สวัสดีสมาชิกทุกท่านครับ  กระผมเพิ่งสมัครสมาชิกและกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมครับ เริ่มเลยนะครับ ทุกๆวันนี้ผมครุ่นคิดเรื่องการมีคู่สมรสดีๆในอนาคตอยู่เป็นบางครั้ง ( ผมอายุเกือบหลัก3ครับ หน้าที่ความรับผิดชอบและอนาคต ถ้าคุยตอนทำบุญสายๆไม่อายพระเณร ) อย่าเพิ่งขว้างขวดใส่ผมนะครับ แต่ผมกำลังเจออุปสรรคที่เกิดขึ้นในใจของผมเองน่ะครับ คือผมมีพื้นฐานทางเศรษฐกิจของครอบครัวที่ค่อนข้างลำบากมาตั้งแต่เด็ก จากพิษเศรษฐกิจทรุดปี40 จึงทำให้คุณพ่อของผมโดนเชิญออก ครอบครัวเรามีหนี้สินก้อนโต ฯลฯ ปัจจัยต่างๆทำให้ครอบครัวเราลำบากแสนสาหัส พวกเราอดทนสู้มาจนกระทั่งปัจจุบันที่พี่น้องของผมเรียนจบทุกคน มีหน้าที่การงานมั่นคงแล้ว  ผมเติบโตมาด้วยสภาพที่ต้องขยัน อดทนและแข่งขันอย่างมาก ไม่มีโอกาสได้เที่ยว ใช้ชีวิต จีบสาวฯลฯ เหมือนอย่างเพื่อนคนอื่น ภายนอกผมดูตลกร่าเริงในกลุ่มเพื่อน พูดคุยเฮฮาเรื่องสาวๆบ้าง แต่ภายในผมไม่มีความมั่นใจที่จะมีความรู้สึกพิเศษกับใครเลย  ชีวิตผมต้องเสียผู้หญิงที่ดีๆที่เคยจะเข้ามาในชีวิตผมอยู่หลายท่าน เพราะความรู้สึกที่ว่า ผมเคยเป็นคนที่ลำบากฐานะไม่ดีมาก่อน จึงไม่กล้าเปิดใจกับใครเลย ผู้หญิงแต่ละท่านที่เข้ามาได้รู้จักกันค่อนข้างมีฐานะที่ดีกว่าผมมากๆ (แปลกนะครับผมมักปลื้มแต่คนที่อยู่สูงๆทั้งนั้น กรรมจริงๆ) ครอบครัวแต่ละท่านมีหน้ามีตาในสังคม แม้การศึกษาอาจจะเสมอๆกันกับผมก็ตาม ผมก็ไม่อาจเอื้อมคว้าลงมาได้ ผมทำได้อย่างเดียวคือเรียน เรียน เรียน....และก็ตัดใจ...........  มันเป็นความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมาเรื่อยๆ จนปัจจุบันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะทำลายความรู้สึกนี้ออกไปได้  ทุกวันนี้กระผมขยัน ประหยัด อดออม ไม่ชอบเที่ยวนั่งดื่มฯลฯ ใดๆเลย ผมกำลังศึกษาเพิ่มเติม พัฒนาตัวเองอยู่เสมอ ปฎิบัติธรรม เสมอๆ ปัจจุบันผมพบคนที่ถูกใจมากมาย แต่ทำไมผมไม่สามารถทำลายกำแพงในตัวเองลงไปได้เลย ผมไม่กล้าจะปรึกษากับใคร แม้แต่กับเพื่อนสนิทๆ เพราะไม่อยากเอาเรื่องเศร้าไปให้เขาฟัง....  มีใครเป็นแบบผมบ้างไหมครับ ?  ฐานะต่างกันมากๆรักกันได้จริงไหมครับ?   ขอบพระคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านชีวิตนิยายของผมนะครับ..........   ปล.อย่าแนะนำให้ผมไปปรึกษาแพทย์นะครับ ^_^