ผมมีงานในใจอยู่งานนึง อยากทำมากกกกกกกกก และคิดว่าทำได้ดี กะจะทำไปตลอดชีวิต แต่ไม่ว่าจะทำเท่าไร สมัครงานสายนี้กี่ครั้ง ก็ไม่เคยได้ซักครั้งเดียว
ผมมีประสบการณ์สอบรัฐวิสาหกิจ กับ ราชการ สองอย่าง ผมแทบไม่ได้เตรียมตัวไปสอบเท่าไร ไม่อยากได้ วันๆก็เล่นเกมส์ ฟังเพลง แต่ก็ต้องยอมรับว่าเราไม่มีทางเลือกอะไรมากมาย เพราะ เงินไม่มี ต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเอง ครอบครัว อนาคต ผมจะมามัวปล่อยชีวิตลอยไปลอยมาเพื่อรองานที่อยากทำอย่างเดียวไม่ได้ มันต้องกินต้องใช้ เลยจำเป็นต้องไปสอบแย่งที่คนอื่น (ที่เค้าอยากทำงานนั้นจริงๆ)
ผมรู้สึกผิด ถ้าคิดในแง่ที่ว่าไปแย่งที่นั่งคนอื่น แต่ผมก็ต้องกินต้องใช้ ผมก็ทำงานพวกนี้รอไปเรื่อยๆ จนกว่าผมจะได้งานที่ผมฝันไว้ว่าจะลงหลักปักฐาน แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลก งานที่ผมฝันไว้ ต่อให้ผมพยายามเท่าไร สู้ตายแค่ไหน หมดเงินยังไง มันก็เหมือนไม่มีวาสนาได้เข้าใกล้ จนผมท้อ
" เพื่อนๆที่ทำงานก็ดี คอยปลอบใจว่า จริงๆถ้าทำงานตรงนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่คิดมาก มันก็สบายนะ ไม่จำเป็นต้องไปทำงานที่ชอบหรอก เอาที่อยู่แล้วสบายใจก็พอแล้ว "
ผมก็คิดนะว่าถ้าเราทำงานแบบวนไปวนมา ซ้ำๆซากๆแบบนี้มันก็ดี แต่ถ้าเราไปถึงจุดที่เราอยากทำ มันจะรู้สึกชีวิตมีค่ามากกว่านี้ ผมจะใช้ชีวิตได้เต็มที่กว่านี้ มันเหมือนทำงานแต่ไม่ได้มาทำงาน มาเสพ มาเรียนรู้ มันสนุกสุดๆๆๆๆ แต่ทำไมก็ไม่รู้ ผมถึงไม่ได้ทำในตรงนั้น (อาจไม่มีวาสนา)
*** คำถามคือ มีคนเป็นแบบผมเยอะไหมครับในสังคม ที่ไม่ได้ทำงานที่ชอบ ไม่ได้ทำงานที่รัก แต่ก็จำเป็นต้องกัดฟันทำ มันมีภาระต้องดูแล ต่อให้ไม่รักก็ต้องอดทนทำไปก่อน ในใจก็พยายามดิ้นรนขวนขวายไปอยู่ในจุดที่ตัวเองใฝ่ฝันไว้ให้ได้ ไม่เคยท้อ เพราะ ถ้าสำเร็จ ชีวิตมันเหมือนคุ้มแล้วที่เกิดมา มันใช้คุ้มแล้วจริงๆถ้าได้ยืนในจุดที่ฝันไว้
ชอบไปได้งานที่ไม่อยากทำ ส่วนงานที่อยากทำกลับไม่เคยได้ มีอีกหลายคนไหมครับที่เป็นแบบผม
ผมมีประสบการณ์สอบรัฐวิสาหกิจ กับ ราชการ สองอย่าง ผมแทบไม่ได้เตรียมตัวไปสอบเท่าไร ไม่อยากได้ วันๆก็เล่นเกมส์ ฟังเพลง แต่ก็ต้องยอมรับว่าเราไม่มีทางเลือกอะไรมากมาย เพราะ เงินไม่มี ต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเอง ครอบครัว อนาคต ผมจะมามัวปล่อยชีวิตลอยไปลอยมาเพื่อรองานที่อยากทำอย่างเดียวไม่ได้ มันต้องกินต้องใช้ เลยจำเป็นต้องไปสอบแย่งที่คนอื่น (ที่เค้าอยากทำงานนั้นจริงๆ)
ผมรู้สึกผิด ถ้าคิดในแง่ที่ว่าไปแย่งที่นั่งคนอื่น แต่ผมก็ต้องกินต้องใช้ ผมก็ทำงานพวกนี้รอไปเรื่อยๆ จนกว่าผมจะได้งานที่ผมฝันไว้ว่าจะลงหลักปักฐาน แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลก งานที่ผมฝันไว้ ต่อให้ผมพยายามเท่าไร สู้ตายแค่ไหน หมดเงินยังไง มันก็เหมือนไม่มีวาสนาได้เข้าใกล้ จนผมท้อ
" เพื่อนๆที่ทำงานก็ดี คอยปลอบใจว่า จริงๆถ้าทำงานตรงนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่คิดมาก มันก็สบายนะ ไม่จำเป็นต้องไปทำงานที่ชอบหรอก เอาที่อยู่แล้วสบายใจก็พอแล้ว "
ผมก็คิดนะว่าถ้าเราทำงานแบบวนไปวนมา ซ้ำๆซากๆแบบนี้มันก็ดี แต่ถ้าเราไปถึงจุดที่เราอยากทำ มันจะรู้สึกชีวิตมีค่ามากกว่านี้ ผมจะใช้ชีวิตได้เต็มที่กว่านี้ มันเหมือนทำงานแต่ไม่ได้มาทำงาน มาเสพ มาเรียนรู้ มันสนุกสุดๆๆๆๆ แต่ทำไมก็ไม่รู้ ผมถึงไม่ได้ทำในตรงนั้น (อาจไม่มีวาสนา)
*** คำถามคือ มีคนเป็นแบบผมเยอะไหมครับในสังคม ที่ไม่ได้ทำงานที่ชอบ ไม่ได้ทำงานที่รัก แต่ก็จำเป็นต้องกัดฟันทำ มันมีภาระต้องดูแล ต่อให้ไม่รักก็ต้องอดทนทำไปก่อน ในใจก็พยายามดิ้นรนขวนขวายไปอยู่ในจุดที่ตัวเองใฝ่ฝันไว้ให้ได้ ไม่เคยท้อ เพราะ ถ้าสำเร็จ ชีวิตมันเหมือนคุ้มแล้วที่เกิดมา มันใช้คุ้มแล้วจริงๆถ้าได้ยืนในจุดที่ฝันไว้