ ทั้งที่จบไม่ลง
หากสิ่งเหล่านั้นจะหยุดยั้งร้อยโทยุนได้หรือก็หาไม่ ผู้หญิงดื้อและตั้งมั่นในปณิธานของตัวเอง ตั้งแต่วันแรกที่พบกัน แม้เธอจะมียศที่สูงกว่า โชคชะตาพาให้เขาและเธอพบกันในการฝึกภาคสนาม ฟ้าใส แสงอาทิตย์จัดจ้าสะท้อนลำธารเป็นประกาย ฤดูร้อนวันนั้นที่เขาไม่เคยลืม ท้ายที่สุดเธอกับเขากลายเป็นเพื่อนคุยที่ถูกคอ ตามติดกันดังเงาตามตัว เธอไม่ใช่นายร้อยที่หยิ่งและถือดีอย่างที่เขาเข้าใจ เธอน่ารัก รวยอารมณ์ขัน แมน ๆ แฟร์ ๆ เป็นกันเอง และ ติดดินอย่างคนที่เป็นทหารพึงจะเป็น เธอพบว่าเขาที่เป็นคนหน้าตาย จริง ๆ แล้วอบอุ่นอ่อนโยน และ ขี้เล่นไม่น้อย ความสัมพันธ์ในฤดูร้อน ผันผ่านเป็นฤดูใบไม้ผลิ ใบไม้ร่วง และ ฤดูหนาว ทุกอย่างล่วงเลยมาอย่างราบรื่น จนกระทั่งพ่อของเธอพบเข้า
ยุนมยองจูรู้ชัดถึงเหตุผลในการจากลา รู้ชัดถึงความเป็น "คู่ไม่ควร" ที่ใคร ๆ มอง เธอไม่นึกว่าวันหนึ่งวันใดไม้นี้จะย้อนกลับมาเล่นงานตัวเองได้ เรื่องนี้ช่างห่างไกลจากเธอเหมือนนิยายน้ำเน่า แต่มันก็เกิดขึ้นจริง และ เกิดขึ้นแล้ว โดยที่เธอไม่มีสิทธิแม้จะคิดทำไม่ว่าตอบรับหรือปฏิเสธประการใด เมื่อผู้ชายชื่อซอแดยองชิงปล่อยมือไปก่อนแล้ว หากเธอก็เข้าใจได้ดี เธออยู่ในแวดวงนี้มาแต่เล็กแต่น้อย แบ็คกราวน์ ความรู้ สถาบัน รวมถึงพื้นฐานครอบครัว ล้วนแต่เป็นสิ่งสำคัญที่จะการันตีความอยู่รอด และ ความก้าวหน้า ..... ไม่นับเรื่องที่เธอเป็นผู้หญิงในกองทัพอีกนะ
เธอรู้ .... รู้ดีทีเดียว ว่าที่เขาทำเช่นนี้ ไม่ใช่เพราะความขี้ขลาด แต่อนาคตของเธอคือมีดที่จ่ออยู่บนคอหอยเขาไม่ให้มีทางเลือกอื่นนอกจากไปให้ห่างเธอมากที่สุด หลายปีผ่านไป เธอกับเขาเหมือนเล่นซ่อนหา ใบหน้าเรียบเย็นไม่แสดงความรู้สึกอันใดยามที่พบกัน ทำเธอเจ็บแปลบในใจหนักหนา แต่เธอก็รู้อีกล่ะ รู้ว่ามันไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงของเขา เธอรู้ว่าเขาเจ็บ เธอรู้ว่าตัวเองเจ็บ และเพราะเป็นแบบนั้น เธอยิ่งต้องแสดงความรู้สึกออกไปว่าเธอยังเหมือนเดิม ไม่ว่านานเท่าไหร่
