ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก ตะลุยหิมะญี่ปุ่น นั่งรถไฟ 15 วัน จากเหนือสุดถึงใต้สุด
ตอนที่ 1 วัคคะนาย เหนือสุดของญี่ปุ่น
ตอนที่ขึ้นรถได้ที่นั่งเรียบร้อยแล้ว พอรถออกได้ครู่หนึ่งนายตรวจตั๋วก็เดินเข้ามา โค้งแล้วแนะนำตัว ป้าส่งตั๋วให้เขาตรวจ เขาทำหน้าตกใจ แล้วบอกว่า ตั๋วของเรามีตู้พิเศษแยกต่างหาก แล้วก็พาเราไปนั่งที่ที่ถูกต้อง ที่จริงตู้นั้นก็ดูดีแล้วนะ แต่ไม่มีเต้าเสียบ และที่วางเท้า รถที่เปลี่ยนใหม่มีพื้นที่กว้าง มีที่พักเท้า มีเต้าเสียบให้ด้วย เราเห็นที่นั่งอีกด้านหนึ่งมีโต๊ะทำงานแบบพับเก็บได้ แต่เรายังหาไม่เจอ ลุงลืมตัวคุยบ่อยๆ ป้าต้องคอยสะกิด มีเสียงประกาศเป็นระยะว่า ตู้พิเศษเป็นตู้ที่ต้องการความสงบ ห้ามสูบบุหรี่ หรือพูดคุย และห้ามพูดโทรศัพท์ขณะอยู่ในตู้
สถานี Wakkanai มี 2 สถานี คือ Minami Wakkanai เป็นสถานีที่ 79 Wakkanai Tetminal เป็นสถานีที่ 80 เป็นสถานีปลายทางรับส่งคนเข้าออกสนามบิน
ลงจากรถเวลา 22.55 น.ทนายสถานีออกไปต้อนรับผู้โดยสารและเก็บตั๋วของทุกคน คงเป็นการป้องกันการขึ้นฟรี หรือ คนร้าย เมื่อเราถามหาโรงแรม กลายเป็นนำความเครียดไปสู่นายสถานี เขาคิดว่าเราถามหาโรงแรมที่จองไว้ ลุงก็เอาแผนที่เดินทางออกมาถามหาเส้นทางอีก จึงทำให้ช้าไปใหญ่ ความจริงมี
โรงแรม อยู่แค่ ไม่ถึงร้อยเมตรจากสถานี 2 โรงแรม อยู่ทางซ้ายและขวา ข้าง 1 โรงแรม เราเลือกเดินไปที่อยู่ตรงกับสถานี แต่แค่ออกจากประตูแล้วเลี้ยวซ้าย ลุงก็หงายท้องอย่างไม่เป็นท่าบนพื้นหิมะที่มีคนย่ำจนแน่นเป็นมัน ป้าระวังตัวสุดฤทธิ์ แต่ก็ไถลพรวดไม่เป็นท่าเช่นเดียวกับลุง โรงแรมชื่ออะไรเราก็อ่านไม่ออก พนักงานต้อนรับอาจเป็นเจ้าของ หรือเปล่า ก็ไม่รู้เพราะดูสูงอายุ สื่อสารด้วยภาษาอังกฤษแทบจะไม่ได้เลย เหมือนจะไม่ได้พักแต่ก็ได้ ห้องนอนสไตล์ญี่ปุ่น
เปิดประตูเข้าไปเหมือนห้องที่เขาดื่มน้ำชาที่เราเห็นในหนังญี่ปุ่นไม่มีเตียง มีโต๊ะเตี้ยตั้งกลางห้องพร้อมเก้าอี้ไม่มึขากับเบาะรองนั่ง มีเก้าอี้มีขา 2 ตัวพร้อมโต๊ะรับแขกอยู่ด้านในสุดชิดผนังห้อง ใต้ม่านเป็นเครื่องทำความร้อนยาวประมาณ 2 เมตร เงียบจนไม่รู้ว่าเครื่องกำลังทำงานอยู่ มีอ่างล้างหน้าและผ้าขนหนูสำหรับเช็ดหน้า
ที่นอน หมอน ผ้าห่มอยู่ในตู้ เต็มตู้แสดงว่านอนได้เป็นครอบครัว แต่เขาคิดตามรายคนคนละ 3,800 เยน ห้องอาบน้ำกับห้องส้วมใช้รวมกับแขกคนอื่น แต่แยกชายหญิง มีทุกอย่างให้แม้แต่มีดโกน มีชุดนอนกับรองเท้าให้ด้วย มีทีวีเครื่องเล็ก ใต้โต๊ะทีวีมีชุดน้ำชา พร้อมกระติกต้มน้ำ ห้องส้วมเป็นแบบญี่ปุนที่ต้องนั่งยอง 2 ห้อง ห้องนั่งราบ 1 ห้อง หน้าประตูมีคำว่า WESTERN เวลาอาบน้ำ 05.00-08,00+17.00-23.00 เราไปถึงเกือบเที่ยงคืนแต่เขาเปิดให้อาบ เพราะไม่ค่อยมีแขก ห้องที่เรานอนพอเปิดม่านก็เห็นสถานที่อยู่ท่ามกลางหิมะขาวโพลน
