ได้โบนัสเยอะและขึ้นเงินเดือนเยอะ ควรบอกที่บ้านตรงๆหรือเปล่า

ผมเคยเจอสถานการร์แบบคุณจขกท.เลยครับ พอรู้ว่าได้เงินมากก็มาขอ
แต่ไม่ใช่เพราะใช้หนี้คนอื่นนะครับ แต่เพราะไปใช้ฟุ่มเฟือยของตัวเอง
คือเงินของผมคือเงินที่บ้าน แต่เงินที่บ้านจะเป็นของที่บ้าน ไม่เคยบอกผม
ได้เงินอะไรมาไม่เคยบอกผม จนเงินหมดก็มาขอผม
และถ้าผมเงินเดือนขึ้นก็จะน้อยใจ กดดันว่าทำไมผมไม่ให้

ผมเจอแบบนี้บ่อยมากจนในที่สุดผมก็ตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไม่เป็นคนแบบที่บ้านผมครับ
จะใช้นโยบายซื่อสัตย์ตลอด ไม่โกหกเพื่อจะปกป้องตัวเอง จะบอกความจริงเสมอ
โดยเพิ่มความเป็นสายโหดด้วย ยืนหยัดในคำพูดตัวเองสุดๆว่า "ไม่ให้!"

พอผมทำแบบนี้แล้วสบายใจมากครับ เพราะ
1. ไม่ต้องลดมาตรฐานตัวเองกลายเป็นคนขี้โกหกเพื่อปกป้องตัวเอง
2. ไม่ต้องอยู่แบบหลบซ่อนๆแบบคนโกหก  เงยหน้าไม่อายฟ้าก้มหน้าไม่อายดิน
3. สามารถรักษาความเคารพตัวเองไว้ได้ ไม่หวั่นไหวกับใครกดดันครับ

นี่แหล่ะครับ คนเรานั้นมีความเห็นแก่ตัวด้วยกันทุกคน เงินคนอื่นเราอยากได้ฟรี ๆ จึงเกิดการเล่นการพนัน การแทงหวยใต้ดิน บนดิน เพราะอะไรเพราะเราอยากได้เงินฟรี ๆ แต่เงินเราใครจะมาขอหรือมาแบ่งไม่ได้ คนที่เราขอแบ่งแล้วเขาไม่บน และเต็มใจให้แบ่งคือแม่เรา พ่อเรา มีอยู่แค่สองคนนี้แหล่ะ เวลาเราไปขอถึงไม้จะบ่นบ้าง แต่ก็ได้เสมอ  ผมเองมาได้คิดตอนเรามีลูกนี่แหล่ะครับ แค่ลูกบ่นหรือเห็นคนอื่นกินแล้วลูกไปยืนมองปากเขา เราจะรีบวิ่งแจ้นไปซ์้อของสิ่งนั้นมาให้ลูกเราได้กินทันที ไม่มีการผลัดเวลา ผมจึงไม่มีข้อบ่ายเบี่ยง เวลาต้องส่งเงินให้คุณแม่ คุณพ่อใช้เงิน เพราะเราเป็นหนี้ท่าน กว่าจะเลี้ยงเราให้รอดเติบโตจนมีงานทำมีเงินเดือนกิน ท่านต้องเสียสละไปเท่าใด เงินอาจจะมองเห็นเป็นจำนวนได้ แต่แรงใจ แรงกายที่เขาจับเราอาบน้ำ ทำอาหารที่เราชอบให้กินแบบไม่รู้จักคำว่าเหนื่อย เวลาเราเจ็บไข้ได้ป่วย เราไม่ได้นอน พ่อแม่ต้องมานั่งเฝ้าลูกทั้งคืน พอลูกนอนหลับพ่อแม่หลับได้ไหม ตอบว่าไม่ได้ครับ ต้องคอยนั่นเอามืออังหน้าผาก ตัวร้อนไหม พอร้อนขึ้นมานิดเดียว ต้องวิ่งไปหาน้ำมาเช็ดตัว หากลูกอาการแย่ลงแม่ต้องเสียน้ำตา เวลาเห็นเรามีแผลเลือดไหลต้องรีบหาสาเหตุทันที ต้องคอยปลอดประโลมลูกให้หายเจ็บ  ขนาดต้นโป๊ยเซียนแสนรักลูกเอามือไปโดนเป็นแผลเลือดไหล ตัดทิ้งทันทีโดยไม่มีข้อต่อรองอะไรทั้งสิ้น

หลาย ๆ คนจะเป็นครับ  เพื่อนฝูงงี้เท่าไหร่เท่ากัน จ่ายคนเดียวใครอย่ามาแย่งจ่าย สาวซื้อทุกอย่างให้ ไม่ต้องคิดอไรมากจ่ายไปก่อน แต่กับพ่อแม่ พาไปห้างเดินผ่านซเวนเซ่น คิดแล้วคิดอีกเวลาจะควักจ่าย

ปัจจุบันพ่อแม่ผมแก่แล้ว เหนื่อยกายพักก็หาย แต่สิ่งที่ผมทำคือพูดคุย รับคำปรับทุกข์ของท่าน หาทางแก้ไขปัยหา หรือหาสิ่งมาบรรเทาความไม่สบายอกสบายใจเหล่านั้น ให้ท่านอยู่อย่างสบายอกสบายใจมากที่สุด

กระทู้นี้ผมไม่แสดงความคิดเห็น แต่ผมขอเล่าเรื่องเป็นแง่คิดเท่านั้น  คำโบราณท่านว่าไว้เป็นจริงทุกคำครับ

พี่ที่ผมรู้จักมีคนนึง ทำงานใน กทม ตั้งแต่เรียนจบ
ได้เงินเดือนมาก็ส่งกลับไปที่บ้านให้แม่ที่บ้านนอก สำหรับใช้เป็นค่าดำรงชีพ และส่งเงินให้น้องเรียนต่อมหาลัยให้จบ
เหลือเงินใช้น้อย ก็เก็บเงิน กระเบียดกระเสียรไป พอมีแฟน แฟนก็เลิก เพราะเห็นว่าจนเกินไป
และทุกปีที่กลับบ้าน ก็ต้องมีเรื่องให้เสียเงินเสมอ จึงไม่ค่อยอยากกลับบ้าน
ด้านแม่ ได้เงินจากลูกยังไม่พอใจ อยากได้อยากมีเงินเหมือนคนอื่นเขา ไปกู้หนี้นอกระบบมา
กู้เสร็จก็ไม่มีปัญญาจ่ายเอง ก็ไปกู้หนี้นอกระบบเจ้าอื่นต่อ อีกหลาย ๆ ทอด เป็นงูกินหาง
จนเจ้าหนี้มาตามทวงเงินถึงบ้าน
ลำบากลูกต้องไปกู้เงินเพื่อมาจ่ายหนี้ให้แม่ และรับภาระหนี้ทั้งหมดที่มีอยู่ ทั้ง ๆ ที่ตนเองไม่ได้เป็นคนก่อ
ทำงานมาหลายปี ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองสักอย่าง บ้าน รถ คู่ชีวิต

ถ้าเราให้แล้ว ไม่เกิดผลเสียต่อชีวิต ก็ให้เถอะครับ