เบื่อค่ะ ที่ใครๆ ก็บอกว่า "ลูกคุณไม่ได้น่ารักสำหรับทุก" อันนี้เราเข้าใจค่ะ ว่าคุณลำคาญ ตอนนั้นเราไปเที่ยวน้ำพุร้อนค่ะ เราไปหาที่นั่นที่มีแต่ครอบครัวเด็กอ่อนค่ะ เพราะจะได้เลี่ยงคนที่คิดว่าพ่อแม่ไม่ดูลูกไม่สอนลูก ตอนนั้นนั่งเอาเท้าจุ่มน้ำ ส่วยลูก พ่อเค้าอุ่มแล้วให้ลูกกวักน้ำเล่นค่ะ ตอนนั้นก็มีลูกคนอื่นร้องไห้นะคะ คนอื่นก็ไม่ว่าอะไรค่ะ เพราะมีเด็กมาด้วยซะส่วนใหญ่
เรานั่งตรงที่เค้าสร้างใหม่ค่ะ เวลาผ่านไปคนอื่นลุกไปกันหมด เหลือเรากับแฟนลูกและเพื่อนแฟนค่ะ ตอนนั้นอยู่ดีๆ ก็มีใครไม่รู้มานั่งตรงที่เรานั่งค่ะ แฟนเราเห็นว่าตอนนั้นลูกเราเล่นนานแล้วกลัวใจไม่สบายค่ะ แต่ลูกเราไม่ยอมค่ะ ร้องไห้ใหญ่เลย แล้ว ผญ. ที่มานั่งใหม่ ก็ถามเราว่า
ใครไม่รู้: เด็กเป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม
เรา : อยากเล่นน้ำค่ะ
แฟนเรา : ไม่เอาไม่ร้องนะลูก อยากเล่นน้ำหรอ พอละเดี๋ยวไม่สบาย
ลูกเราก็ร้องไห้อีก
ใครไม่รู้ : เด็กไมสบายหรอคะ (ทำหน้าลำคาญ ไม่พอใจ)
แฟนเรา : ปะ กลับบ้านละ
เท่านี้ค่ะ เรารู้ว่าคุณลำคาญ แต่ที่ตรงนั้นส่วนใหญ่มีแต่เด็ก คุณคิดยังไงมานั่งตรงนี้คะ เราไม่เข้าใจเลยค่ะ เราโอส่าหนีพวกคุณที่ลำคาญเด็ก สุดท้ายคนที่มีลูกหลายๆ คนก็ต้องลูกหนีให้คุณอย่างเดียวใช้มั้ย อยากให้มองในแง่ของคนเป็นแม่เป็นพ่อมั่งค่ะ
ลูกเราเป็นเด็ก ผช. ค่ะ ดื้อและซนมาก เราดุ เราบอกกับลูกตลอดอย่าดื้ออย่าซน เดี๋ยวคนอื่นเค้าไม่รัก ลูกเราก็ไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ ทำหน้าเอ๋อ ฟังเราแต่ก็ไม่เข้าใจ บ้างครั้งตีลูกก็มีค่ะ เพื่อไม่ให้ดื้อและซนเอาแต่ใจ
ใครไม่มีลูกไม่รู้ไม่เข้าใจหรอกค่ะ เมื่อก่อนเราก็ไม่เข้าใจ แต่พอมีลูกนี่รู้เลยค่ะ เราเลยไปหาหนังสือเกี่ยวกับเด็กอ่านค่ะ เราเลยเข้าใจว่า การที่เด็กดื้อเนี่ย มันเป็นธรรมดาของเด็กอยู่แล้วค่ะ ยิ่งเด็กวัย 4-6 ขวบยิ่งดื้อค่ะ เราเข้าใจนะ เพราะคำว่าเด็ก ทุกคนที่ไม่ชอบเด็กคุณรองคิดสิคะ ว่าคุณเคยดื้อและซนมั้ย ถ้าคิดไม่ออก ก็ไม่ถามพ่อแม่คุณเลยค่ะ ว่าคุณเคยซนบ้างมั้ย ดื้อบ้างมั้ย
แต่ถ้าคุณคิดว่ามีวิธีที่ดีที่จะทำให้เด็กไม่ดื้อไม่ซน คุณช่วยหาวิธีมาแนะนำฉันนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล. ขอโทษค่ะ เรื่องคำผิด อ่านแล้วอาจจะงงๆ
ทำไงดีคะ ลูก 15 เดือน ลูกดื้อลูกซน พ่อแม่ไม่ได้ตามใจนะคะ ดุลูกตลอดค่ะ บ้างครั้งตีลูกเลยก็มี
ใครไม่รู้: เด็กเป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม
เรา : อยากเล่นน้ำค่ะ
แฟนเรา : ไม่เอาไม่ร้องนะลูก อยากเล่นน้ำหรอ พอละเดี๋ยวไม่สบาย
ลูกเราก็ร้องไห้อีก
ใครไม่รู้ : เด็กไมสบายหรอคะ (ทำหน้าลำคาญ ไม่พอใจ)
แฟนเรา : ปะ กลับบ้านละ
เท่านี้ค่ะ เรารู้ว่าคุณลำคาญ แต่ที่ตรงนั้นส่วนใหญ่มีแต่เด็ก คุณคิดยังไงมานั่งตรงนี้คะ เราไม่เข้าใจเลยค่ะ เราโอส่าหนีพวกคุณที่ลำคาญเด็ก สุดท้ายคนที่มีลูกหลายๆ คนก็ต้องลูกหนีให้คุณอย่างเดียวใช้มั้ย อยากให้มองในแง่ของคนเป็นแม่เป็นพ่อมั่งค่ะ
ลูกเราเป็นเด็ก ผช. ค่ะ ดื้อและซนมาก เราดุ เราบอกกับลูกตลอดอย่าดื้ออย่าซน เดี๋ยวคนอื่นเค้าไม่รัก ลูกเราก็ไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ ทำหน้าเอ๋อ ฟังเราแต่ก็ไม่เข้าใจ บ้างครั้งตีลูกก็มีค่ะ เพื่อไม่ให้ดื้อและซนเอาแต่ใจ
ใครไม่มีลูกไม่รู้ไม่เข้าใจหรอกค่ะ เมื่อก่อนเราก็ไม่เข้าใจ แต่พอมีลูกนี่รู้เลยค่ะ เราเลยไปหาหนังสือเกี่ยวกับเด็กอ่านค่ะ เราเลยเข้าใจว่า การที่เด็กดื้อเนี่ย มันเป็นธรรมดาของเด็กอยู่แล้วค่ะ ยิ่งเด็กวัย 4-6 ขวบยิ่งดื้อค่ะ เราเข้าใจนะ เพราะคำว่าเด็ก ทุกคนที่ไม่ชอบเด็กคุณรองคิดสิคะ ว่าคุณเคยดื้อและซนมั้ย ถ้าคิดไม่ออก ก็ไม่ถามพ่อแม่คุณเลยค่ะ ว่าคุณเคยซนบ้างมั้ย ดื้อบ้างมั้ย
แต่ถ้าคุณคิดว่ามีวิธีที่ดีที่จะทำให้เด็กไม่ดื้อไม่ซน คุณช่วยหาวิธีมาแนะนำฉันนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล. ขอโทษค่ะ เรื่องคำผิด อ่านแล้วอาจจะงงๆ