3 มีนาคม 2559 ตอนเช้าเดินออกจากที่พักไปชมพระอาทิตย์ขึ้นที่จุดเหนือสุดของญี่ปุ่น เต็มไปด้วยหิมะ เดินลำบาก พื่นแข็งจะลื่นล้มง่าย พื้นนุ่มก็เท้าจมหิมะ
ไปรอรถ 07.03 น. ประตูสถานีเปิดตอนที่รถใกล้จะเข้าสถานี เราคิดว่าคนรอรถกระจายกันไปรอตามจุดและชิงความได้เปรียบ แต่ไม่ใช่ พวกเขาเข้าแถวขึ้นตามคิว เราจึงต้องถอยไปยืนท้ายสุด คนญี่ปุ่นมีวินัยในสายเลือดโดยแท้ ทุกอย่างเป็นระเบียบไม่มีการลัดคิว ไม่เหมือนคนจีนที่โวยวายและไม่สนใจว่าคยอื่นจะคิดอย่างไรให้ตัวเองได้ก่อนเป็นดี
เช้านี้นั่งตู้รวมไม่มีที่ชาร์จแบ็ต ได้เห็นทิวทัศน์หิมะแบบเต็มตา ต้นไม้เต็มไปด้วยหิมะจากยอดถึงโคน บางต้นมียอดโผล่ขึ้นมาเล็กน้อย บ้านข้างทางรถไฟมีหิมะดักอยู่หน้าประตู พวกเขาคงตุนอาหารกันระยะยาว เพราะการเดินทางยากลำบาก รางรถไฟ และถนนหลวง มีการโกยหิมะออก แต่ถนนในหมู่บ้านชนบทมักมีรถโกยหิมะที่ใช้การไม่ได้ เห็นได้เลยว่า พวกเขาไม่มีผักผลไม้ในฤดูนี้ เพราะทุกที่ถูกหิมะจับจองหนาเตอะ
[CR] ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก ตะลุยหิมะญี่ปุ่น นั่งรถไฟ 15 วัน จากเหนือสุดถึงใต้สุด ตอนที่ 2 วัคคะนาย เหนือสุดของญี่ปุ่น
ตอนที่ 1 วัคคะนาย เหนือสุดของญี่ปุ่น
ตอนที่ขึ้นรถได้ที่นั่งเรียบร้อยแล้ว พอรถออกได้ครู่หนึ่งนายตรวจตั๋วก็เดินเข้ามา โค้งแล้วแนะนำตัว ป้าส่งตั๋วให้เขาตรวจ เขาทำหน้าตกใจ แล้วบอกว่า ตั๋วของเรามีตู้พิเศษแยกต่างหาก แล้วก็พาเราไปนั่งที่ที่ถูกต้อง ที่จริงตู้นั้นก็ดูดีแล้วนะ แต่ไม่มีเต้าเสียบ และที่วางเท้า รถที่เปลี่ยนใหม่มีพื้นที่กว้าง มีที่พักเท้า มีเต้าเสียบให้ด้วย เราเห็นที่นั่งอีกด้านหนึ่งมีโต๊ะทำงานแบบพับเก็บได้ แต่เรายังหาไม่เจอ ลุงลืมตัวคุยบ่อยๆ ป้าต้องคอยสะกิด มีเสียงประกาศเป็นระยะว่า ตู้พิเศษเป็นตู้ที่ต้องการความสงบ ห้ามสูบบุหรี่ หรือพูดคุย และห้ามพูดโทรศัพท์ขณะอยู่ในตู้
สถานี Wakkanai มี 2 สถานี คือ Minami Wakkanai เป็นสถานีที่ 79 Wakkanai Tetminal เป็นสถานีที่ 80 เป็นสถานีปลายทางรับส่งคนเข้าออกสนามบิน
ลงจากรถเวลา 22.55 น.ทนายสถานีออกไปต้อนรับผู้โดยสารและเก็บตั๋วของทุกคน คงเป็นการป้องกันการขึ้นฟรี หรือ คนร้าย เมื่อเราถามหาโรงแรม กลายเป็นนำความเครียดไปสู่นายสถานี เขาคิดว่าเราถามหาโรงแรมที่จองไว้ ลุงก็เอาแผนที่เดินทางออกมาถามหาเส้นทางอีก จึงทำให้ช้าไปใหญ่ ความจริงมี
โรงแรม อยู่แค่ ไม่ถึงร้อยเมตรจากสถานี 2 โรงแรม อยู่ทางซ้ายและขวา ข้าง 1 โรงแรม เราเลือกเดินไปที่อยู่ตรงกับสถานี แต่แค่ออกจากประตูแล้วเลี้ยวซ้าย ลุงก็หงายท้องอย่างไม่เป็นท่าบนพื้นหิมะที่มีคนย่ำจนแน่นเป็นมัน ป้าระวังตัวสุดฤทธิ์ แต่ก็ไถลพรวดไม่เป็นท่าเช่นเดียวกับลุง โรงแรมชื่ออะไรเราก็อ่านไม่ออก พนักงานต้อนรับอาจเป็นเจ้าของ หรือเปล่า ก็ไม่รู้เพราะดูสูงอายุ สื่อสารด้วยภาษาอังกฤษแทบจะไม่ได้เลย เหมือนจะไม่ได้พักแต่ก็ได้ ห้องนอนสไตล์ญี่ปุ่น
เปิดประตูเข้าไปเหมือนห้องที่เขาดื่มน้ำชาที่เราเห็นในหนังญี่ปุ่นไม่มีเตียง มีโต๊ะเตี้ยตั้งกลางห้องพร้อมเก้าอี้ไม่มึขากับเบาะรองนั่ง มีเก้าอี้มีขา 2 ตัวพร้อมโต๊ะรับแขกอยู่ด้านในสุดชิดผนังห้อง ใต้ม่านเป็นเครื่องทำความร้อนยาวประมาณ 2 เมตร เงียบจนไม่รู้ว่าเครื่องกำลังทำงานอยู่ มีอ่างล้างหน้าและผ้าขนหนูสำหรับเช็ดหน้า
ที่นอน หมอน ผ้าห่มอยู่ในตู้ เต็มตู้แสดงว่านอนได้เป็นครอบครัว แต่เขาคิดตามรายคนคนละ 3,800 เยน ห้องอาบน้ำกับห้องส้วมใช้รวมกับแขกคนอื่น แต่แยกชายหญิง มีทุกอย่างให้แม้แต่มีดโกน มีชุดนอนกับรองเท้าให้ด้วย มีทีวีเครื่องเล็ก ใต้โต๊ะทีวีมีชุดน้ำชา พร้อมกระติกต้มน้ำ ห้องส้วมเป็นแบบญี่ปุนที่ต้องนั่งยอง 2 ห้อง ห้องนั่งราบ 1 ห้อง หน้าประตูมีคำว่า WESTERN เวลาอาบน้ำ 05.00-08,00+17.00-23.00 เราไปถึงเกือบเที่ยงคืนแต่เขาเปิดให้อาบ เพราะไม่ค่อยมีแขก ห้องที่เรานอนพอเปิดม่านก็เห็นสถานที่อยู่ท่ามกลางหิมะขาวโพลน
3 มีนาคม 2559 ตอนเช้าเดินออกจากที่พักไปชมพระอาทิตย์ขึ้นที่จุดเหนือสุดของญี่ปุ่น เต็มไปด้วยหิมะ เดินลำบาก พื่นแข็งจะลื่นล้มง่าย พื้นนุ่มก็เท้าจมหิมะ
ไปรอรถ 07.03 น. ประตูสถานีเปิดตอนที่รถใกล้จะเข้าสถานี เราคิดว่าคนรอรถกระจายกันไปรอตามจุดและชิงความได้เปรียบ แต่ไม่ใช่ พวกเขาเข้าแถวขึ้นตามคิว เราจึงต้องถอยไปยืนท้ายสุด คนญี่ปุ่นมีวินัยในสายเลือดโดยแท้ ทุกอย่างเป็นระเบียบไม่มีการลัดคิว ไม่เหมือนคนจีนที่โวยวายและไม่สนใจว่าคยอื่นจะคิดอย่างไรให้ตัวเองได้ก่อนเป็นดี
เช้านี้นั่งตู้รวมไม่มีที่ชาร์จแบ็ต ได้เห็นทิวทัศน์หิมะแบบเต็มตา ต้นไม้เต็มไปด้วยหิมะจากยอดถึงโคน บางต้นมียอดโผล่ขึ้นมาเล็กน้อย บ้านข้างทางรถไฟมีหิมะดักอยู่หน้าประตู พวกเขาคงตุนอาหารกันระยะยาว เพราะการเดินทางยากลำบาก รางรถไฟ และถนนหลวง มีการโกยหิมะออก แต่ถนนในหมู่บ้านชนบทมักมีรถโกยหิมะที่ใช้การไม่ได้ เห็นได้เลยว่า พวกเขาไม่มีผักผลไม้ในฤดูนี้ เพราะทุกที่ถูกหิมะจับจองหนาเตอะ
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น