สนามบินเป็นสถานที่รวบรวมความหลากหลายทางความรู้สึกมากที่สุดสถานที่หนึ่ง
ว่ากันว่าใครที่เริ่มต้นชีวิตการทำงานที่นี่ มักจะหลงใหลจนไม่อาจถอนตัวทำงานอย่างอื่นได้
ผมก็เช่นกัน เริ่มงานจากเด็กบ้านๆที่คิดมาตลอดว่าบ้านตัวเองคือที่ที่ปลูกข้าวมากที่สุดในประเทศไทย
เพียงเพราะว่าบ้านอยู่กลางทุ่งนาที่มีเนื้อที่กว้างสุดลูกหูลูกตา
เสน่ห์ของมันอยู่ที่ไหน....
..อาจเป็นที่ความกดดันที่เหมือนจะระเบิดหัวตัวเองออกมาเป็นเสี่ยงๆ แต่พองานจบทุกอย่างกลับปลอดโปล่ง คงเหลือไว้แต่สารอะดีนาลีนที่หลั่งออกมายามตื่นเต้น
..อาจเป็นการที่ได้พบปะผู้คนหลากหลายเชื้อเชื้อ วัฒนธรรม และภาษา ได้เห็นคนยืนเยี่ยวในอ่างล้างหน้า เห็นฝรั่งแอบโซ้ยกันในมุมอับของสนามบิน
..หรืออาจเป็นการได้เห็นผู้คนหลั่งใหลมารอรับคนที่รักด้วยใจเต้นระริก มาส่งคนที่รักด้วยใจหดหู่ ออกด้วยเดินทางด้วยใจโหยหา หรือกลับมาพร้อมน้ำตาแห่งความผิดหวัง
ความหลากหลายทางอารมณ์ในสถานที่แห่งนี้นี่เอง ที่ทำให้ผม ติดแหง็กอยู่ที่นี่กว่า......10 ปี
ผมเริ่มต้นจากงานเล็กๆในสนามบิน และค่อยๆไต่ระดับความสูงขึ้นมาเรื่อยๆ จนในที่สุดผมก็เหลือแค่ขับเครื่องบินอย่างเดียวที่ยังไม่ได้ทำในสถานเริงรมย์แห่งนี้
เคยออกไปทำอย่างอื่นไหม??
..เคยครับ แต่ก็ต้องวิ่งโร่กลับมาสายงานเดิม ด้วยเพราะเราถูกหล่อหลอมให้เป็นมนุษย์สายการบินไปแล้ว จึงยากที่จะรับงานที่เข้าออกตรงเวลา
วัฒนธรรมมนุษย์ออฟฟิศก็ช่างแตกต่างจากพวกเรา ผู้รู้(เรื่องคนอื่น) ผู้ตื่น(ต้องตื่นได้ตลอดเวลาทั้งกลางวันกลางคืน) ผู้เบิกบาน(และต้องยิ้มให้งดงามเสมอแม้ในยามที่ผู้โดยสารกำลังยืนด่า ฟ๊ากยูว์ อย่างได้อารมณ์) อย่างสิ้นเชิง
งานสุดท้ายที่ผมจะหยุดและทบทวนตัวเองเพื่อที่จะก้าวออกไปสู่วิถีชีวิตเกษตรในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าคือ งานสจ๊วต
10 ปีสำหรับการทำงานบรรทุกความคิดถึง การรอคอย ความสิ้นหวัง ความตื่นเต้น การคาดหวัง การโหยหา การหลีกหนี การเริ่มต้นใหม่และอีกหลายๆเหตุผลที่ทำให้คนๆหนึ่งตัดสินใจ "ออกเดินทาง"
มันเป็น 10 ปีแห่งความคุ้มค่าที่ผมเอง บอกกับตัวเองเสมอว่า "ผมตัดสินใจถูกแล้วที่เลือกเดินสายนี้"
10 ปี กับ 7 เหตุการณ์ประทับใจที่ผมไม่มีวันลืมกับอาชีพ "พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน"
7 เหตุการณ์ประทับใจในการทำงานบนฟ้ามากว่า 10 ปี
ว่ากันว่าใครที่เริ่มต้นชีวิตการทำงานที่นี่ มักจะหลงใหลจนไม่อาจถอนตัวทำงานอย่างอื่นได้
ผมก็เช่นกัน เริ่มงานจากเด็กบ้านๆที่คิดมาตลอดว่าบ้านตัวเองคือที่ที่ปลูกข้าวมากที่สุดในประเทศไทย
เพียงเพราะว่าบ้านอยู่กลางทุ่งนาที่มีเนื้อที่กว้างสุดลูกหูลูกตา
เสน่ห์ของมันอยู่ที่ไหน....
