คิดว่าเราอคติมากไปหรือเปล่า ?

เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราเป็นอะไร ทำไมเวลาเห็นคนอื่นเขาแสดงความรักซึ่งกันและกัน ทำไมเราถึงรู้สึกอยากหัวเราะว่ามีทำไมความรัก มีทำไมแฟน ?รู้นะคะว่าความรักมันมีความสุข แต่สุดท้ายก็เลิกกัน เศร้าเสียใจ ซึ่งเราก็เคยผ่านจุดๆนั่นมาแล้ว
      ทุกๆคนที่เราคบ เราดีกับเขาทุกอย่าง เราไม่เคยจะพูด กู  กับคนที่เราคบเลยอันนี้จริงๆนะ (เราไม่ได้บอกว่าคนพูด กู ไม่ดีนะคะ ) ไม่เคยที่จะด่าจะว่าเขา เพราะเราก็รู้ว่าใจเขาใจเรา เราดีกับเขาทุกอย่างจริงๆ แต่เราก็ถูกทิ้งตลอดนะ เพราะฝั่งนั่นเขามีคนอื่น ไม่ว่าจะกี่คนที่เราคบๆมา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร เหตุผลว่าเราดีเกินไปบ้างละ เขาไม่เหมาะกับเราบ้างละต่างๆนาๆ
      แล้วเราก็คิดไปต่างๆนาๆว่า มีทำไมแฟน มีทำไมความรัก เราคงไปเหมาะสำหรับใครจริงๆ ก็หลายปีแล้วที่ ตอนนี้เราก็อยู่คนเดียว เฮฮากับเพื่อนๆ มีครอบครัวที่ดีๆ เราก็คิดนะว่าตอนนี้ก็สบายดีอยู่แล้ว พอมีคนเข้ามาคุย ไม่ว่าจะกี่คนเราปฏิเสธหมดเลย เรารู้สึกตอนนี้ก็สบายดีอยู่แล้วเลยไม่คิดอยากจะมีใคร เพื่อนหลายคนบอกให้เราเปิดใจบ้าง อย่าปิดกั้นตัวเอง แต่เราก็ไม่อยากจะกลับไปเป็นแบบนั่นอีก ไม่อยากจะไปรู้สึกอะไรมากมายอีกแล้ว  
      ณ ตอนนี้ เรากลับมองไปว่าความรักอะไร ไร้สาระ มันไม่มีอยู่จริงหรอก  นี่เราอคติกับความรักเกินไปหรือเปล่า หรือยังไง ?
กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกถ้าผิดพลาดยังไงขอโทษด้วยนะคะ