ทำไมพ่อแม่ถึงคาดหวังเกินไป

เรารู้สึกว่าเราไม่เอาไหนสักอย่าง ทำอาหารก็ไม่เป็น เรียนก็ไม่ค่อยเก่ง ภาษาก็ปกติ เวลาผมทำอะไรที่ดีๆ พ่อแม่มักมองไม่ดี ผมเริ่มสับสนกับชีวิตตัวเองละว่า ถ้าจะเรียนต่อ ม.4 ผมจะเลือกสายไหนดี ซึ่งก่อนหน้านั้น ผมได้นั่งคิดทบทวน และถามพ่อแม่ก่อนจะเลือก พ่อแม่ผมบอกว่า เรียนสายไหนก็ได้ ขอให้มีงานทำและเป็นคนดี ซึ่งตอนนั้นผมก็ได้เลือกสายที่คิดว่าผมน่าจะทำได้ เพราะผมรู้สึกสนใจในภาษา เพราะอยากสื่อสารได้ แต่ท่านบอกตอนจะลงวันสุดท้ายว่า ให้เลือกวิทย์-คณิต ซึ่งตัวผมเรียนไม่ไหว ผมยอมรับเลยว่า สายนี้ดี แต่ไม่เหมาะกับผมเลย ผมตั้งใจเรียนมาตั้งแต่ประถม คณิตผมก็ยังไม่ได้เรื่อง วิทย์ก็พอได้ แต่เหมือนผมเป็นคนที่ ยิ่งเรียนแล้วยิ่งมึนอ่ะครับ เวลาสอบก็สับสนสูตร แม้ท่องจำมาดี ผมเลยยไม่ได้สัมผัสเกรด 4 ของ 2 วิชานี้เลยสักครับ แม้แต่เกรด 2 ก็ยังไม่ถึง ผมเลยอยากเรียนกอีกสาย แต่เมื่อพ่อแม่บอกว่า ให้คิดดีๆอีกที ผมก็คิดทั้งคืน เช้ามาผมก็จะมาเขียน ดันเห็นว่าพ่อแม่ เลือกสายวิทย์-คณิตให้ผม และบอกต้องสอบให้ได้ ซึ่งผมก็กดดันมากๆ ถ้าสอบไม่ได้ก็ต้องโดนว่า โดนนินทา ว่าโง่บ้างหล่ะ ไม่ตั้งใจอ่านหนังสือบ้างหล่ะ ซึ่งผมก็งงๆ ทั้งๆที่ผมก็ทำอะไรๆ ก็เต็มที่แล้ว แต่ผมก็ยังผิดเสมอ ผมเป็นลูกชายคนโต ผมรู้สึกแย่มากๆที่ต้องโดนความคาดหวังจากคนอื่นมาบีบรัด ไม่มีอิสระเลย ผมรู้สึกเสียใจกับตัวเอง ว่า ทำไมต้องนำความกดดันทั้งหมดมาให้ผม ผมท้อมากครับตอนนี้ ถ้าสอบไม่ได้ผมก็รู้สึกแย่แน่ๆ และผมเวลาทำอะไรแล้วมักไม่เป็นดั่งหวัง อ่าหนังสือเสร็จ หรือทำอะไรก็แล้วแต่ เสร็จ เมื่อผมหาอะไรอ่านหรือเล่นเกมส์ หรือฟังเพลงคลายเครียด ท่านก็จะเข้ามาตอนนั้นเสมอ และก็โดนว่า เราบอกกลับเขาก็บอกว่าเราเถียง เราไม่ดีบ้างหล่ะ ผมไม่ไหวจริงๆอ่ะครับแบบนี้  ผมรู้ว่าเขาต้องการให้เรามีงานที่ดีและมีชีวิตที่ดี แต่เหมือนอนาคตเรามันไม่ใช่สิ่งที่เรากำหนด มันถูกกำหนดจากพ่อแม่หมดเลย