..อาจเป็นที่ความกดดันที่เหมือนจะระเบิดหัวตัวเองออกมาเป็นเสี่ยงๆ แต่พองานจบทุกอย่างกลับปลอดโปล่ง คงเหลือไว้แต่สารอะดีนาลีนที่หลั่งออกมายามตื่นเต้น
..อาจเป็นการที่ได้พบปะผู้คนหลากหลายเชื้อเชื้อ วัฒนธรรม และภาษา ได้เห็นคนยืนเยี่ยวในอ่างล้างหน้า เห็นฝรั่งแอบโซ้ยกันในมุมอับของสนามบิน
..หรืออาจเป็นการได้เห็นผู้คนหลั่งใหลมารอรับคนที่รักด้วยใจเต้นระริก มาส่งคนที่รักด้วยใจหดหู่ ออกด้วยเดินทางด้วยใจโหยหา หรือกลับมาพร้อมน้ำตาแห่งความผิดหวัง
ความหลากหลายทางอารมณ์ในสถานที่แห่งนี้นี่เอง ที่ทำให้ผม ติดแหง็กอยู่ที่นี่กว่า......10 ปี
ผมเริ่มต้นจากงานเล็กๆในสนามบิน และค่อยๆไต่ระดับความสูงขึ้นมาเรื่อยๆ จนในที่สุดผมก็เหลือแค่ขับเครื่องบินอย่างเดียวที่ยังไม่ได้ทำในสถานเริงรมย์แห่งนี้
เคยออกไปทำอย่างอื่นไหม??
..เคยครับ แต่ก็ต้องวิ่งโร่กลับมาสายงานเดิม ด้วยเพราะเราถูกหล่อหลอมให้เป็นมนุษย์สายการบินไปแล้ว จึงยากที่จะรับงานที่เข้าออกตรงเวลา
วัฒนธรรมมนุษย์ออฟฟิศก็ช่างแตกต่างจากพวกเรา ผู้รู้(เรื่องคนอื่น) ผู้ตื่น(ต้องตื่นได้ตลอดเวลาทั้งกลางวันกลางคืน) ผู้เบิกบาน(และต้องยิ้มให้งดงามเสมอแม้ในยามที่ผู้โดยสารกำลังยืนด่า ฟ๊ากยูว์ อย่างได้อารมณ์) อย่างสิ้นเชิง
งานสุดท้ายที่ผมจะหยุดและทบทวนตัวเองเพื่อที่จะก้าวออกไปสู่วิถีชีวิตเกษตรในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าคือ งานสจ๊วต
10 ปีสำหรับการทำงานบรรทุกความคิดถึง การรอคอย ความสิ้นหวัง ความตื่นเต้น การคาดหวัง การโหยหา การหลีกหนี การเริ่มต้นใหม่และอีกหลายๆเหตุผลที่ทำให้คนๆหนึ่งตัดสินใจ "ออกเดินทาง"
มันเป็น 10 ปีแห่งความคุ้มค่าที่ผมเอง บอกกับตัวเองเสมอว่า "ผมตัดสินใจถูกแล้วที่เลือกเดินสายนี้"
10 ปี กับ 7 เหตุการณ์ประทับใจที่ผมไม่มีวันลืมกับอาชีพ "พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน"