ลูกแม่ฟ้าหลวง

“ทำไมช่วงเวลาที่ดีๆมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว” คำถามนี้มักจะเกิดขึ้นเสมอเมื่อช่วงเวลานั้นใกล้จะหมดลง และยากที่จะหาคำตอบ ความกระหายที่จะใส่ชุดนักศึกษาเหมือนตอนที่เข้ามาสอบมันก็ยังคงมีเหมือนเดิม หลักสูตรปริญญาตรีมันน่าจะใช้เวลาสัก 8-10ปี ถึงจะดี ยังอยากใช้ชีวิตต่อที่นี่อีกหลายปีเลย



ที่มหาวิทยาลัย “แม่ฟ้าหลวง” แห่งนี้ นอกจากจะอยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่บริสุทธิ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ ไกลจากความวุ่นวาย ที่นี่เป็นสังคมที่มีเสน่ห์เหมาะต่อการบ่มเพาะเมล็ดของความรู้ สร้างความแข็งแรงโดยความอ่อนโยน หมอกบางๆจะปกคลุมไปทั่วทิวทัศน์อย่างเป็นมิตร อาคารเรียนต่างๆกลมกลืนอย่างเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ถ้ามองออกนอกหน้าต่างก็จะมองได้ไกลเห็นทิวทัศน์ภูเขาที่ยิ่งใหญ่เปิดกว้างต่อความคิด ยามเย็นผู้คนต่างออกมาเล่นกีฬาต่าง วิ่งออกกำลังกาย ไปเขื่อน ลู่สนาม ไปสระอะโนดาด บางเล่นบาส เล่นบอล และ อื่นๆอีกมากมาย เขื่อนหลังมอก็จะกลุ่มแก็งเพื่อนสนุกสนานเสียงดังตามภาษา กลางวันเห็นฟ้าได้เต็มฟ้า กลางคืนเห็นดาวสว่างทั่วท้องฟ้าชัดเจน

ท่ามกลางดินแดนธรรมชาติแห่งนี้ที่รวมด้วยคนจากทั่วประเทศ สังคมของที่นี่จะแน่นแฟ้นกัน มาก ในทุกระดับชั้น การพึ่งพาอาศัยกันและสนิทสนมกัน ธรรมชาติกับสมอง นักศึกษากับชุมชน เพื่อนในสาขา เพื่อนต่างสาขา เพื่อนหอพัก อาจารย์กับลูกศิลย์ แม้อธิการบดีหรือคณะบดีก็ยังมีความใกล้ชิดเหมือนญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรัก อย่างในสาขาที่ผมเรียนอยู่ก็เรียนอย่างสนุกสนานม มีรสชาติกันมาก ได้อยู่ด้วยกัน เรียนรู้ด้วยกัน อาจารย์ก็พูดคุยกันได้ทุกเรื่องเป็นกันเองสุดๆเป็นที่พึ่งพิงได้เสมอ ทุกบริเวณของดินแดนนี้เหมือนจะปล่อยพลังงานหรืออาจจะเรียกได้ว่า เวทย์มนต์(มนต์สะกด)เบาๆออกมาให้คนที่อยู่หลงใหล ยิ้มผ่อนคลายอยากที่นี่อยู่ตลอดเวลาจริงๆ



“หากเรากลับมาที่เดิม ลำดวนก็คงกลิ่นเดิม”
“แต่คนรอบกายหลายคน คง แตกต่างจากวันนี้ ......เก็บความทรงจำที่ดีเอาไว้”



อาคารเรียน สถานที่ต่างๆไม่ได้โยกย้ายไปไหน แต่โมเมนต์ช่วงเวลานั้นๆ กลิ่น ภาพ เสียงที่เคยเกิดขึ้นมันก็ สต๊าฟไว้ไม่ได้ นอกจากจะเลี้ยงไว้ในความทรงจำ

คิดถึงบรรยากาศตลอดการได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มากๆ เพื่อนๆ อาจารย์ พี่ๆ วีรกรรมเด็ดๆของเพื่อนๆและของตัวเอง เพื่อนที่ได้รู้จักตั้งแต่ How to live & Learn คิดถึงทุกกิจกรรมรับน้องทุก นึกถึงกิจกรรมแปลกๆที่รุ่นพี่จัด นึกถึงการตามหาห้องเรียนในช่วงเดือนแรก นึกถึงเพื่อนๆที่คุ้นหน้าค้นตา นึกถึงเพื่อนๆที่ได้แต่ยิ้มทัก นึกถึงพวกที่ไม่ค่อยชอบหน้า นึกถึงเรื่องทะเลาะกันต่างสาขา คิดถึงเพื่อนที่ซิวไปเรียนที่อื่น นึกถึงช่วงที่เรากลายเป็นรุ่นพี่

นึกถึงอากาศหนาวจัดตอนเทอมสอง การพยายามขี่มอเตอร์ไซต์มาเรียนในคาบเช้า การทำใจอาบน้ำตอนเช้า นึกถึงเพื่อนที่ชอบโทรมาให้เช็คชื่อ ให้ทำQuestให้ นึกถึงช่วงที่ไปเรียนสาย นึกถึงการโดเรียนวิชาน่าเบื่อ นึกถึงการเคาะประตูเรียกเพื่อนให้ไปเรียน

คิดถึงการเข้า Reg/E-learning นึกถึงการไม่ได้นอนติดกันหลายวัน นึกถึงการลอกการบ้านในห้องเรียน นึกถึงความวุ่นวายช่วงใกล้สอบ การต้องเคลียร์ทุกอย่างให้ทันก่อนสอบ นึกถึงเพื่อนๆพี่ๆที่จัดติวให้ นึกถึงกระดาษเซ็งข้อสอบที่เพื่อนคนเก่งเน้นให้จำ

นึกถึงของ/เงินที่เพื่อนยืมแล้วไม่คืน นึกถึงเพื่อนที่ต้องยืมรถมันใช้ นึกถึงเพื่อนที่ยืมรถเราไป นึกถึงการนั่งรถไฟฟ้าไปเรียน นึกถึงการรับบัตรรถเข้ามอที่ไม่ประกันรถหาย นึกถึงส่วนพัฒนาที่คอยจับหมวกกันน็อค นึกถึงหมวกกันน็อกทุกใบที่โดนขโมย นึกถึงเหล่าผีตู้เย็น
นึกถึงอาหารร้านลำดวนที่ต้องกินเพื่ออยู่ นึกถึงยามและพี่คุ้มหอพัก นึกถึงรูทเมทและเพื่อนห้องข้างๆ นึกถึงการปีนหอพัก นึกถึงเพื่อนที่มาขอปีนหอ/โดดหอ นึกถึงเพื่อนทางหนีไฟ นึกถึงกลุ่มเพื่อนๆที่ขยันชวนไปกินหล้า นึกถึงเพื่อนที่ช่วยแบกเรากลับมาถึงหอ นึกถึงเสียงกรี๊ดของยที่ดังเป็นกิจวัตร นึกถึงเสียงไซเรนหอพัก นึกถึงการแชร์ไฟล์เด็ดๆทั่วหอพัก นึกถึงเครื่องซักผ้าที่เสียตลอดเวลา นึกถึงเรื่องเล่าผีๆในหอหญิง นึกถึงการพูดคุยประนีประนอมกับยามเพื่อต่อเวลาทำงานในห้องแลป

นึกถึงการวิ่งไปเขื่อน นึกถึงเพื่อนที่เคยไปออกกำลังกายด้วยกัน นึกถึงช่วงเวลาที่ขับรถเข้าตัวเมือง นึกถึงการฝากเพื่อนซื้อหนังที่แม่สาย

นึกถึงอาจารย์ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่ช่วยเหลือทุกเรื่อง นึกถึงคนทั้งที่สนิทและไม่สนิท นึกถึงเนคไทมอ/เข็มขัดมอ ชุดพื้นเมือง นึกถึงทุกห้องที่เคยเรียน นึกถึงสระอะโนดาด นึกถึงเขื่อนหลังมอ นึกถึงลานดาว


ทุกครั้งที่ผมนึกถึงเรื่องเหล่านี้ ความรู้สึกดีๆช่วงนั้นมันจะกลับมาเป็นความสุขยิ้มกับสิ่งเหล่านี้ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ดีมากในชีวิตของผม ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ กลิ่นลำดวน ก็ยังคงเป็นดินแดนแดงทองที่คงมีมนต์สะกดที่น่าหลงใหลมากขึ้นทุกวัน มนต์เสน่ห์เหล่านี้จะติดตัวดอกลำดวนทุกดอกที่ออกไปสู่โลกกว้างในที่สุด

ทำไมช่วงเวลาที่ดีๆมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว มันก็คงเป็นเพราะ เพื่อทำให้เราได้ดื่มด่ำกับความสุข ได้เห็นคุณค่าในช่วงเวลานั้นมากขึ้น ผมว่าทุกคนที่ผ่านการได้รับการศึกษาจากที่นี้ต่างก็รักในสถาบันนี้เป็นอย่างมาก และเชื่อเถอะว่านี่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่ พวกเราได้มา เยี่ยมมหาวิทยาลัยของพวกเรา มนต์เสน่ห์ของดินแดนทองแดงจะดึงพวกเราให้กลับมาเจอกันอีกรอบหลายๆครั้ง อย่างแน่นอนที่สุด