เธอรอได้ ถึงแม้เขาจะไม่ยอมยื่นมือออกมาเลยก็ไม่เป็นไร ทั้งหมดนั้นเธอทำเองก็ได้ สิ่งใดที่เขาไม่ทำ .... เธอก็จะเป็นคนทำมันเอง พ่อของเธอหยิบยื่นทางเลือกที่แสนเจ็บปวดให้เขา เพื่ออนาคตของเธอ ดังนั้นเธอย่อมต้องแสดงให้เห็นว่าอนาคตของเธอ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับใคร แต่ขึ้นอยู่กับเธอเอง เธอเป็นอิสระจากทุกอย่างในความก้าวหน้า ในอนาคต ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขา กับฐานะ กับยูชีจิน แต่เป็นเธอ และ เธอเองเท่านั้น เพราะความสามารถนั้นของเธอหรือไม่ที่ทำให้เธอมายืนในอุรุคแห่งนี้ สิ่งนั้นผสมกับโชคชะตาอีกนิดหน่อย ที่ทำให้เขาต้องกลับมายืนอยู่บนแผ่นดินเดียวกับเธอจนได้ ... บางทีความดื้อรั้นและความตั้งมั่นของคนก็เป็นอีกชื่อของ "โชคชะตา" นะคิดว่า
และอาจจะเป็นเพราะหลาย ๆ สิ่งที่เกิดขึ้นในอุรุค วันเวลาที่เขากับเธออยู่ด้วยกัน ช่วยเหลือกันดูแลกัน "รักกัน" มากยิ่งกว่าชีวิต เขารักษาคำสัญญาเสมอว่าจะไม่อยู่ใกล้กับเธอ เขาพร้อมทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดและเขาแสดงให้เห็นตลอดว่าเขาเทิดทูนเธอเหนือสิ่งอื่นใด เธอแสดงให้ใครต่อใครเห็นว่าเธอไม่ใช่เพียงลูกสาวนายพล แต่เป็นแพทย์ทหารที่สมศักดิ์และศรีแห่งวิชาชีพทั้งสองประการ ทีนี้จึงมาถึงตาของท่านนายพลบ้าง ที่หมายมาดไว้ก็ไม่เป็นอย่างที่มาดหมายเสียแล้ว กัปตันว่าที่เขยขวัญที่จับตาได้ผู้หญิงรุ่นกันกระสุนไว้เป็นคู่หมายแถมท่าทางเข้าสมาคมพ่อบ้านใจกล้าเสียด้วย สุดท้ายจึงต้องมาคิดสารตะแล้วว่าหากจะต้องวางชีวิตของลูกสาวตัวเองไว้ในมือใคร .... คนนั้นควรเป็น ..... ท่านนายพลเองก็รู้ตัวว่าถึงเวลาต้องเลือกแล้วกระมัง
นิยายรักรุ่นลายพรางต่างชนชั้นยังมิจบเพียงเท่านี้ อุปสรรคยังดาหน้าเข้ามาทดสอบเรื่อย ๆ อย่างที่เขาว่าละนะ "รักแท้ย่อมมีอุปสรรค" ที่จะทำให้ความรักหอมหวานและมีคุณค่าขึ้น แต่หากว่าบททดสอบนั้นอาจะเป็นการกลืนกินชีวิตฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเล่า จะต้องทำอย่างไร ? อ้อมกอดแน่นหนาและสั่นเทาของจ่าซอใจหิน ทำให้รู้ว่าภายในของเขาสั่นคลอนไปหมด เขาจะช่วยเหลือได้อย่างไรกับภัยที่ประสบในการคราวนี้
Please let me love again
'Cause I need your love to comfort me and ease my pain
Or 4 seasons will bring the loneliness again
ที่ผ่านมาความเหงาบืดขยี้หัวใจมามากแล้ว ฤดูกาลที่ผ่านผันไปมีเพียงความเจ็บปวด รวดร้าว และ ว่างเปล่า วันนี้ความรักกลับมาเยียวยาใจอีกครั้ง เหมือนอุปสรรคจะหมดไป แต่แล้วก็มีสิ่งใหม่เข้ามา หรือ มันจะกลายเป็นเหมือนเดิม 4 ฤดูกาลที่มีเพียงความเงียบเหงา และ อาจะเปล่าดายยิ่งกว่าเพราะอาจไม่ได้พบหน้าเธอผู้นั้นอีกเลย ....